Αναφορικά με την πανδημία και ερμηνεύοντας τη δημιουργηθείσα κατάσταση βάσει των πραγματικών γεγονότων, ο Νάιαλ Φέργκιουσον δίνει κάποιο δίκιο στον Τραμπ (μάλιστα!) χωρίς να του χαρίζεται κιόλας.
Εδώ τα στοιχεία μιλούν από μόνα τους, και δεν μιλάμε για μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Ο κορονοϊός αποτελεί απειλή για την ανθρωπότητα και δεν είναι εξωγήινης προέλευσης. Αρχικώς εμφανίστηκε στην Κίνα, και αυτό είναι δεδομένο, πάει και τελείωσε.
Το κείμενο του αμερικανού ιστορικού είναι σκληρό για τη χώρα που πλέον αποκαλούμε δεύτερη οικονομία του πλανήτη, οικονομία καπιταλιστικότατη, αλλά κατευθυνόμενη από τον σοσιαλιστικού τύπου κεντρικό σχεδιασμό της νομενκλατούρας του ΚΚΚ και, φυσικά, χρηματοδοτούμενη με κοινωνικό εισόδημα από το κράτος.
«Ναι, κινεζικό ιό τον αποκάλεσε ο Τραμπ, και έχει δίκιο» γράφει ο Φέργκιουσον στους Sunday Times. «Εχει αυτό το δικαίωμα, όπως και το 1968 οι άνθρωποι είχαν το δικαίωμα να ονοματίσουν την πανδημία ίωσης εκείνης της χρονιάς “γρίπη του Χονγκ Κονγκ’” επειδή στο Χονγκ Κονγκ είχε, τότε, καταγραφεί το πρώτο κρούσμα».
Ο ιστορικός ξεκινά από τη θέση ότι η Κίνα θέλει να αντιστρέψει την κατάσταση, «να αρπάξει τη νίκη μέσα από την ήττα της», τουτέστιν να αποκομίσει οφέλη από όλη αυτήν την ιστορία. «Η Κίνα προκάλεσε αυτήν την καταστροφή, αλλά τώρα θέλει να μας σώσει».
Ελεεινολογεί την κατάσταση των λεγομένων κινεζικών κιτ δοκιμών, «μερικά από τα οποία δεν λειτουργούν», και γενικώς την κατόπιν εορτής κινεζική βοήθεια προς τον κόσμο.
Στέκεται στη «θρασεία» θεωρία συνωμοσίας που εξαπέλυσε το κινεζικό υπουργείο των Εξωτερικών, ότι «ο κορονοϊός προέρχεται από την Αμερική», ότι δράστης είναι «ο αμερικανικός στρατός που έφερε την επιδημία στη Γουχάν» τον περασμένο Οκτώβριο, κατά τη διάρκεια των Παγκοσμίων Στρατιωτικών Αγώνων 2019.
Και αγανακτεί με φαινόμενα αξιοκατάκριτα που συμβαίνουν στη Δύση: «Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να καταπιούν το τοξικό μείγμα υποκρισίας και μισαλλοδοξίας, είτε παλαβωμένοι από το σύνδρομο παραφροσύνης του Τραμπ είτε διεφθαρμένοι από το κινεζικό χρήμα είτε, ακόμη, όπως οι Ιταλοί, απογοητευμένοι από την ελλειμματική σε αλτρουισμό στάση των ευρωπαίων εταίρων τους».
Οσο για την κινεζική προπαγάνδα, αρκείται να παραθέσει τίτλους μιας μόνο ημέρας από τον κομματικό Τύπο (της εφημερίδας China Daily). Ολοι τους φανερώνουν αποποίηση ευθυνών, δήθεν αίσθημα διεθνιστικού αλτρουισμού, δήθεν συναίσθηση του χρέους απέναντι σε όλον τον κόσμο κ.λπ. Με χιούμορ γράφει ο Φέργκιουσον ότι ο ίδιος… αγάπησε τον εξής τίτλο: «Ο πρόεδρος Σι φυτεύει δένδρα στο Πεκίνο, προτρέποντας να δείχνουμε σεβασμό για τη φύση». Και εδώ πια ο αρθρογράφος εκρήγνυται: «Σεβασμός στη φύση;» Τι λέτε; «Ας προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε την ψυχική υγεία μας απευθύνοντας έξι ερωτήσεις στον Σι Τζινπίνγκ».
