Είναι αμήχανο. Εχεις τρυπώσει κάτω από έναν βράχο, στην άκρη της θάλασσας, ξαφνικά τα πόδια σου κοκκινίζουν από ένα έντονο, ζεστό φως. Βγαίνεις από τη φωλιά σου και διαπιστώνεις ότι πάλι φούντωσε η φωτιά που καίει μερικά χιλιόμετρα μακριά. Από εκεί προέρχεται το κόκκινο φως.
Η πυρκαγιά στα Κύθηρα ήταν για εμάς τους παραθεριστές στα νοτιοδυτικά του νησιού ένα άσχημο φόντο, ένα μαύρο σύννεφο.
Οι ένστολοι έριχναν νερό, εμείς μακροβούτια. Οι κάτοικοι του Μυλοπόταμου μάζευαν τα πράγματά τους για να μεταφερθούν εκτάκτως στην πιο κοντινή παραλία, στον Λημνιώνα, εμείς χαζεύαμε, στην οθόνη της κάμερας, την ίδια, καταπράσινη, διαδρομή που κάναμε μία μέρα πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά. Και τώρα αυτό το πράσινο υπάρχει μόνο σε βίντεο.
Οι ντόπιοι συγκεντρώνονταν σε διασταυρώσεις, έδιναν ο ένας στον άλλο πληροφορίες, για το νεκροταφείο που σάρωσε η φωτιά, για τα δέντρα που φύτεψαν οι πρόγονοι τους, για τον γείτονα που δεν ήθελε με τίποτα να εγκαταλείψει το σπίτι του, ενώ εμείς μοιραζόμασταν μεταξύ μας ό, τι ξέραμε για τα χωριά που πρώτη φορά γνωρίσαμε.
Μα, τρία 24ωρα; Την πρώτη μέρα, Παρασκευή, φάνηκαν οι καπνοί από μακριά. Μέχρι να το δούμε στο internet, δεν ήμασταν καν σίγουροι αν η φωτιά ξέσπασε στα Κύθηρα ή στην Πελοπόννησο.
Την ίδια μέρα έπεσε το ρεύμα σε όλο το νησί. Ξανά το βράδυ. «Δεν είναι και σπάνιο», μας είπαν οι ντόπιοι, στη Χώρα, με ένα χαμόγελο. Πέρυσι έπεσε το ρεύμα λόγω πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στη Λακωνία. Πριν από αρκετά χρόνια έπεσε σκοτάδι σε όλο το νησί για δύο- τρεις εβδομάδες όταν ένα πλοίο έριξε άγκυρα πάνω στα υποθαλάσσια καλώδια της ΔΕΗ! Ενα βράδυ χωρίς ρεύμα δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Τσιριγώτες. Τα σοκάκια της χώρας γέμισαν με φαναράκια και ρεσό μέσα σε γυάλινα μπουκάλια. Το μπαρ έβγαζε κρύα ή πιο χλιαρή μπίρα και ποτό σε πλαστικά ποτήρια. Το παγωτατζίδικο άδειασε και έκλεισε μέσα σε δέκα λεπτά. Το σουβλατζίδικο σέρβιρε κοντοσούβλι και χωριάτικη και οι σερβιτόροι κρέμασαν στον λαιμό τους φωτάκια νέον, ανεβοκατέβαιναν στη βεράντα του μαγαζιού σαν πυγολαμπίδες. Ηθελαν, άλλωστε, να σε κρατήσουν ξύπνιο, να μην εγκαταλείψεις το νησί, ειδικά τώρα που πλήττεται από τη μείωση των επισκεπτών καθώς φέτος δεν γίνεται το δρομολόγιο από τον Πειραιά.
Και τώρα, τρεις μέρες μετά, το νησί βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Γιατί; «Απήργησαν τα αεροπλάνα», «έχουν πρόβλημα τα οχήματα του νησιού, οι μάνικες στα πυροσβεστικά κολλάνε», «δεν υπάρχει οργάνωση, τρέχουν πίσω από τη φωτιά χωρίς συντονισμό», «είναι οι άνεμοι που χτυπούν το νησί από παντού», «είπαν ότι είναι τα φυτά (ρείκια) που πιάνουν εύκολα. Εμείς, οι λουόμενοι στα μπιτσόμπαρα, μελετήσαμε όλες τις εξηγήσεις.
Στο γυρισμό για το λιμάνι είδαμε από κοντά τι συνέβαινε κάτω από το μαύρο σύννεφο. Πάνω από 15.000 στρέματα κάηκαν. Οι κάτοικοι επέστρεψαν στα σπίτια τους και μέτρησαν τα δέντρα τους, τα μελίσσια, τα φυτά, τα ζώα. Οι αυλές στα Φράτσια, γύρω από τα άθικτα σπίτια, γέμισαν κάρβουνο. Οι ξενοδόχοι φοβούνται τις διακοπές νερού. Πολλοί τουρίστες προσπάθησαν να αλλάξουν τα εισιτήρια τους για να φύγουν νωρίτερα. Αλλοι τόσοι ενδεχομένως ακύρωσαν το ταξίδι τους στο νησί.
Με το πρωινό πλοίο της Κυριακής έφτασαν κι άλλα πυροσβεστικά και μονάδες του στρατού για να φτιάξουν ζώνες. Λίγες ώρες μετά, όταν τέθηκε υπό έλεγχο η πυρκαγιά, οι πυροσβέστες που έφτασαν εκτάκτως στο νησί από το Γύθειο επέστρεψαν στο λιμάνι και παρατάχθηκαν στα παγκάκια κάτω από τη σκιά.
«Ισως χρειαστεί να επιστρέψουμε», μας είπαν.