«Είναι ο ήρωας της χώρας στην οποία οι έρευνες δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά οι καταδίκες είναι πανεύκολες. Είναι ο μόνος επιθεωρητής που συλλαμβάνει τους πραγματικούς ενόχους και ελευθερώνει τους αθώους. Ο επιθεωρητής – ο μόνος – που ανακαλύπτει την αλήθεια στη χώρα των άλυτων μυστηρίων και εγκλημάτων. Ο αστυνομικός που δεν πέφτει ποτέ σε λάθος στοιχεία, σε μια χώρα όπου οι υποθέσεις ανοίγουν ξανά και ξανά».

Αν η Repubblica επιφυλάσσει έναν τέτοιο ύμνο στον τηλεοπτικό Μονταλμπάνο, τον λογοτεχνικό ήρωα του Αντρέα Καμιλέρι, δεν είναι μόνο επειδή η σειρά σπάει στην Ιταλία το ένα ρεκόρ τηλεθέασης μετά το άλλο. Είναι κι επειδή, «στις ιστορίες του δεν θα βρει ποτέ κανείς τηλεφωνικές παρακολουθήσεις, ενώ οι έρευνες του είναι σύντομες και διεισδυτικές, σε αντίθεση με τις συνήθως μακρές και δαπανηρές της ιταλικής πραγματικότητας».

Και της ελληνικής, θα προσέθετε κανείς. Στην Ιταλία (όπως και στην Ελλάδα), οι ποινές δεν είναι ποτέ οριστικές. Ο Μονταλμπάνο σε αυτές τις συνθήκες είναι απλά «ο αστυνομικός που πρέπει να εφεύρουμε». Αυτός από τον οποίο όλοι θα ήμασταν προστατευμένοι και ακόμη και οι δολοφόνοι θα ήθελαν να αποκαλυφθούν και να συλληφθούν. Είναι το «ασφαλές μας καταφύγιο, είναι ο κόσμος όπου οι γυναίκες είναι όμορφες και μοιραίες, άλλοτε θύτες και άλλοτε θύματα – γυμνά και προκλητικά θύματα. Αλλά πάντως όχι γυναίκες των στερεότυπων του Νότου, καταδικασμένες να μένουν στο σπίτι για να γίνουν μια μηχανή αναπαραγωγής το βράδυ. Όχι γυναίκες ενός φτωχού κόσμου όπου ο άνδρας αξίζει λιγότερο από ένα γάιδαρο και η γυναίκα λιγότερο από τον άνδρα.

O Μονταλμπάνο είναι η Ιταλία της θάλασσας που καλωσορίζει και εξαγνίζει, η θάλασσα των μοναχικών παραλιών χωρίς εποχές, όχι εκείνη που υποβαθμίζεται σε μια χαβούζα το καλοκαίρι, όχι το νερό της νωθρότητας και του λήθαργου της μεσημβρινής σκέψης. Είναι η θάλασσα των συναισθημάτων και της μνήμης, το νερό που γιορτάζεται ως πατρίδα, το νερό «που δεν έχει καμία μορφή» όπως έγραψε ο Καμιλέρι.

Ακόμη και το επεισόδιο της περασμένης Δευτέρας, το επεισόδιο με ρεκόρ τηλεθέασης που παρακολούθησαν 11 εκατομμύρια Ιταλοί, τελείωσε με κολύμπι. Γιατί το νερό για τον Μονταλμπάνο είναι όπως για τον Ισμαέλ στο Μόμπυ Ντικ: πέφτει στη θάλασσα κάθε φορά που «η θάλασσα της ζωής» γίνεται ανυπόφορη για εκείνον.

Φωτό: Και δεν του φαινόταν. Πηγή: libertylines.it

Μια απάτη ύψους 1,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι δύσκολο να τη διαχειριστεί, ακόμη και μία από τις μεγαλύτερες τράπεζες στην Ινδία, όπως η Εθνική Τράπεζα του Πουντζάμπ. Εκείνο που συνέβη είναι ότι σε ένα υποκατάστημα της Βομβάης καταγράφηκαν μη εξουσιοδοτημένες συναλλαγές που αφορούσαν γίγαντες της ινδικής οικονομίας. Οι έρευνες της αστυνομίας οδήγησαν στον Νιράβ Μόντι, εκατομμυριούχο κοσμηματοπώλη.  Για τον τοπικό Τύπο είναι «μία από τις μεγαλύτερες απάτες στην ινδική επιχειρηματική ιστορία».

