«Είμαι ευρωπαίος πατριώτης επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι πόλος ελευθερίας και ειρήνης. Επειδή έχω παιδιά και εγγόνια. Επειδή αυτά τα άτομα θα πληρώσουν το τίμημα αν πεθάνει η ωραιότερη μεταπολεμική πολιτική ιδέα».
Ο Ρότζερ Κόεν, αρθρογράφος των αμερικανικών ΝΥΤ, δηλώνει «ευρωπαίος πατριώτης» και εχθρός του εθνικισμού τον οποίο «μισεί με όλη του την ύπαρξη».
Εξηγεί ότι τον «ευρωπαϊκό πατριωτισμό του» τον εμπέδωσε στο Σεράγιεβο, το 1992, όταν υπήρξε μάρτυρας του ακρωτηριασμού κάποιου Βόσνιου από σερβική οβίδα. Τότε κατάλαβε πώς ο πάντα επιθετικός εθνικισμός μπορούσε να μετατρέψει μια «κοσμοπολίτικη (εννοεί πολυεθνική) ευρωπαϊκή πόλη» σε σφαγείο.
Γράφει και για τους μουσουλμάνους της βοσνιακής Σρεμπρένιτσα, ότι «σφαγιάστηκαν από τους σέρβους εθνικιστές».
Μνημονεύει τον γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν και τη ρήση του «εθνικισμός ίσον πόλεμος» για να σημειώσει ότι «σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, ο εθνικισμός επελαύνει» – και εγκαλεί για αυτήν την επέλαση τον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ με τις «επικίνδυνες λέξεις» του. Και για την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού οι παρατηρήσεις του είναι ανάλογες: «Από την Ουγγαρία έως τη Γαλλία, από την Πολωνία έως τη Βρετανία, οι εθνικιστές περιφρονούν την Ευρωπαϊκή Ενωση και επιδιώκουν την εξάλειψή της».
Ο Κόεν δηλώνει «ευρωπαίος πατριώτης» αναφερόμενος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και στα ευρωπαϊκά μεταπολεμικά πεπραγμένα από χώρα σε χώρα. Για την Ιταλία γράφει ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση προσέδεσε τη χώρα στη Δύση όταν ο κομμουνιστικός πειρασμός ήταν δυνατός». Για τη Γερμανία ότι «η ιδέα της Ευρώπης έσωσε τους Γερμανούς». Για τη Γαλλία, τη Βρετανία, το Βέλγιο ότι «το ΝΑΤΟ και η ΕΕ κατάφεραν να σφυρηλατήσουν μια Ευρώπη ελεύθερη».
«Επίσης, είμαι ευρωπαίος πατριώτης» γράφει «επειδή είμαι Εβραίος» – και διπλασιάζει την υπερηφάνειά του τονίζοντας: «Είμαι ευρωπαίος πατριώτης και αμερικανός πατριώτης». Εξηγεί πάλι στους αναγνώστες του γιατί: «Δεν είμαι από ένα μέρος, αλλά από αρκετά. Ο δεσμός που ενώνει τη Δύση είναι η ελευθερία – η κραυγή των επαναστάσεων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Δεν υπάρχει αντίφαση στους πατριωτισμούς μου».
Η τελευταία συσπείρωση περί την ευρωπαϊκή ιδέα των συγγραφέων που υπέγραψαν το γνωστό μανιφέστο τον βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Τους μνημονεύει με τη σειρά του ως υποδείγματα «ευρωπαίων πατριωτών», όπως και το «ευρωπαϊκό μανιφέστο» τους ως «σημαντικό». Και ασφαλώς συμμερίζεται την ανησυχία τους για τον κίνδυνο του εθνικισμού και του λαϊκισμού αλλά και για την «εμπλοκή του Κρεμλίνου».