«Είσαι μαύρος, έχασες και πέναλτι…»

Ο Ράσφορντ εκτελεί και στέλνει την μπάλα στο δεξί δοκάρι του Ντοναρούμα. Δέκα εκατοστά πιο ‘κει, θα ήταν το τέλειο πέναλτι. Κι εκείνος, ένας σύγχρονος άγγλος «ήρωας». Αλλά τώρα είναι ένα «σκουπίδι». Ενας «μαύρος από την Καραϊβική που δεν αξίζει ούτε να ζει, όχι να τον εμπιστευόμαστε σε κρίσιμα πέναλτι». Ενας «λεκές για τη χώρα μας».

Του έγραψαν και πολύ χειρότερα οι online ρατσιστές, στο προφίλ του στα social media, που μέσα σε λίγα λεπτά είχε κατακλυστεί από εκατοντάδες emoji με τη μορφή πιθήκου, αισχρολογίες, κατάρες και απειλές. Ακριβώς το ίδιο συνέβη με τους δύο επόμενους «μοιραίους» παίκτες της διαδικασίας των πέναλτι, των οποίων τα σουτ αποκρούστηκαν από τον ιταλό τερματοφύλακα: τον Σάντσο και τον Σάκα.

Ενας θρίαμβος της Αγγλίας θα έκρυβε το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Οπως η ευμάρεια κάνει τους ξενοφοβικούς περισσότερο ανεκτικούς απέναντι στους ξένους, που «θα μας πάρουν τις δουλειές», ή «θα αυξήσουν την εγκληματικότητα». Αλλά το τρόπαιο του Euro κατέληξε σε ιταλικά χέρια, για να θυμίσει στην αγγλική κοινωνία οτι δεν έχει ξεμπερδέψει, ακόμη, με τον ρατσισμό. Οχι πως το ξέχασε ποτέ. Μόλις ένας μήνας και κάτι έχει περάσει από εκείνο το φιλικό ματς της Αγγλίας με τη Ρουμανία, στο οποίο σημαντικό μέρος των θεατών αποδοκίμασαν τους παίκτες των «Τριών Λιονταριών», που πριν από την έναρξη του αγώνα γονάτισαν στο χορτάρι, τηρώντας το τελετουργικό του «Black Lives Matter».

Φούντωσε το μίσος

Η νέα αποτυχία της εθνικής Αγγλίας φούντωσε το μίσος των haters του Διαδικτύου, που δεν επιτέθηκαν σε τρεις τυχαίους μαύρους αθλητές, αλλά σε νέους – πρότυπα, οι οποίοι διακρίνονται και έξω από τα γήπεδα για την κοινωνική τους προσφορά. Ιδίως ο ακτιβισμός του Μάρκους Ράσφορντ συζητήθηκε στα πέρατα της Γης, καθώς κατόρθωσε να συγκεντρώσει πάνω από 200 εκατ. λίρες για την παροχή δωρεάν γευμάτων σε παιδιά που στερούνταν το φαγητό. Οχι μόνο σε μαύρα παιδιά, βεβαίως. Ο Τζέιντον Σάντσο, με καταγωγή από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, όσο κι αν πρόκοψε, δεν ξέχασε τη φτωχογειτονιά του στα νοτιοανατολικά προάστια του Λονδίνου. Σε συνεργασία με τη Nike, τη γέμισε με μικρά γηπεδάκια, ώστε κανένα παιδί να μην παίζει μπάλα στον δρόμο. Ο 19χρονος Μπουκάγιο Σάκα από τη Νιγηρία, δεν έχει προλάβει να κάνει κάτι σπουδαίο. Αλλά είναι το καμάρι του σχολείου του (Greenford High School), και ο πιο αξιαγάπητος χαρακτήρας στην εθνική Αγγλίας, όπως περιγράφουν οι συμπαίκτες του.

Οι ρατσιστικές επιθέσεις δεν περιορίστηκαν στα λόγια. Το τεράστιο γκράφιτι με τη μορφή του Ράσφορντ, στο Γουίδινγκτον του Μάντσεστερ, βανδαλίστηκε από αγνώστους τα ξημερώματα της Δευτέρας, λίγες ώρες μετά τον τελικό. Και είναι παρήγορο, οτι αρκετός κόσμος αντέδρασε σε αυτήν την αθλιότητα, σπεύδοντας να καλύψει τις χυδαίες εκφράσεις που έγραψαν οι δράστες, με καρδούλες, ζωγραφιές, σημαίες και σημειώματα συμπάθειας προς τον παίκτη.

