«Το πτώμα ενός ρώσου στρατιώτη βρίσκεται ξαπλωμένο στο πλάι ενός λασπωμένου δρόμου στη Λιμάν. Οι μύγες βουίζουν πάνω από τα απανθρακωμένα υπολείμματα του κορμού του, ενώ τα άκρα του έχουν λάβει αφύσικη θέση.
Πίσω του απλώνεται ένα πυκνό δάσος, νεκροταφείο, τώρα πια, για έναν άγνωστο αριθμό μελών της μονάδας στην οποία υπηρετούσε και ο ίδιος: Ο ανώνυμος στρατιώτης ήταν μεταξύ των εκατοντάδων Ρώσων που σκοτώθηκαν ενώ προσπαθούσαν να ξεφύγουν από το “καζάνι” της Λιμάν, σε μία από τις μεγαλύτερες ήττες της Μόσχας στον πόλεμο μέχρι στιγμής».
Τη μακάβρια εικόνα αυτή μετέφερε ο ανταποκριτής της Telegraph στην Ουκρανία Σέρτζιο Ολμος ο οποίος βρέθηκε στη Λιμάν, τη σημαντική πόλη του Ντονέτσκ, λίγο αφότου την ανακατέλαβαν οι δυνάμεις του Κιέβου.
Η πόλη απελευθερώθηκε το Σαββατοκύριακο (1-2/10), μόλις μία ημέρα αφότου ο Βλαντίμιρ Πούτιν ανακοίνωσε επισήμως την προσάρτηση της περιοχής, και σχολιάστηκε ως ένα σημαντικό πλήγμα για τον ρωσικό στρατό, όχι μόνο σε στρατηγικό επίπεδο, αλλά και σε ό,τι αφορά στο ήδη χαμηλό ηθικό του.
Οι νεκροί στρατιώτες της ρωσικής πλευράς υπολογίστηκαν έως και σε 1.500, μάλιστα, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Ουκρανών.
Προηγήθηκε η απόρριψη ενός αιτήματος των ρωσικών στρατευμάτων να υποχωρήσουν συντεταγμένα με αποτέλεσμα να τραπούν σε άτακτη φυγή και να αφήσουν τα πτώματα των συντρόφων τους να σαπίσουν στους δρόμους, μόλις πλησίασαν οι ουκρανικές δυνάμεις, προσέθεσε ο συντάκτης της βρετανικής εφημερίδας.
Οσοι έμειναν για να πολεμήσουν εξοντώθηκαν από μια «βροχή» οβίδων και πυραύλων. Μερικοί πυροβολήθηκαν στα δάση, κατά το ίδιο, πάντα, ρεπορτάζ.
Κρίνοντας από τον εξοπλισμό που άφησαν πίσω τους, άλλωστε, οι Ρώσοι φαίνεται να ήξεραν ότι δεν είχαν πολλές πιθανότητες, σχολίασε ο Ολμος: «Οι αποδείξεις της χαοτικής οπισθοχώρησης βρίσκονται παντού».
«Περίπου δέκα ρώσοι στρατιώτες πέθαναν εδώ ενώ έτρεχαν να ξεφύγουν από την αντεπίθεσή μας», είπε στον δημοσιογράφο ο υπολοχαγός Ιλία Γεβλάς, δείχνοντας καμένα κουφάρια ρωσικών οχημάτων μάχης σε κοντινή απόσταση.
«Το drone μας τους παρακολουθούσαν και μετά τους βρήκε το πυροβολικό μας», προσέθεσε.
Στρατιωτικές στολές, έτοιμα γεύματα και σφαίρες τρίζουν κάτω από τις μπότες του ουκρανού αξιωματούχου καθώς διασχίζει τους δρόμους της ερειπωμένης πόλης, ενημερώνοντας τους εκπροσώπους του Τύπου, περιέγραψε ο Σέρτζιο Ολμος.
Εσκυψε και έπιασε μία σφαίρα –έφερε ημερομηνία κατασκευής το 1983.
«Στους δρόμους, ουκρανικά στρατιωτικά οχήματα μετακινούνταν πέρα δώθε. Πολλά μοιάζουν με συνηθισμένα αυτοκίνητα βαμμένα με πράσινο χρώμα, ωστόσο όλα φέρουν έναν λευκό σταυρό, βαμμένο ή κολλημένο στα παράθυρά τους.
Ο σταυρός των Κοζάκων, της φημισμένης ημινομαδικής φυλής της χώρας, έχει εξελιχθεί σε σύμβολο αντίστασης στη ρωσική εισβολή με αποτέλεσμα ορισμένοι στρατιώτες να το ζωγραφίζουν ακόμη και στο μέτωπό τους προτού πάνε στη μάχη», συνέχισε την περιγραφή του ο δημοσιογράφος.
Τους κατοίκους της Λιμάν, ωστόσο, δεν τους προβληματίζει μόνο το επόμενο μέτωπο του πολέμου αλλά και η επόμενη μέρα στην πόλη τους.
«Στο σπίτι μας δεν έχει μείνει κανένα γυαλί (σ.σ. που να μην έσπασε), ούτε καν στα παράθυρά μας, και η ξυλόσομπα μας έχει καταστραφεί», είπε στην Telegraph μια ηλικιωμένη γυναίκα ενώ στεκόταν στην ουρά για να λάβει μία φραντζόλα ψωμί και άλλα είδη ανθρωπιστικής βοήθειας, μαζί με δεκάδες πολιτών.
Μετά από μήνες άγριων μαχών, η πόλη μετά βίας είναι βιώσιμη, έγραψε ο Ολμος: Σχεδόν κάθε κτίριο έχει υποστεί ζημιές.
Ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας, Ιγκορ Ουγκνιβένκο, ανέφερε ότι στην πόλη οι κάτοικοι ανέρχονται σε 7.000, από 22.000 προ του πολέμου –οι περισσότεροι εξ αυτών ήταν ηλικιωμένοι που δεν ήθελαν να αφήσουν τα σπίτια τους.
Ο Ουγκνιβένκο επεσήμανε, επίσης, ότι οι ρωσικές δυνάμεις κατοχής δεν έκαναν καμία προσπάθεια να αποκαταστήσουν την ηλεκτροδότηση ή την παροχή νερού στην πόλη, αφήνοντας τους κατοίκους να δίνουν τον δικό τους πόλεμο για την επιβίωση.
«Χαίρομαι πολύ που βλέπω τους ουκρανούς υπερασπιστές», είπε ένας άλλος ηλικιωμένος στην ουρά για βοήθεια.
Από την άλλη, πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι δε θέλησαν να μιλήσουν ούτε για τη ρωσική κατοχή, ούτε για την απελευθέρωση από τους Ουκρανούς.
Θέλουν απλά να φύγουν, κατέληξε ο Ολμος, επισημαίνοντας ότι την ώρα που η προοπτική μίας μακρόχρονης ειρήνης δε μοιάζει να πλησιάζει –«η πόλη άλλαξε χέρια τέσσερις φορές από το 2014»– δεν ισχύει το ίδιο για την προοπτική ενός ζοφερού –δίχως παράθυρα και θέρμανση– χειμώνα.