Καθώς περνούν τα χρόνια μου σκέφτομαι πως αν έκανα μιαν ευχή, αυτή θα ήταν να μη καταντήσω σαν τους γκρινιάρηδες γέροντες του Μάπετ σόου. Να μην ξινίζω με τις νεότερες γενιές, να μη γενικεύω ανοήτως, να μη χλευάζω όσους δεν συμφωνούν μαζί μου, διαλαλώντας, εμμέσως αλλά σαφέστατα, ότι εγώ ανήκω -φυσικά!- στους πεφωτισμένους και στους ακέραιους.
Τέτοιες ισοπεδωτικές απόψεις, δεν απογυμνώνουν μόνο τις προθέσεις των γκρινιάρηδων (ελάχιστα μ’ ενδιαφέρει), αλλά στερούν και τους νεώτερους από το όφελος ενός αφιλοκερδούς απολογισμού σαράντα ετών και μιας ψύχραιμης και «υποκειμενικά έντιμης» αποτίμησης.
Κάτι τέτοιες σκέψεις έκανα σαράντα χρόνια και μια μέρα μετά από την πτώση της χούντας και το πέρασμα σε μιαν άλλη εποχή, αυτή που συμπυκνώσαμε στον όρο Μεταπολίτευση. Κι αν χρωστάμε πολλά σε πολλούς από όσους μετείχαν ενεργώς, από κάθε πόστο, στην πολιτική και στη δράση της κοινωνίας των πολιτών, είναι γιατί δημιούργησαν ένα δίχτυ ασφαλείας για να μη λοξοδρομήσουμε, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, σε μονοπάτια χωρίς γυρισμό.
Δεν αγνοώ τον προφανή αντίλογο: Και τα λαμόγια των δεκαετιών; Και οι επίορκοι; Και η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο προσκήνιο; Και η ανελέητη κρίση; Μα όλα αυτά τα αντιμετώπισαν και τα αντιμετωπίζουν -λειψά; λειψά!- η μεταπολιτευτική θωράκιση της Δημοκρατίας και όσοι πιστεύουν σ’ αυτήν. Πώς αλλιώς και με ποιο καθεστώς; Με άλλα λόγια βρισκόμαστε στην περίοδο όπου πολλοί υποφέρουν, πολλοί αδικούνται, αλλά φαίνεται πως «όπου πληθαίνουν οι κίνδυνοι αυξάνουν και οι δυνάμεις σωτηρίας» -και δεν αναφέρομαι μόνο στα κόμματα. Η παρατήρηση της μεγάλης εικόνας από τους δημοκράτες θα δώσει τον σωστό βηματισμό και όχι η ζυγαριά του φαρμακοτρίφτη ή η άλογη μεγαλοστομία. Η μετά λόγου γνώσεως αντιπαράθεση και όχι οι πέτρες στη βιτρίνα.
Δεν θα μπορούσα να τα πω καλύτερα από τον φίλο μου Κυριάκο Αθανασιάδη και μια ανάρτησή του στο facebook: «Εμάς μας αρέσει η Δημοκρατία. Αυτή η Δημοκρατία. Με τα στραβά της, τις δυσανεξίες της, τις στρεβλώσεις της, τα πάνω της και τα κάτω της. Μας αρέσετε κι εσείς που τη βρίζετε, ορθογραφημένα ή μη. Κι εσείς που λέγατε ότι δεν τελείωσε το… εβδομηντατρία. Όλοι; Όλοι. Γιατί όλοι εντέλει είμαστε παιδιά της. Όλοι γράφουμε και ταυτόχρονα διαβάζουμε το Μεγάλο Βιβλίο της, όλοι κολυμπάμε στη λίμνη της που δίνει στη θάλασσα…».
Κάποιοι θέλουν να μην υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα, να μην ανήκουν γιατί δεν τους ταιριάζει. Δικαίωμά τους. Επιτρέψτε μου να μιλήσω προσωπικά: Νιώθω μονίμως εδώ, σ’ αυτή τη χώρα. Δεν μ’ ενδιαφέρει να τινάζω το πέτο μου, να λοιδορώ και να αποστρέφομαι τους -πιφ!- «κοινωνικά άξεστους» και «πολιτικά παραπλανημένους». Μ’ ενδιαφέρει να τους κατανοήσω, να αντιδρώ, να διαφωνώ και να μάχομαι τους αντιδημοκράτες στο περιβάλλον που ζω. Να ζητωκραυγάζω τους νέους που λάμπουν μέσα στα χαλάσματα. Να μη γίνω ο τρίτος γέροντας στο Μάπετ σόου των ημερών. Πόσο μάλλον που νιώθω συνυπεύθυνος, στο απειροελάχιστο που μου αναλογεί, αφού μου δόθηκε η τύχη να δημοσιοποιώ τις απόψεις μου επί σαράντα χρόνια.