Αυτή τη στιγμή ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος στην Ευρώπη είναι ο Ματέο Σαλβίνι – για το περιοδικό Economist τουλάχιστον. Ο προβληματισμός του βρετανικού εντύπου αφορά την εξουδετέρωση του αρχηγού της Λέγκας κατά τον ιδανικότερο τρόπο: πώς, δηλαδή, θα αποτραπεί «η απειλή κατά του ευρώ» (που συνιστά ο Σαλβίνι) μέσω κάποιας συμφωνίας της Ιταλίας με την Κομισιόν.
Η «καταστροφική αντιπαράθεση με την ΕΕ» προσώρας «αναβλήθηκε», γράφει ο Economist, επειδή πήρε αναστολή η κυβέρνηση της Ρώμης που παραβίασε τους δημοσιονομικούς κανόνες και επέτρεψε να αυξηθεί το κρατικό χρέος. Η Ιταλία δεν θα τιμωρηθεί άμεσα. Με δεδομένη όμως τη «θλιβερή πραγματικότητα» των δημοσίων οικονομικών της, θα απαιτηθεί μία «μακρόχρονη» διευθέτηση με την ΕΕ.
Η παράταξη του Σαλβίνι, εθνικιστική και λαϊκιστική, πήρε τις ψήφους των δυσαρεστημένων Ιταλών που δεν έγιναν πλουσιότεροι την ίδια ώρα που οι Ανατολικοευρωπαίοι υπερδιπλασίασαν τα εισοδήματά τους. Η Λέγκα του Σαλβίνι κυβερνά μαζί με τους «Πεντάστερους» έχοντας στοχοποιήσει την Ενωση και τη λαθρομετανάστευση από την Αφρική (για την οποία ενοχοποιεί και την ΕΕ). Ετσι έγινε το δημοφιλέστερο ιταλικό κόμμα. Ο ίδιος ο Σαλβίνι «δεν είναι ακόμα πρωθυπουργός, αλλά σίγουρα φιλοδοξεί να γίνει».
Πρόκειται για «συνταγή συνεχούς αντιπαράθεσης με τις Βρυξέλλες, και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό πρόβλημα της Ενωσης» παρατηρεί το περιοδικό.
Στην οικονομία οι στρατηγικές της Ρώμης και των Βρυξελλών συγκρούονται. Η συγκυβέρνηση πιστεύει ότι ο γερμανόπνευστος δημοσιονομικός κορσές είναι αντιαναπτυξιακός, αφού εξαφανίζει από την εξίσωση του ΑΕΠ την κατανάλωση. Ο Σαλβίνι ευαγγελίζεται φορολογικές μειώσεις και ο «συνέταιρός του» Λουίτζι Ντι Λάιο θέλει μεγαλύτερη ευημερία. Η κεντρική ευρωπαϊκή απάντηση είναι ότι το πρόβλημα της Ιταλίας είναι «δομικό», έτσι της έχει χορηγήσει περί τα 30 δισ. ευρώ επιπλέον δημοσιονομικό χώρο από το 2015 – «κάτι που απειλεί τους Βορείους, που απαιτούν να επιβληθούν οι κανόνες».
Ο Economist απαριθμεί τους λόγους της δυσλειτουργίας της ιταλικής μηχανής σε βάθος χρόνου, γράφοντας για «δυσκίνητη Δικαιοσύνη», «λαβυρινθώδη γραφειοκρατία», «προστατευτισμό στις υπηρεσίες», «υψηλό μισθολόγιο στον Νότο» κ.λπ. ώστε να συμπεράνει ότι η κρίση στις σχέσεις Ρώμης – Βρυξελλών σοβεί.
Η πρόταση των Βρετανών προς την Κομισιόν είναι να αρχίσει αμέσως διαπραγματεύσεις για τον ιταλικό Προϋπολογισμό του επομένου έτους, με «ευελιξία όσον αφορά τις δημόσιες δαπάνες, υπό την προϋπόθεση των αναπτυξιακών μεταρρυθμίσεων» για τις οποίες θα δεσμευθεί η ιταλική κυβέρνηση. Ο συντάκτης του Economist υπαινίσσεται ότι η χαλάρωση της δημοσιονομικής θηλιάς μπορεί να επιφέρει μείωση του δημοσίου χρέους και δη ταχύτερα.
Τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας που υποστηρίζει ο Economist θα υπάρχουν και για τις δύο πλευρές: οι Ιταλοί λαϊκιστές –που αδιαφορούν για τις μομφές της Κομισιόν αλλά ανησυχούν για την αντίδραση των αγορών- θα αποδεχθούν κάποιους περιορισμούς στις δαπάνες ώστε να αποκομίσουν την επενδυτική εύνοια, και οι Βρυξέλλες θα καταφέρουν να αμβλύνουν τη δυνητική απειλή που συνιστά η Ιταλία για την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
«Οι ευρωκράτες», κλείνει με ιοβόλο ύφος ο Economist, «πρέπει να θυμούνται ότι η δυσπραγία των Ιταλών θα μεγαλώνει τη δυσαρέσκειά τους – δυσαρέσκεια που πυροδότησε την ανησυχητική άνοδο του Σαλβίνι».