Η αλλαγή πριν, ο εκσυγχρονισμός μετά, η μεταρρύθμιση τώρα. Όλες ξεκινούν από την ίδια φυσική αφετηρία. Την Παιδεία. Δεκάδες καινούργιοι νόμοι, άρθρα επί άρθρων, συμβούλια, υπουργοί, μία ακλόνητη αξία. Ανέγγιχτη. Διαχρονική. Η παπαγαλία. Παιδιά που αναμασούν τα έτοιμα, παιδιά που αναπαράγουν την ακινησία, παιδιά που αποστηθίζουν, που μαθαίνουν να μην σκέφτονται, παιδιά που γίνονται σαν εμάς. Νέο σώμα, παλιά λόγια, κρίση μηδενική.
Ποια αλλαγή θα είναι πραγματική; Ποια θα εξουδετερώσει τον πυρήνα της συντήρησης, την παπαγαλία; Ποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα δώσει φτερά στην σκέψη, την φαντασία, την δημιουργική δύναμη των νέων αντί να τους ευνουχίζει, όπως οι προηγούμενες. Ποιος εκσυγχρονισμός θα κάνει τα παιδιά να ανακαλύψουν την γνώση βαδίζοντας τους δικούς τους διαδρόμους χωρίς σε ένταση τα ηχεία της παπαγαλίας, χωρίς την αέναη φωτοτύπιση κεκτημένων σκέψεων και προτύπων «κλασσικών»;
Η μεταρρύθμιση είναι η νέα λέξη. Εξουσία του τύπου και της πολιτικής. Η μεταρρύθμιση γεννά ομάδες, βγάζει συνθήματα, σκαλίζει σκουριά να βάλει χρώμα. Λέξη όμως ασαφής κι αόριστη, χωρά τα πάντα, ταιριάζει σε όλους, έρχεται στα μέτρα οποιουδήποτε. Απαίδευτα, αβασάνιστα. Γι’ αυτό και κουβαλά στην τσάντα της πριν απ’ όλα την ακύρωσή της. Το στοίχημα για την νέα γενιά.