Τον γνώρισα σε ένα ταβερνείο της οδού Πειραιώς κοντά στο Γκάζι. Το τελευταίο μέρος στο οποίο πίστευα ότι θα συναντούσα έναν φαρμακοβιομήχανο του δικού του status. Ηταν μια βροχερή Κυριακή του 1980, λίγες ώρες πριν από αγώνα του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο. Ετρωγε με άλλους πέντε κυρίους. Οπως έμαθα πολύ αργότερα, οι δύο ήταν τα αδέλφια του: ο Θανάσης και ο Κώστας. Οι υπόλοιποι τρεις, παιδικοί τους φίλοι. Τον αναγνώρισα από φωτογραφίες του που είχα δει στις εφημερίδες. Τότε που είχε γίνει μεγάλος ντόρος με την αποτυχημένη του προσπάθεια να αποκτήσει την ΠΑΕ.
Με την άγνοια και το θράσος του νεοσσού της δημοσιογραφίας, τον πλησίασα και τον ρώτησα εάν, όντως, ήταν αυτός που νόμιζα.
– Αυτός είμαι εγώ, παιδί μου. Εσύ ποιος είσαι;
Του συστήθηκα.
– Και τι θέλεις;
– Μια συνέντευξη.
– Συνεντεύξεις δεν δίνω. Και τι να πούμε, άλλωστε;
– Για τον Παναθηναϊκό. Για το πώς χάσατε την ΠΑΕ και την πήραν οι Βαρδινογιάννηδες…
Σχεδόν δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω τη φράση μου. Εγινε κατακόκκινος, ένιωσα ότι ήθελε να μου χυμήξει. Με έδιωξε (ευγενικά) ο κύριος με τα θεόρατα γυαλιά – ο Θανάσης. Δεν ήξερα, τότε, πόσο του είχε στοιχίσει. Τώρα είμαι σίγουρος: ο Παύλος Γιαννακόπουλος «έφυγε» με αυτό το μαράζι.
Επέστρεψε στα κοινά του Παναθηναϊκού το 1987. Εξελέγη (παμψηφεί) πρόεδρος του Ερασιτέχνη ανήμερα του προημιτελικού Ελλάδας – Ιταλίας στο Ευρωμπάσκετ. Ο… διάολος (ο αρχισυντάκτης μου) με έστειλε για ρεπορτάζ και δηλώσεις. Του ξανασυστήθηκα. Με θυμήθηκε. Ενιωσε άσχημα για την πρώτη μας συνάντηση. Πήρα την πρωτοβουλία για να σπάσει ο πάγος.
– Πώς τη βλέπετε την Εθνική μας; Θα προχωρήσει;
– Μη με ρωτάς για μπάσκετ, δεν ξέρω πολλά να σου πω. Εγώ μεγάλωσα με το ποδόσφαιρο. Με τον Παναθηναϊκό, κι ας ήταν Απολλωνιστής ο πατέρας μου. Ολη την εβδομάδα ήμουν «Παναγία» και πρώτος στα μαθήματα, για να με πηγαίνει στη Λεωφόρο. Αυτή ήταν η συμφωνία μας. Κι όταν εκείνος δεν μπορούσε να έρθει μαζί, μου έδινε ένα ταληράκι. Το εισιτήριο στους ορθίους έκανε τρεις δραχμές. Με τα ρέστα αγόραζα γκαζόζα…
Είπαμε πολλά και (α)διάφορα. Για τον Ερασιτέχνη και τα σχέδιά του. Μου είπε ότι βοηθούσε τα ερασιτεχνικά Τμήματα του συλλόγου και τη δεκαετία των ’70s, μέχρι το 1979. Ετσι ήταν. Επί μια οκταετία πλήρωνε εκατομμύρια (δραχμές) για αθλήματα με τα οποία κανείς δεν ασχολείτο. Χωρίς να κατέχει κάποιο αξίωμα. Σταμάτησε όταν του «την έφεραν» με το ποδόσφαιρο. Δεν το είπε, αλλά το εννοούσε. Πήρε πίσω την επιταγή των 20 εκατομμυρίων που είχε δώσει για να «καπαρώσει» την ΠΑΕ, αγόρασε (συμβολικά) μια μετοχή των δύο χιλιάδων δραχμών, και… «μην τον είδατε». Μέχρι το 1987.
Οι άνθρωποι έχουν τα σχέδιά τους και η ζωή τα δικά της. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος του «μη με ρωτάς για μπάσκετ» έμελλε να γίνει ο πιο επιτυχημένος παράγοντας του αθλήματος στην Ευρώπη. Επί των ημερών του ο μπασκετικός Παναθηναϊκός κατέκτησε τα 29 από τα 57 τρόπαια στην ιστορία του: έξι ευρωπαϊκά, ένα διηπειρωτικό, 13 Πρωταθλήματος και 9 Κυπέλλου Ελλάδας. Πώς βρέθηκε να ασχολείται με το σπορ στο οποίο άφησε, εν τέλει, το αποτύπωμά του; Κατ’ αρχάς ως πρόεδρος του Ερασιτέχνη και στη συνέχεια, από το 1992, ως μεγαλομέτοχος της -αυτόνομης, πλέον- ΚΑΕ. Σημειωτέον ότι πριν από τον Γιαννακόπουλο, τη δεκαπενταετία 1970-1984, ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ζούσε τα «πέτρινα χρόνια» του.