Ερώτημα πρώτο: «Τι ακριβώς συνέβαινε στη Γουχάν που οδήγησε στην αρχική εμφάνιση του ιού; Αν ο ιός προέρχεται από νυχτερίδα σε μια από τις αηδιαστικές αγορές που το καθεστώς σας δεν έχει κλείσει, είναι κακό. Είναι χειρότερο όμως αν προήλθε εξαιτίας αβέβαιων πρακτικών στο Κινεζικό Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων της Γουχάν. Συνιστά παραφροσύνη η έρευνα για δυνητικά θανατηφόρες ζωονόσους, όπως οι κορονοϊοί».
Ερώτημα δεύτερο: «Τι ρόλο διαδραμάτισε η κεντρική κυβέρνηση στην κάλυψη του θέματος, αφότου κατέστη σαφές ότι υπήρξε μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο; Τώρα γνωρίζουμε ότι υπήρχαν 104 περιπτώσεις της νέας νόσου, συμπεριλαμβανομένων 15 θανάτων, μεταξύ 12 Δεκεμβρίου και του τέλους εκείνου του μήνα. Γιατί επισήμως είπατε, στις 31 Δεκεμβρίου, ότι δεν υπήρχαν “σαφή στοιχεία” για τη μετάδοση από άνθρωπο σε άνθρωπο; Και γιατί δεν άλλαξε αυτή η επίσημη γραμμή μέχρι τις 20 Ιανουαρίου;»
Ερώτημα τρίτο: «Οταν επεκτάθηκε η επιδημία από τη Γουχάν σε όλη την επαρχία Χουμπέι, γιατί διακόψατε την επικοινωνία της επαρχίας αυτής με την υπόλοιπη Κίνα, στις 23 Ιανουαρίου, όχι όμως και τα ταξίδια από το Χουμπέι προς τον υπόλοιπο κόσμο; Οι απευθείας πτήσεις από το Γουχάν προς το Λονδίνο, το Παρίσι, τη Ρώμη, τη Νέα Υόρκη και προς το Σαν Φρανσίσκο συνεχίστηκαν όλον τον Ιανουάριο, αλλά και σε μερικές περιπτώσεις και τον Φεβρουάριο».
Ερώτημα τέταρτο: «Ο άνθρωπος του υπουργείου Εξωτερικών της Κίνας που διακινεί τη θεωρία συνωμοσίας στα κοινωνικά μέσα, γιατί δεν έχει απολυθεί, ενώ ακόμη και ο πρεσβευτής σας στις ΗΠΑ την έχει απορρίψει;».
Ερώτημα πέμπτο: «Πού βρίσκονται τώρα ο μεγιστάνας Ρεν Ζικιάνγκ και ο γιατρός Αϊ Φεν, οι οποίοι σας επέκριναν για τους χειρισμούς σας στο θέμα του κορονοϊού;».
Ερώτημα έκτο: «Στ’ αλήθεια, πόσους Κινέζους έχει σκοτώσει ο κορονοϊός;».
Κλείνοντας, ο Φέργκιουσον ομολογεί στους αναγνώστες του ότι δεν περιμένει «ξεκάθαρες απαντήσεις» από τον Σι στις έξι ερωτήσεις που του απηύθυνε. Και σχολιάζει ότι όσο πήραμε απαντήσεις από τους Σοβιετικούς για το Τσερνόμπιλ, άλλο τόσο θα πάρουμε και τώρα. Ζητάει όμως «εμβόλιο κατά της παραπληροφόρησης που εξαπολύεται από τον Σι», ο οποίος παίρνει μαθήματα ιντερνετικής προπαγάνδας «από τον φίλο του, τον Πούτιν».
Ο αρθρογράφος δεν αμφισβητεί την ικανότητα των κινέζων επιστημόνων («είναι ικανοί για σπουδαία επιστήμη»), αλλά το πολιτικό/πολιτειακό στάτους, τον κομμουνιστικό μονοκομματισμό. Εξ αυτού του δεδομένου, από αυτήν την κατάσταση «που έχει ιστορία εγκλημάτων πίσω της», κρίνει και τελικά αποφαίνεται ότι «η ανθρωπότητα δεν θα είναι ασφαλής» όσο «το ένα πέμπτο της ανθρωπότητας υπόκειται στη βούληση» του ΚΚ Κίνας.