Κακά τα ψέματα, οι εξτρεμιστές ήταν πάντα γοητευτικοί. Μπορεί οι άλλοι να έβγαζαν έξω τις καλύτερες γκόμενες αλλά ένας ετοιμοπόλεμος «επαναστάτης» ήταν αυτός που τελικά τις κέρδιζε… Να, για παράδειγμα, στο σχολείο θυμάμαι ότι η πιο ωραία κοπέλα γούσταρε τον πιο παρακμιακό αντιεξουσιαστή. Καλή μαθήτρια με πιάνο και Γαλλικά αλλά αυτό το περιθώριο τη σαγήνευε μέχρι θανάτου (ερωτικού βεβαίως…). Τα ίδια και στο πανεπιστήμιο. Τα παιδιά με τα χαϊμαλιά, τα στριφτά τσιγάρα και το λατινοαμερικάνικο στιλάκι κέρδιζαν τις εντυπώσεις. Είχα μάλιστα έναν φίλο, που συνήθιζε να «μεταμφιέζεται» για να «αποπλανήσει» συμφοιτήτριες…
Έτσι και τώρα. Ο Μαζιώτης είναι αξιολάτρευτος σε πάρα πολλούς, μέχρι σημείου παρεξηγήσεως. Κάθεσαι ρε παιδί μου στο ίδιο τραπέζι με φίλους, και σου λένε ότι τον «αγαπούν». Έχουν και επιχειρήματα. Σου φέρνουν απέναντι τον Βενιζέλο και κάνουν τις συγκρίσεις. Ποιος από τους δύο είναι συμπαθέστερος; Σου λένε. Κι εκεί είναι που κολλάς. Δεν ξέρεις τι να τους πεις. Είναι δυνατόν να είναι ο Βενιζέλος;
Αντί όμως να απορούμε με τόσους ανθρώπους γύρω μας και να τους θεωρούμε παράλογους, θα πρέπει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα. Στην Ελλάδα λοιπόν, στη Νότια Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ισπανία και σε όλη τη Λατινική Αμερική «αγαπούν» τους τρομοκράτες. Δεν πάω καθόλου στον αραβικό κόσμο γιατί εκεί πια θα χαθούμε τελείως. Δεν τους αγαπούν καθόλου οι Αγγλοσάξονες (αν εξαιρέσεις τους Ιρλανδούς) και οι Βόρειοι Ευρωπαίοι. Ας ψάξουμε τώρα στην κουλτούρα αυτών των λαών, στην ιστορική τους πορεία και στο σπουδαιότερο, τη δημοκρατία με την οποία δομείται το πολιτικό τους σύστημα σήμερα.
Η ιστορία τους είναι γεμάτη από αποτυχημένες επαναστάσεις και από κατάλοιπα της φεουδαρχικής κοινωνίας. Στην τέχνη τους, στην πολιτιστική τους ταυτότητα, στην εθνική τους μυθολογία κυριαρχούν μορφές ηρώων που πάντα αντιστέκονται σε κατεστημένες εξουσίες και στη συνέχεια αποτυγχάνουν. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, τελείως ρεαλιστικό και επίκαιρο. Οι δημοκρατίες τους -κυρίως στη δική μας περίπτωση- είναι σαθρές και υπηρετούνται από εξουσίες που καταπατούν τους θεσμούς. Για παράδειγμα, στα δικά μας πανεπιστήμια, όπου λέμε και ξαναλέμε ότι επικρατεί η τρομοκρατία των αριστερών, η ρίζα της παθογένειας βρίσκεται στην αδυναμία των διοικήσεων και του κράτους να υπερασπιστούν κανόνες και να χτυπήσουν την αναξιοκρατία. Σε όλες εν τω μεταξύ τις «επαναστατικές» χώρες η οικονομία βρίσκεται στα χέρια μιας ελίτ που λυμαίνεται τον δημόσιο πλούτο και προσποιείται με τον λαϊκισμό ότι δίνει συνεχώς ευκαιρίες στον λαό να συμμετέχει στο μοίρασμα κάποιας «λείας», μετά την «επανάσταση». Αντίθετα, οι Βόρειοι λαοί δεν φαίνεται να έχουν ανάγκη από «ήρωες» όσο οι υπόλοιποι, γιατί βρήκαν τρόπο να εμπεδώσουν το αίσθημα δικαίου καλύτερα από μας.
Με λίγα λόγια, λοιπόν, τα εκτροφεία «επαναστατών» και «τρομοκρατών» δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν αλλάξει ριζικά η άρρωστη αστική δημοκρατία που διογκώνει την αίσθηση της αδικίας. Επίσης, θα πρέπει οι φίλοι μας οι «αντικομμουνιστές» και οι απανταχού «αντισυριζαίοι» να καταλάβουν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συμπαθούν τρομοκράτες και εμφορούνται από τα συμπλέγματα τους μίσους ζουν ανάμεσα μας και οπωσδήποτε θα συνεχίζουν να ζουν. Ούτε αυτοί μπορούν να ρίξουν την αστική δημοκρατία όπως τρελά φαντασιώνονται ούτε οι άλλοι να τους εξολοθρεύσουν. Είμαστε καταδικασμένοι να συνυπάρξουμε έτσι και αλλιώς.
Το μόνο που μένει είναι να χαθεί, μια και καλή, η επιθυμία για «επανάσταση». Και για να γίνει αυτό μόνο μια λύση υπάρχει: Η σωστή λειτουργία της δημοκρατίας, η ανάπτυξη της οικονομίας, ο σεβασμός των θεσμών και οπωσδήποτε η ανάληψη ρόλων με συμμετοχικές παραγωγικές δράσεις, κυρίως από τους νέους. Μόνο μέσα από την ένταξη των πολιτών σε ένα κράτος δικαίου (ως τώρα δεν υπάρχει ούτε κατά διάνοια) θα σταματήσει η κυριαρχία της συναισθηματοκρατίας και η εκμετάλλευση των νέων από λαϊκιστές και απατεώνες της πολιτικής. Κι επειδή το τιμόνι αυτή τη στιγμή δεν το έχει ούτε ο Τσίπρας ούτε οι αντιεξουσιαστές, είναι ευκαιρία στο «κατεστημένο» να δείξει ότι αλλάζει και σταδιακά διώχνει τα κατάλοιπα του φεουδαλισμού.
Διαφορετικά, οι μεν «προδομένοι» θα μισούν τους «προδότες» και θα οραματίζονται έναν κόσμο που δεν υπάρχει, οι δε «νομοταγείς» θα αισθάνονται πάντα την απειλή και θα απορούν για τους τρομοκράτες.
Ένας είναι ο κόσμος μας όμως και μοναδικός. Αυτός που βιώνουμε μαζί, στη δουλειά, στους δρόμους, στις σχέσεις, στην αληθινή μας ζωή. Αν δεν τον μοιραστούμε με αξιώσεις και κίνητρα, λύση δεν πρόκειται να βρεθεί για κανέναν. Περισσότερο θαυμασμό για τους ίδιους χρειαζόμαστε και όχι για τρομοκράτες.