Οταν, πλέον, είχε αρχίσει να με τιμά με τη φιλία του, τόλμησα να του κάνω δυο αδιάκριτες ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν, πώς αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί σε ένα σπορ που του ήταν εντελώς άγνωστο. «Με τον ίδιο τρόπο που μιλάω με τους ξένους κολοσσούς του φαρμάκου χωρίς να γνωρίζω αγγλικά», μου απάντησε. «Η ζωή θέλει θάρρος, να ξέρεις».
Αλήθεια δεν είχε ιδέα από μπάσκετ. Το 1987 είχε ζητήσει από τον τότε προπονητή του Παναθηναϊκού, Ρίτσαρντ Ντουξάιρ, να του φέρει έναν παίκτη που είχε δει στην τηλεόραση και του άρεσε. «Αυτόν, μωρέ, πώς τον είπε ο σπίκερ; Τον Μα…, Τζο…». Τον Μάτζικ Τζόνσον εννοούσε. Ο κόουτς έπινε νερό και του έπεσε το ποτήρι. Αλλά, όσο κι αν γέλασε μαζί του ο Αμερικανός, ο Παύλος έφερε All-Star παίκτη από το ΝΒΑ: τον Ντόμινικ Ουίλκινς, το 1995. Και τον πλήρωνε με 3,5 εκατομμύρια δολάρια τη σεζόν.
Ποσό δεν μου είπε ποτέ. Αλλά υπολογίστε το στα 400 εκατομμύρια. Εφερε στην Αθήνα τον Αντόνιο Ντέιβις, τον Αριαν Κόμαζετς, τον Στόικο Βράνκοβιτς, τον Σάσα Βολκόφ, τον Νίκο Γκάλη, τον Παναγιώτη Γιαννάκη… Και οι αρχικές αποτυχίες δεν τον αποθάρρυναν. Μέχρι το 1993 είχε κατακτήσει μόνον ένα Κύπελλο Ελλάδος. Είχε χάσει τα Πρωταθλήματα, από τον Αρη, τον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό, και είχε αποκλειστεί σε δυο Final-4 από τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ε, και; Συνέχισε απτόητος: Σκοτ, Ράτζα, Ρέμπρατσα, Κάτας, Μποντιρόγκα, Τζεντίλε, Σισκάουσκας, Τομάσεβιτς, Πέκοβιτς, Κουτλουάι, Γιασικεβίτσιους… Και Ομπράντοβιτς, βεβαίως. Το πρώτο Ευρωπαϊκό στο Παρίσι, το 1996, και το πρώτο Πρωτάθλημα, το 1998, έγραψαν την αρχή μιας λίστας θριάμβων.
Είναι δύσκολο να κατανοήσεις την αγάπη αυτού του ανθρώπου για τον Παναθηναϊκό, εάν δεν τον έχεις ζήσει. Εάν δεν σου έχει διηγηθεί οτι στην πολυκατοικία που κάποτε έμενε όλη η οικογένεια μαζί, δεν άναβαν τα φώτα όταν έχανε η ομάδα τους. Εάν δεν ξέρεις ότι ο Παύλος, όπως και ο Θανάσης, έχει πάθει έμφραγμα, παρακολουθώντας ματς του Παναθηναϊκού. Οτι πήγαινε στο γήπεδο με υπογλώσσια στην τσέπη (ενώ δεν έπρεπε να πηγαίνει καθόλου).
Η χαρά του στις μεγάλες μετεγγραφές ήταν τέτοια, ώστε έπαιρνε ο ίδιος τηλέφωνο στα δημοσιογραφικά γραφεία για να τις ανακοινώσει. Μια μέρα πήρε τον ΑΝΤ1, και βγήκε στο κεντρικό του δελτίο: «Ο αθλητής Ουίλκινς υπέγραψε συμβόλαιο διετούς διάρκειας με τον Παναθηναϊκό. Είναι μια μεγάλη μέρα για την Ελλάδα, για όλους τους φίλους του Παναθηναϊκού. Χρόνια πολλά!».
Γι’ αυτό του το πάθος οι οπαδοί του φώναζαν συχνά «Παύλο, Θεέ, πάρε την ΠΑΕ». Γι’ αυτό του το πάθος έγινε αποδεκτός ακόμη και από τους αντιπάλους του, παρά τις έντονες αντιδράσεις του όταν πίστευε οτι η ομάδα του αδικείται. Γι’ αυτό του το πάθος, άραγε ποιος φίλαθλος δεν θα ήθελε τον Παύλο Γιαννακόπουλο για πρόεδρο;
Γιγαντώνοντας τον Παναθηναϊκό, ο Παύλος έγινε η αιτία να μεγαλώσει και ο Ολυμπιακός. Αυτονόητο το γιατί. Μπορεί και να το χαιρόταν – δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω.