Αν ζει ακόμη η Αλεξία, φέτος θα έγινε σαράντα. Μικρό κουβάρι στo πεζοδρόμιο τη βρήκε, την ανέβασε πάνω, της ζέστανε γάλα, της άλειψε δυο φέτες με μέλι και βούτυρο. Περιστασιακή χρήστης στην αρχή, σιγά-σιγά τα δοκίμασε όλα και έκανε σχεδόν τα πάντα, έλειπε για μέρες απ’ το δυαράκι της γιαγιάς της «είναι μια νέα δουλειά, θα δεις όλα θα πάνε υπέροχα» της έλεγε σχεδόν αισιόδοξα, χάιδευε στα μαλλιά τη μικρή της κόρη και χανόταν στα στενά της Ομόνοιας. Αλλά ακόμη έμοιαζε με άγγελο, όχι έκπτωτο, μονάχα πολύ ταλαιπωρημένο. Τη βοήθησε να γυρίσει σπίτι, κουβέντιασε με τη γιαγιά της, έπαιξε για λίγο με το παιδί. Και ύστερα το αποφάσισε· θα την έπαιρνε σπίτι του όσο χρειαζόταν. Κάποιος έπρεπε να φροντίσει για αυτό το κορίτσι. Μίλησε μ’ έναν φίλο ψυχίατρο, κάποιους ειδικούς. Ο πρώτος καιρός θα ήταν άγριος, ύστερα όλα θα πήγαιναν καλύτερα. Την παραμονή του τηλεφώνησε από τον Πειραιά. Θα έφευγε του ‘πε για κάποιο νησί, είχε έναν φίλο «θα δεις όλα θα πάνε υπέροχα» είπε στα γρήγορα και έκλεισε αμέσως η γραμμή. Από τότε έχασε τα ίχνη της, λίγο μετά και του παιδιού, έμαθε πως γύρισε με τη γιαγιά της στο χωριό τους.
Ο 5ος όροφος του Ολύμπιον γέμισε ανθρώπους. «Με άλλο βλέμμα» και χωρίς εισιτήριο η θεραπευτική κοινότητα ΙΘΑΚΗ διοργάνωσε την περασμένη εβδομάδα με την υποστήριξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ένα τριήμερο φεστιβάλ ταινιών για την εξάρτηση και την προσπάθεια επιστροφής και επανένταξης των ανθρώπων χρηστών ουσιών στη ζωή. Πρώτη ταινία: «Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας», μια καθηλωτική αναπαράσταση του βιβλίου του Hunter S.Thompson από τον Terry Gilliam (κατά τη γνώμη μου μια απ’ τις καλύτερές του ταινίες). Νεκρολογία του Αμερικανικού Ονείρου και ταυτόχρονα ένα ατελείωτο ταξίδι από και προς το Λας Βέγκας παρέα με μια βαλίτσα παραισθησιογόνα, ανάμεσα σε εικοσιτετράωρες φωτεινές πινακίδες της πόλης και σουρεαλιστικά τοπία παραισθήσεων του μυαλού, πολυτελείς σουίτες ξενοδοχείων και αίθουσες καζίνο αστραφτερού πλούτου και άγριας επίδειξης, μια ατελείωτη ματαιότητα ιδωμένη μέσα απ’ την τρέλα των παραισθησιογόνων ουσιών, ένα ζοφερό χωρίς πάτο χάος. «Ετοιμάζομαι να μπω σε ένα σκάφος γεμάτο άσπρο χιόνι» λέει ο Oscar Zeta Acosta, ένας από τους δυο ήρωες του έργου, εξαρτημένος από αμφεταμίνες και LSD-25 και χάνεται στο αδιέξοδο. Στο τέλος της προβολής κάποιες κυρίες, σοκαρισμένες, μίλησαν για το άχθος της παράνοιας «δεν αντέξαμε άλλο, πώς θα κοιμηθούμε» αναρωτήθηκαν σχεδόν φρικαρισμένες και κάποιοι σινεφίλ τις «μάλωσαν» επειδή δεν αναγνώρισαν το υποχθόνιο, σαρδόνιο χιούμορ του Gilliam, ενώ υπήρξαν και εκείνοι που δεν είπαν λέξη, σηκώθηκαν γρήγορα απ’ τις θέσεις τους όταν άναψαν τα φώτα και βγήκαν για τσιγάρο. Και ύστερα πήρε τον λόγο ο Βασίλης Καλαμπαλίκης απ’ την ΙΘΑΚΗ και η αίθουσα γέμισε στ' αλήθεια με αισιοδοξία. Με λόγια απλά, γεμάτα ζεστασιά, σαν ανάσες εμψύχωσης, ο κ. Καλαμπαλίκης μίλησε για την προσπάθεια απεξάρτησης, πως, αν και πρόκειται κατά βάση για προσωπική υπόθεση του καθενός, η ανάπτυξη κινήτρων παραμένει ωστόσο συλλογικό θέμα, κινητήρια δύναμη για κάθε αλλαγή.