«Εύχομαι να είχε πάει αλλιώς…»

Αν και δεν είχε κανένα λόγο να το κάνει, ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί, μέσω των social media. «Ενα πέναλτι ήταν το μοναδικό που μου ζητήθηκε να συνεισφέρω. Βάζω πέναλτι στον ύπνο μου, γιατί όχι αυτό; Η σκηνή επανέρχεται ασταμάτητα στο μυαλό μου και πιθανότατα δεν υπάρχει λέξη να περιγράψει πώς νιώθω. Τελικός, 55 χρόνια, ένα πέναλτι, στορία. Το μόνο που μπορώ να πω, είναι συγνώμη. Εύχομαι να είχε πάει αλλιώς. Οσο συνεχίζω να ζητάω συγνώμη, θέλω να τιμήσω τους συμπαίκτες μου. Εχει χτιστεί μία αδελφότητα που δεν σπάει. Η επιτυχία σου είναι δική μου, η αποτυχία σου, το ίδιο».

Στον λογαριασμό του ανάρτησε γράμματα στήριξης που έλαβε από παιδιά. Ξεχωρίζει αυτό του εννιάχρονου Ντέξτερ: «Αγαπητέ Μάρκους Ράσφορντ, ελπίζω να μην είσαι στεναχωρημένος για πολύ καιρό, γιατί είσαι τόσο καλός άνθρωπος. Πέρυσι με ενέπνευσες τόσο, βοηθώντας ανθρώπους λιγότερο τυχερούς. Χθες βράδυ με ενέπνευσες ξανά, να είμαι πάντα γενναίος. Είμαι περήφανος για σένα, θα είσαι πάντα ένας ήρωας. Από τον Dexter Rosier, 9 ετών». Και ο παίκτης σχολίασε: «Είμαι ο Μάρκους Ράσφορντ, 23 ετών, ένας μαύρος άνδρας από το Γουίδινγκτον στο νότιο Μάντσεστερ. Ακόμη κι αν δεν είχα τίποτα άλλο, έχω αυτά».

Σάουθγκεϊτ, Μπάτζιο, Κλίνσμαν…

Παντού και πάντα, οι ποδοσφαιριστές, ή οι προπονητές, που θεωρούνται υπεύθυνοι για θριάμβους που χάθηκαν, ή για ταπεινώσεις που υπέστη μια ομάδα, μια χώρα, θα καταδικαστούν ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας. Ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ο προπονητής του Ράσφορντ, του Σάντσο και του Σάκα, το γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν. Οταν αστόχησε σε εκείνο το καταραμένο πέναλτι, το 1996, η φωτογραφία του υπήρχε σε όλες τις παμπ της Αγγλίας. Ηταν… ο στόχος για τους θαμώνες που έπαιζαν darts (βελάκια). Επί δυο δεκαετίες έζησε μια κόλαση, την οποία περιγράφει στην αυτοβιογραφία του.

Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο ήταν, για χρόνια, ο αποδιοπομπαίος τράγος των Ιταλών μετά το χαμένο πέναλτι στον τελικό του Μουντιάλ 1994, ενώ ο προκάτοχος του Ρομπέρτο Μαντσίνι στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας, Τζιαν Πιέρο Βεντούρα, «εξαφανίστηκε» όταν φορτώθηκε την αποτυχία της «Σκουάντρα Ατζούρα» να προκριθεί στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας. Ο Γιούργκεν Κλίνσμαν… αυτοεξορίστηκε στις ΗΠΑ, κατατρεγμένος μετά τον αποκλεισμό της Γερμανίας στον ημιτελικό του «δικού της» Μουντιάλ (2006) από την Ιταλία. Με τη διαφορά οτι το χρώμα του δέρματός τους έμεινε έξω από κάθε συζήτηση, όπως και το δικαίωμά τους να είναι Αγγλοι, Ιταλοί, ή Γερμανοί και, προπάντων, άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι.