Το ματς ήταν δραματικό. Οπως (σχεδόν) όλα τα παιχνίδια της Αγγλίας στα Μουντιάλ και τα Euro. Είτε κερδίζει είτε χάνει αυτή η ομάδα, το δράμα κυλάει στο αίμα της. Συνήθως χάνει. Με κάθε πιθανό ή απίθανο τρόπο. Η «αυτοκτονία» είναι το φόρτε της. Χθες (Δευτέρα) στο παλιό Στάλινγκραντ βγήκε βόλτα στις όχθες του Βόλγα. Εκεί τη βρήκε, ημιθανή, ο Χάρι Κέιν, ο πιο χαρισματικός σκόρερ του καιρού μας, και της έδωσε το «φιλί της ζωής». Λίγο έλειψε, αυτός ο περίπατος -έτσι έμοιαζε έως το 35′- να αποβεί μοιραίος.
Σε εκείνο το λεπτό, επειδή όλα πήγαιναν καλά, ο Ουόκερ σκέφτηκε να υποπέσει σε ένα εντελώς αχρείαστο πέναλτι. Αντί για 3-0 που θα έπρεπε να είναι (εάν, για παράδειγμα, ο Στέρλινγκ δεν μπέρδευε τα πόδια του προ κενής εστίας), το σκορ έγινε 1-1. Παρά τις δέκα ευκαιρίες της στο πρώτο μέρος και το «άγριο» μονότερμα που έπαιξε στο δεύτερο, η Αγγλία παραλίγο να… την πατήσει από τη συγκινητική, αλλά «λίγη», Τυνησία. Στις καθυστερήσεις, ενώ οι Αφρικανοί είχαν αποκάμει από την υπερπροσπάθεια, ο Κέιν ευτύχησε να σκοράρει ένα από τα πιο εύκολα γκολ της καριέρας του. Τέλος καλό. Ολα καλά;
Η ανανεωμένη Αγγλία του Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ (που έπαιζε με τρεις κεντρικούς αμυντικούς ακόμη και όταν οι Τυνήσιοι είχαν ταμπουρωθεί στο μισό γήπεδο) φαίνεται πως δεν μπορεί να ξεφύγει από την παράδοση: να «βγάζει την ψυχή» των οπαδών της. Αναρωτιόμουν, ανέκαθεν, πώς γίνεται αυτή η ομάδα, που ειδικεύεται στη διάψευση προσδοκιών, να έχει τόσους υποστηρικτές εκτός Νησιού. Ναι, οι Αγγλοι ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο, το διέδωσαν στον υπόλοιπο Κόσμο, διοργανώνουν το πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα, όμως η εθνική τους δεν έχει προσφέρει χαρά στο κοινό της εδώ και μισό αιώνα. Εκτός, ίσως, από την έκδοση του 1990, με Γκασκόιν και Λίνεκερ, που έφτασε μέχρι τους ημιτελικούς, χαρίζοντας στους ποδοσφαιρόφιλους έναν από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες κόντρα στους Γερμανούς. Δεν είναι… μαζοχισμός, να είσαι φαν μιας ομάδας που έχει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο περισσότερο από την Ελλάδα κι ένα Ευρωπαϊκό λιγότερο;
Μια μικρή ιστορία από το προηγούμενο Μουντιάλ (2014) συνοψίζει το δράμα των απανταχού οπαδών των «Τριών Λιονταριών». H Αγγλία παίζει με την Ιταλία, στην πρώτη αγωνιστική των ομίλων. Στο 35′ ο Μαρκίζιο ανοίγει το σκορ για τους Ιταλούς. Δύο λεπτά αργότερα, η Αγγλία ισοφαρίζει. Στον πάγκο της, ο φυσιοθεραπευτής της ομάδας πανηγυρίζει τόσο έντονα, ώστε τραυματίζεται στον αστράγαλο και αποχωρεί με φορείο. Το ματς λήγει 2-2, όμως στη συνέχεια η Αγγλία χάνει από την Ουρουγουάη και φέρνει ισοπαλία με την Κόστα Ρίκα. «Αντίο» Βραζιλία…
Οι Αγγλοι θεωρούνται -όχι αδίκως- μεγάλοι losers. Και είναι ανεξάντλητοι στους τρόπους με τους οποίους αποτυγχάνουν. Ακόμη κι όταν οι ίδιοι τα κάνουν όλα σωστά, κάποιο άλλο κακό θα τους συμβεί. Για παράδειγμα, ένας διαιτητής που θα τους… σφάξει στο γόνατο. Οπως το 1986, με το «χέρι του Θεού». Οπως το 1998, που ο Σιμεόνε γκρέμισε τον Μπέκαμ, όμως την κόκκινη κάρτα την είδε το θύμα. Οπως το 2010, που δεν μέτρησε πεντακάθαρο γκολ του Λάμπαρντ εναντίον της Γερμανίας, αν και η μπάλα είχε περάσει ένα μέτρο τη γραμμή της εστίας του Νόιερ.
Συνήθως, όμως, πυροβολούν τα πόδια τους. Το 2002, στον προημιτελικό απέναντι στη Βραζιλία, αν και προηγήθηκαν με τον Οουεν, αποκλείστηκαν. Είναι το αλήστου μνήμης παιχνίδι στο οποίο ο -40άρης τότε- Ντέιβιντ Σίμαν, με την κοτσίδα και το μουστάκι, «τρώει» γκολ σε εκτέλεση φάουλ του Ροναλντίνιο από 40-45 μέτρα μακριά. Στο επόμενο Μουντιάλ, το 2006, αποκλείστηκαν από την Πορτογαλία στα πέναλτι. Εκτέλεσαν τέσσερα και έβαλαν… ένα. Ελεος! Οχι πως στα Euro τα πηγαίνουν καλύτερα… Το μεγαλύτερο κακό είναι πως έχουν συμβιβαστεί με τη μοίρα τους. Αντιμετωπίζουν τις αποτυχίες τους με χιούμορ. «Μόνον η Αγγλία θα μπορούσε να αποκλειστεί από μια χώρα (Ισλανδία) που διαθέτει περισσότερα ηφαίστεια απ’ ό,τι ποδοσφαιριστές», τιτίβισε το 2016 ο γνωστός τηλεσχολιαστής και άλλοτε αρχισκόρερ της εθνικής Αγγλίας, Γκάρι Λίνεκερ.
Οι λόγοι για τους οποίους η Αγγλία δεν καταφέρνει να φτάσει μακριά στις μεγάλες διοργανώσεις, εδώ και δεκαετίες, είναι πολλοί και διάφοροι. Πρωτίστως, όμως, φταίει η νοοτροπία των παικτών και των προπονητών της. Οπως παρατηρούν χαιρέκακα οι εχθροί της, τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια ομάδα που, όταν ο Μαραντόνα τής έβαλε γκολ με το χέρι, διαμαρτυρήθηκε χλιαρά, λες και της σέρβιραν το τσάι παγωμένο; Ή, από μια ομάδα που παρακολουθούσε τον Ντιέγκο να τους περνάει όλους, τον έναν μετά τον άλλον, αλλά δεν βρέθηκε ένας να τον ξαπλώσει στο χορτάρι με φάουλ; Θα μπορούσε, ποτέ, ο Αργεντινός να πετύχει το «γκολ του αιώνα» εναντίον των Ιταλών ή των Γερμανών;
Με τη χθεσινή της νίκη η Αγγλία, πιθανότατα, θα περάσει στη φάση των «νοκ-άουτ» αγώνων. Ό,τι αυτοκτονικό κι αν δοκιμάσει το προσεχές Σάββατο, πολύ δύσκολα θα χάσει βαθμούς από τον Παναμά. Για τη συνέχεια, η μεγαλύτερη ελπίδα της είναι πως -για πρώτη φορά μετά το 1966- κανένας στο Νησί δεν τη θεωρεί φαβορί. Δεν υπάρχει το «πρέπει» που ιστορικά την αγχώνει.
Αυτό το χαλαρό κλίμα το περιέγραψε περίφημα ένα σποτ (πάνω) που μετέδωσε το BBC, εν όψει του αγώνα της με την Τυνησία. Ενα μνημείο τηλεοπτικού promo αλλά και βρετανικού αυτοσαρκασμού. Το θέμα του ήταν, τι θα συμβεί στο Νησί εάν η Αγγλία κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι έδειχνε έκτακτα δελτία ειδήσεων, εορτασμούς στο Λονδίνο, μια λαοθάλασσα να υποδέχεται τους θριαμβευτές, χαρτονομίσματα των δέκα λιρών με τη μορφή του Στέρλινγκ τυπωμένη πάνω τους, και τη Βασίλισσα Ελισάβετ να πανηγυρίζει.
Ακόμη αναρωτιέμαι. Πώς είναι, άραγε, να υποστηρίζεις την Αγγλία στο Μουντιάλ; Μια ομάδα που έφτασαν να «τρολάρουν» οι ίδιοι οι Αγγλοι;