«Για να μην κρυώνεις κόψε τη χρήση», γράφει το απλωμένο κασκόλ στην ιστοσελίδα του ΚΕ.ΘΕ.Α. Στα 30 χρόνια λειτουργίας της η ΙΘΑΚΗ δέχεται χρήστες ψυχοτρόπων ουσιών από 20 ετών και άνω, σε ένα περιβάλλον, τα βασικά χαρακτηριστικά του οποίου είναι ο εθελοντικός χαρακτήρας της συμμετοχής, το στεγνό πρόγραμμα χωρίς υπότροπα και η δωρεάν συμμετοχή. Το Συμβουλευτικό Κέντρο της ΙΘΑΚΗΣ αποτελεί τον πρώτο χώρο επαφής και ενημέρωσης των ενδιαφερομένων σχετικά με τις διαδικασίες του προγράμματος ένα προ-στάδιο προετοιμασίας στη Θεραπευτική της Κοινότητα, η οποία φάση διαρκεί κατά μέσο όρο 9 μήνες, είναι κλειστής διαμονής, κατά τη διάρκεια της οποίας υπάρχει εντατικό ημερήσιο πρόγραμμα απασχόλησης με άξονες που αφορούν τη θεραπεία, την εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση, την ψυχική ανάπτυξη και την οικογενειακή θεραπεία και τέλος το Κέντρο Κοινωνικής Επανένταξης, το τελευταίο στάδιο της θεραπείας, με στόχο τη σταδιακή ένταξη των μελών στο κοινωνικό σύνολο.
Διαβάζω ακόμη στην ιστοσελίδα της ΙΘΑΚΗΣ λεπτομέρειες για τη λειτουργία και τις επιμέρους δράσεις της, το Εναλλακτικό Σχολείο που λειτουργεί για να ολοκληρώσουν τα μέλη της τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή τους, για ένα αγρόκτημα πάνω από 100 καλλιεργήσιμα στρέμματα όπου πραγματοποιούνται μεγάλες καλλιέργειες βαμβακιού, τριφυλλιού και κριθαριού, για τον λαχανόκηπο των μελών με καλλιέργειες εποχιακών λαχανικών, για το εργαστήριο κεραμικής, το ξυλουργείο, την παραγωγική μονάδα γραφικών τεχνών του ΚΕ.ΘΕ.Α. «Σχήμα και Χρώμα», τα ΙΕΚ ξυλουργικής και βοηθών μαγείρων.
Στο φουαγιέ του Ολύμπιον οι άνθρωποι της ΙΘΑΚΗΣ, μέλη και προσωπικό, έχουν σχηματίσει μια μεγάλη παρέα. Αγκαλιάζονται, χτυπούν φιλικά πλάτες και ώμους, χαϊδεύουν μαλλιά και μάγουλα, μια δυνατή ομάδα. Κατεβαίνω τις σκάλες αργά. Έξω η πλατεία Αριστοτέλους είναι γεμάτη νερά απ’ τη βροχή όλη μέρα. Πώς γυρίζει ένας άνθρωπος στη ζωή και σε ποια ακριβώς ζωή γυρίζει; Ποιο κίνητρο μπορεί να τον βγάλει από αυτή την πραγματικότητα, πόσο δυνατό πρέπει να σταθεί αυτό το κίνητρο για να τον βοηθήσει στα αλήθεια; Πώς αντέχεται ο φόβος της υποτροπής, η αγωνία της καθημερινής επιβίωσης; Όμως όσο απατηλό ή ψεύτικο και αν ακούγεται, η ζεστασιά του κόσμου, η περίφημη καλοσύνη των ξένων μπορεί να κάνει θαύματα. Απ’ το σχολείο ως τις γειτονιές, μες τα νοσοκομεία ως έξω τους δρόμους, η ανθρώπινη αλληλεγγύη αποτελεί την πρώτη ικανή δύναμη σωτηρίας της ψυχής μας.