Oλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του τέως αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα.
Ήταν 12 Ιανουαρίου του 2017 όταν ο Μπρους Σπρίνγκστιν έδωσε μια ακουστική συναυλία ενώπιον 250 μελών του προσωπικού των Ομπάμα ως δώρο προς την απελθούσα προεδρική οικογένεια.
Ο 68χρονος μουσικός επέλεξε να εκτελέσει 15 από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του, εμπλουτίζοντάς τα με προσωπικές αφηγήσεις και αναμνήσεις, και κατόπιν ο Μπαράκ του ψιθύρισε με νόημα στο αυτί «αυτό που έκανες εδώ, γιατί δεν το κάνεις σε μια μικρή σκηνή;»
Και ο Μπρους… τσίμπησε. Και λίγες εβδομάδες μετά, μετά από προετοιμασίες που έγιναν υπό άκρα μυστικότητα, ανακοίνωσε πως θα δώσει μια σειρά λιτών, ακουστικών, δηλαδή… «σπαρτιάτικων» εμφανίσεων στο χωρητικότητας 960 θέσεων θέατρο Γουόλτερ Κερ στη Νέα Υόρκη.
Στην καρδιά του Μπρόντγουεϊ δηλαδή, σε μια κίνηση που ξένισε πολλούς – όχι όμως και τους φανατικότερους των οπαδών του, που έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια το «Αφεντικό» σε παρόμοιες εκπλήξεις.
«Επέλεξα το Μπρόντγουεϊ γιατί υπάρχουν αυτά τα όμορφα παλιά θέατρα και μου φάνηκε ως το κατάλληλο σκηνικό για αυτό που είχα στο μυαλό μου. Μάλιστα, με μία ή δύο εξαιρέσεις, το Γουόλτερ Κερ με τις 960 θέσεις του είναι η μικρότερη σκηνή που θα έχω εμφανιστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια», είχε τονίσει ο ίδιος.
Οι συναυλίες άρχισαν στις 3 Οκτωβρίου του 2017 και μετά την τεράστια απήχησή τους πήραν παράταση ως τις 3 Φεβρουαρίου του 2018.
Κατόπιν, ανακοινώθηκε νέος κύκλος παραστάσεων από τις 28 Φεβρουαρίου ως τις 30 Ιουνίου. Και το καλοκαίρι πάρθηκε η τελειωτική απόφαση: μέχρι τα Χριστούγεννα και τέρμα.
Oπερ κι εγένετο: στις 15 Δεκεμβρίου ο Σπρίνγκστιν θα ανέβει για τελευταία φορά το σανίδι του θεάτρου που του κράτησε συντροφιά για πάνω από 15 μήνες.
Και ήταν όντως έντονοι – σχεδόν επώδυνα αυτοβιογραφικοί – αυτοί οι 15 μήνες, με τον Μπρους να παραδέχεται ενώπιον του κοινού του μερικές… άβολες αλήθειες για τον ίδιο και την μακρά καριέρα του.
«Προέρχομαι από μια πόλη, το Νιου Τζέρσι, όπου όλοι είναι λίγο απατεώνες. Λίγο ψεύτικοι. Τόσο ψεύτικος είμαι κι εγώ», μας πληροφορεί ο ίδιος στο διάρκειας δυόμιση ωρών cd «Springsteen on Broadway Live» που κυκλοφορεί ήδη στα δισκοπωλεία και λειτουργεί ως αναφορά των συναυλιών του στο θέατρο Κερ.
«Είμαι ψεύτικος γιατί σε όλη μου την ζωή δεν είχα ποτέ μια τίμια δουλειά, ποτέ δεν εργάστηκα σε ωράριο 9 με 5, δεν μπήκα ποτέ σε ένα εργοστάσιο να δω πως είναι μέσα… κι όμως τραγούδησα για όλα αυτά σαν να τα έχω ζήσει. Να ξέρετε πως μπροστά σας στέκεται ένας άνθρωπος που κατάφερε να γίνει επιτυχημένος και διάσημος γράφοντας και τραγουδώντας για κάτι χωρίς να το έχει ζήσει καν. Όλα αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας μου», προσθέτει, λίγο πριν βάλει την ηλεκτροακουστική του κιθάρα στο βύσμα και ερμηνεύσει σχεδόν ακαπέλα ένα από τα δεκάδες τραγούδια που τις δεκαετίες του 1970 και του 1980 τον μετέτρεψαν στο απόλυτο poster boy της αμερικανικής εργατικής τάξης.
«Κι όμως, αυτό το κοκτέιλ της συσσωρευμένης γνώσης , της ειλικρίνειας και των αυτοβιογραφικών εξομολογήσεων λειτουργεί εξαιρετικά, σκιτσάροντας το πορτρέτο ενός περίπλοκου και συχνά ψυχολογικά ταλαιπωρημένου 69χρονου», τονίζει με νόημα κι ο βρετανός μουσικοκριτικός Αλέξις Πετρίδης στην Guardian.
«Η μουσική με έσωσε από την κατάθλιψη»
«Έπαθα για πρώτη φορά νευρικό κλονισμό σε ηλικία 32 ετών, το 1982, την εποχή που κυκλοφόρησα το άλμπουμ “Nebraska”», παραδέχτηκε πριν από λίγες μέρες ο Σπρίνγκστιν σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Esquire.
Μάλιστα, προσέθεσε πως δεν γνωρίζει τι ήταν αυτό ακριβώς που προκάλεσε τον κλονισμό, αλλά πιστεύει πως ήταν ένας συνδυασμός από το γεγονός ότι μεγάλωνε μαζί με τις εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας.
«Το μόνο που ξέρω είναι ότι όπως μεγαλώνουμε, το βάρος των ατακτοποίητων αποσκευών μας γίνεται πιο βαρύ, πολύ βαρύτερο. Πριν από πολύ καιρό, οι άμυνες που έχτισα για να αντέχω το άγχος της παιδικής μου ηλικίας, για να σώσω αυτό που είχα από τον εαυτό μου, δεν ήταν πλέον χρήσιμες. Κάνω κατάχρηση των σωτήριων δυνάμεών τους», είπε.
«Βασίστηκα σε αυτές για να απομονώσω τον εαυτό μου, να σφραγίσω την αποξένωσή μου, να με αποκλείσω από τη ζωή μου, να ελέγχω τους άλλους και να συγκρατώ τα συναισθήματά μου σε καταστροφικό βαθμό», συμπλήρωσε αποκαλύπτοντας πως η μουσική ήταν αυτή που τον βοήθησε να καταπολεμήσει τα αρχικά στάδια της κατάθλιψης που προκλήθηκαν εν μέρει από μια εξαιρετικά δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, ο οποίος υπέφερε και ο ίδιος από θέματα ψυχικής υγείας.