Αν απλώς διαβάσει κανείς το βιογραφικό του θα καταλάβει γιατί ο Μόντι είναι ένα από τα απόλυτα αστέρια του κόσμου στο χώρο των κοσμημάτων. Γιος και εγγονός εμπόρων πολύτιμων λίθων (ο παππούς του, Κεσαβλάλ, πήγαινε από τη Βομβάη στη Σιγκαπούρη για να πουλήσει ακατέργαστα διαμάντια στη δεκαετία του ‘30), μεγάλωσε στην Αμβέρσα,  πρωτεύουσα των κοσμημάτων, και άνοιξε το πρώτο του κατάστημα το 2010. Τα κοσμήματά του δημοπρατούνται σήμερα τακτικά στους οίκους δημοπρασιών των Christie’s και Sotheby’s. O σχεδιαστής με το χαμόγελο και το πολύχρωμο παπιγιόν, έχει ανοίξει 17 καταστήματα στο Δελχί, τη Βομβάη και τη Νέα Υόρκη. Η Κέιτ Γουίνσλετ φορούσε κόσμημά του στην τελευταία τελετή απονομής των Οσκαρ.

Το Quartz θυμάται την ιστορία του που για πολλούς είναι ύποπτη. Οταν ήταν παιδί ήθελε να γίνει διευθυντής ορχήστρας και τώρα βρίσκεται στο στόχαστρο της Κεντρικής Υπηρεσίας Ερευνών που τον κατηγορεί για την μεγάλη απάτη στην Εθνική Τράπεζα του Πουντζάμπ. Το σκάνδαλο έχει ήδη αγγίξει την εξουσία. Ο πρόεδρος του Κογκρέσου, Ραχούλ Γκάντι, έχει επιτεθεί με ένα τουίτ στον πρωθυπουργό ισχυριζόμενος ότι καλύπτει τον Νιράβ Μόντι. Εκείνος πάλι τα αρνείται όλα. Με την ελπίδα ότι το διαμάντι του θα λάμπει για πάντα.

Φωτό: Η Πριγιάνκα Τσόπρα είναι η πρέσβειρα των κοσμημάτων του Νιράβ Μόντι. Πηγή: niravmodi.com

Μπορεί να ήταν η δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μπορεί να ήταν αυτά τα έντεκα θαυμαστικά στο αίτημα για βοήθεια που αναρτήθηκε στις 22:49 της 15ης Φεβρουαρίου. Μπορεί να ήταν μία πράξη καλοσύνης του κλέφτη. Ή η ανικανότητά του να αξιολογήσει το μουσικό όργανο.

Δεν έχει σημασία. Το αποτέλεσμα είναι που μετράει: το τσέλο αξίας 1,3 εκατομμυρίων ευρώ, που κατασκευάστηκε στο Ούντινε το 1837 από τον οργανοποιό Φραντσέσκο Γκοφρίλερ, φυλασσόταν στο Παρίσι από τη διάσημη καλλιτέχνιδα Οφελί Γκεγιάρ και εκλάπη, όχι με τον καλύτερο τρόπο, επεστράφη.

Ηταν το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, γράφει η Monde, όταν η Γκεγιάρ γύριζε στο σπίτι της στην περιοχή Σεν Σαν- Ντενί, βορειοανατολικά της γαλλικής πρωτεύουσας. Ένας άντρας την αιφνιδιάζει από πίσω, της ουρλιάζει, την απειλεί με ένα μαχαίρι στο λαιμό της και ζητά από την 43χρονη να παραδώσει όλα όσα έχει. Για αρχή την τσάντα της, με όλο το περιεχόμενο και το τηλέφωνο. Αλλά και αυτή τη μεγάλη κόκκινη θήκη που κρατά, δεν περνά απαρατήρητη με τέτοιο μέγεθος.

Η καλλιτέχνης, συντετριμμένη, επιστρέφει στο σπίτι και γράφει αμέσως στο Facebook. Πάνω από 9.750 χρήστες μοιράζονται αυτό το αίτημα για βοήθεια, φθάνοντας ενδεχομένως σε ένα ψηφιακό ακροατήριο της τάξης του 1,5 εκατομμυρίου. Οι πρώτες σαραντα οκτώ ώρες περνούν χωρίς κανένα νέο.

Και κάποια στιγμή ιδού μια ανώνυμη επικοινωνία. Είναι μια πρόσκληση να κατέβει και να πάρει το όργανο που βρίσκεται μέσα σε ένα αυτοκίνητο μερικά βήματα πιο κάτω από το σπίτι της. Η Γκεγιάρ τρέχει, πλησιάζει το αυτοκίνητο που της υπέδειξαν, έχει σπασμένο παράθυρο και βλέπει μέσα τη θήκη του τσέλου. Το ανοίγει. Όχι, δεν είναι ένα άσχημο αστείο: το τσέλο είναι εκεί, χωρίς καν μια γρατσουνιά. Και υπάρχει επίσης και το δικό του δοξάρι, ένα άλλο πολύτιμο αντικείμενο, το οποίο δημιούργησε ο Ζαν-Μαρί Περσουά το 1825.

Ο εφιάλτης τελείωσε. «Νιώθω τόσο ανακουφισμένη, είναι ένα απίστευτο όνειρο», λέει η γαλλίδα μουσικός. Κι ο κλέφτης;

Φωτό: Μα γίνεται να αποχωριστούν ο ένας τον άλλον; Πηγή: opheliegaillard.com

Σε αντίθεση με το γάμο δεν υποχρεώνει σε καμία υπογραφή. Και σε σύγκριση με έναν οικογενειακό δεσμό δεν συνεπάγεται ζητήματα δεσμών αίματος. Το Time υπογραμμίζει την αξία που έχει η ευελιξία στη φιλία. «Επιλέγουμε τους φίλους μας και οι εκείνοι μας επιλέγουν», όπως το θέτει στο περιοδικό ο Γουίλιαμ Ρόουλινς, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο.

Αλλά η φρενίτιδα της σύγχρονης ζωής δημιουργεί απώλειες στις φιλίες. Η μοναξιά παρουσιάζει μια αναπόφευκτη άνοδο και, όπως καταλήγει επιστημονική έρευνα του Πανεπιστημίου Μπρίνγκαμ Γιανγκ, το να μένει κανείς μόνος αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου κατά 26%. Διότι η μοναξιά οδηγεί σε υπέρταση και άλλες καρδιαγγειακές παθήσεις. Είναι χειρότερη από την παχυσαρκία και την ατμοσφαιρική ρύπανση.

«Το αντίδοτο είναι απλό: επένδυση στη φιλία. Βοηθά στην προστασία του εγκεφάλου και του σώματος από το στρες, το άγχος και την κατάθλιψη. Γνωρίζοντας ότι οι άλλοι σε εμπιστεύονται αισθάνεσαι ασφάλεια». Αυτό λειτουργεί από τη γέννηση, αλλά προφανώς βοηθά στο γήρας. «Στην περίπτωση αυτή, μετράει περισσότερο από τους οικογενειακούς δεσμούς», λέει η Οακλάντερ. Δεν είναι δύσκολο να κάνεις έναν φίλο, πιο δύσκολο είναι να τον κρατήσεις. Και τι γίνεται αν κάποιος έχει ξεχάσει τον τρόπο; «Ας σκεφτούμε πάλι πώς γνωριστήκαμε. Κατά τη διάρκεια μιας πολιτικής διαμάχης ή παίζοντας σε μια μπάντα. Επανεξετάζοντας τα κοινά πάθη που βοηθούν να διατηρηθούν κοινές ιστορίες ακόμα και μεταξύ πολύ διαφορετικών ανθρώπων».

Επομένως, εδώ είναι η λύση, να καθοδηγείται κανείς από τα πάθη του προς τους σωστούς ανθρώπους. Σε μια τάξη γιόγκα, όταν πηγαίνει βόλτα το σκύλο ή σε ένα βιβλιοπωλείο ανάμεσα στα ράφια του αγαπημένου του είδους. Εκεί κρύβεται ο πιθανός μελλοντικός φίλος. Και αν πιστέψουμε στα στατιστικά στοιχεία, είναι αυτός που θα επιμηκύνει τη ζωή μας.

Φωτό: Βάστα με να σε βαστώ. Πηγή: Shutterstock