Είναι ευρωπαϊστής φυσικά, αλλά η Γαλλία είναι αυτή που πρέπει να άρχει στο κλαμπ – και τι μεγάλη είναι για αυτόν η ευκαιρία τώρα, που η Ανγκελα Μέρκελ αποστρατεύεται!
Με τους συμμάχους σύμμαχος βεβαίως, υπό τον όρο το ΝΑΤΟ (ποιο ΝΑΤΟ, εδώ που τα λέμε, όπως λέει) να συμμαζέψει τους Τούρκους – και αφού δεν θέλει να τους κάνει ζάφτι ο Αμερικανός, ε, αναλαμβάνει αυτός δράση!
Ανένδοτος με τα αμερικανικά μονοπώλια της Big Tech, χωρίς προϋποθέσεις και όρους – στον 21ο αιώνα μάχεται και αυτός τον αμερικανικό «πολιτιστικό ιμπεριαλισμό» σαν άλλος Ντε Γκολ του ‘60!
Μα ναι, «νέος Ντε Γκολ θέλει να γίνει ο Εμανουέλ Μακρόν, αυτό είναι το σχέδιό του»!
Ρωμαλέα αγιογραφία του γάλλου προέδρου φιλοτέχνησαν οι λονδρέζικοι Times, μάλλον προεκλογικού χαρακτήρα αν και είναι πολύ νωρίς ακόμη, με ένα εκτενές κείμενο στο οποίο όσο και αν ψάξεις δεν θα βρεις πουθενά τις δυσώνυμες πλην εξόχως απειλητικές για τον 43χρονο πολιτικό φράσεις Κίτρινα Γιλέκα ή Μαρίν Λεπέν.
Συγκρίσεις
Υπάρχουν όμως συγκρίσεις του Μακρόν με τον αείμνηστο σοσιαλιστή πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν και, ακόμη καλύτερες, με το υπέρτατο σύμβολο της Γαλλίας (εξαιρουμένης της Μαριάν, βέβαια), τον στρατηγό-πρόεδρο και ήρωα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Σαρλ ντε Γκολ – ιστορική προσωπικότητα, με δράση η οποία στη συνείδηση των Γάλλων αποτελεί ορόσημο της εθνικής ενότητας.
Στον νεαρό πρόεδρο της Γαλλίας πιστώνεται από τους Βρετανούς η θέση ότι είναι «επιτακτική ανάγκη» η στρατιωτική αυτονομία της Ευρώπης, η οποία θα έχει «δικές της ένοπλες δυνάμεις και δικά της συστήματα ασφαλείας». Θετική λογαριάζεται και η αμετακίνητη στάση του στο θέμα του ΝΑΤΟ, οργανισμό τον οποίο ο Μακρόν έχει δημοσίως χαρακτηρίσει «νεκρό».
Και μπορεί μεν να συνεργάζεται με τον κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ, αφού βλέπει στο κινεζικό πρόγραμμα επεκτατικού καπιταλισμού Belt and Road «έναν τρόπο να επιβεβαιωθεί η γαλλική επιρροή στην Αφρική» (και να αναχαιτισθεί η κινεζική επέλαση), όμως γνωρίζει καλά ότι η Κίνα είναι δικτατορία. Ωστόσο τον έλκουν «οι λεπτές και περίπλοκες σχέσεις» στη διεθνή πολιτική.
Εχει «αυτοπεποίθηση» και είναι «πραγματικός διανοούμενος», ασύγκριτος στον τομέα αυτόν, αφού «δεν μοιάζει με κανέναν άλλον ηγέτη». Ετσι συνεργάζεται και με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, έχοντας όμως ευγενές κίνητρο: «Για να αποφευχθεί η εξώθηση της Ρωσίας στη σφαίρα της Κίνας».
Θέλει την Ευρώπη υπό γαλλική ηγεσία, να ενεργεί «ως η μετριοπαθής δύναμη του Καλού». Εχει, εξάλλου, τοποθετηθεί ξεκάθαρα: «Η Ευρώπη δεν μπορεί να εκχωρήσει την προστασία της και την προστασία της γειτονιάς της στις ΗΠΑ». Εχει τα γαλλικά πυρηνικά κορώνα στο κεφάλι του βέβαια, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, όμως είναι φανατικός υποστηρικτής «της δράσης για την κλιματική αλλαγή». Μετά το Brexit είναι ο πρόεδρος της σημαντικότερης από άποψη στρατιωτικής ισχύος χώρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και το απέδειξε στην Ανατολική Μεσόγειο.
«Τους τελευταίους μήνες αντιμάχεται τον πρόεδρο της Τουρκίας Ερντογάν, στέλνοντας γαλλικά πολεμικά πλοία και αεροπλάνα στο Αιγαίο και όπλα στην Ελλάδα για να αμφισβητήσει τις τουρκικές κινήσεις στη θάλασσα». Και όχι μόνο: «Πραγματοποίησε σύνοδο κορυφής των μεσογειακών ηγετών για να σφυρηλατήσει ένα αντιτουρκικό μέτωπο, χωρίς να καλέσει τη Γερμανία». Συνέδεσε κιόλας την αποτυχία του ΝΑΤΟ με το φαινόμενο της τουρκικής προκλητικότητας επί ημερών του Ερντογάν..
Η Λιβύη και ο Λίβανος και ο αντιτζιχαντιστικός αγώνας στις παλιές γαλλικές αποικίες της Αφρικής προσμετρώνται στα θετικά του προέδρου Μακρόν. Οπως και στο εσωτερικό μέτωπο ο ανένδοτος εναντίον του «ισλαμιστικού αριστερισμού», ο οποίος ενδημεί «σε υποβαθμισμένες συνοικίες των πόλεων» και στα πανεπιστήμια.
Το μοντέλο που η Γαλλία προσφέρει στον κόσμο, λένε οι Times, είναι αυτό της ισότητας, και ο Μακρόν επενδύει πάνω του. Αλλά «εκτός από το βασίλειο των ιδεών» του προσκηνίου, όπου κυριαρχεί η γαλλική κουλτούρα, η Γαλλία του Μακρόν είναι δυνατή και στο παρασκήνιο: «Το Παρίσι πέτυχε τους στόχους του στην ΕΕ με ένα σχέδιο που περιελάμβανε τον διορισμό της Γερμανίδας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στην προεδρία της Κομισιόν, της Γαλλίδας Κριστίν Λαγκάρντ στην κορυφή της Ευρωτράπεζας και ενός γαλλόφωνου Βέλγου, του Σαρλ Μισέλ, στην προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου».
Δεν εκπλήσσει που οι Βρετανοί ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με την περίπτωση του Μακρόν: «Είναι ο πρώτος σύγχρονος γάλλος ηγέτης που μιλά καλά τα Αγγλικά» έγραψαν επί λέξει, ξεχνώντας τον γλωσσομαθή Ζακ Σιράκ…