Μήπως οι γάτες είναι το νέο όπιο του λαού; Σε μία εποχή που ορίζεται τόσο απόλυτα από τα πολλαπλά προφίλ μας στα social media, όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
Ερχεται λοιπόν και το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Guardian να θέσει τα εξής ερωτήματα: γιατί οι λαϊκιστές πολιτικοί λατρεύουν τις γάτες; Και γιατί τις χρησιμοποιούν ως όπλα στην πολιτική τους προπαγάνδα;
Πιο πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα, αυτό του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Εσωτερικών της Ιταλίας, Ματέο Σαλβίνι. Ο ίδιος, όταν δεν διαλαλεί τις ακραία σκληρές θέσεις του σχετικά με το προσφυγικό και άλλα φλέγοντα ζητήματα, ποστάρει στον προσωπικό λογαριασμό του στο Twitter φωτογραφίες με γάτες σε ναζιάρικες πόζες. Αυτό θα πει αντιπερισπασμός, και μάλιστα τετράποδος!
Υπάρχουν λοιπόν υποστηρικτές του Σαλβίνι, οι οποίοι του στέλνουν φωτογραφίες με χαριτωμένες γάτες, προκειμένου ο ίδιος να τις ποστάρει σε Facebook και Twitter, αμβλύνοντας με αυτόν τον τρόπο, τον γεμάτο αιχμηρές γωνίες πολιτικό του ρόλου.
Κι όμως. Μπορεί οι γάτες στην εποχή του Ιντερνετ να θεωρούνται τρισχαριτωμένες και ακαταμάχητες, στην Ιστορία της Τέχνης όμως, και σε παλιότερες εποχές, θεωρούνται σχεδόν σατανικές.
Ο Γκόγια τις χρησιμοποιούσε συχνά στους πίνακές του για να αναπαραστήσει δυνάμεις του κακού, ενώ ο Πικάσο προχώρησε ένα βήμα παραπάνω, με το έργο του 1939, δημιουργώντας μία αλληγορική εικόνα με τον Χίτλερ σε μορφή γάτας, που έχει στα σαγόνια του ένα νεκρό, κατακρεουργημένο πουλί.
Αλλά και σε σκηνές κλασικών ταινιών όπως «Ο τρίτος άνθρωπος» και «Ο Νονός», υπάρχει μία γάτα που διαδραματίζει τον δικό της βουβό, αλλά γεμάτο ηχηρούς συμβολισμούς ρόλο.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο, όπως σχολιάζει ο βρετανός αρθρογράφος, ότι οι λαϊκιστές αυτού του κόσμου, με τις τόσο επικίνδυνες δημόσιες θέσεις, διαλαλούν δημοσίως και την αγάπη τους για τις γάτες. Ισως είναι τα σκοτεινά ένστικτα των συγκεκριμένων αιλουροειδών με τα οποία ταυτίζονται και όχι η επιφανειακή χαδιάρικη υπόστασή τους.
Ξαφνικά το Ιντερνετ είναι σα να κρύβει επιμελώς την πτυχή αρπακτικού που ελλοχεύει στη φύση της κάθε γάτας. Κι όλοι αυτοί οι χνουδωτοί σύμμαχοι που ξαφνικά κατακλύζουν τα social media του Σαλβίνι, είναι ουσιαστικά ένα χαριτωμένο προσωπείο.
Από τη μία μιλά τόσο σκληρά και απάνθρωπα για πρόσφυγες που πασχίζουν να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τη φρίκη, κι από την άλλη ποστάρει τροφαντές γατούλες που ξαπλώνουν νωχελικά πάνω σε παραφουσκωμένα μαξιλάρια.
Αν ζούσαν σήμερα ο Γκόγια και ο Πικάσο, σίγουρα θα είχαν καταλάβει αυτή την υποκρισία. Και όχι μόνο θα την καταλάβαιναν, αλλά και θα την ξεμπρόστιαζαν μέσω της ζωγραφικής τους.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, ένας λαϊκιστής πολιτικός μοιάζει με γάτα που κρύβει πολύ καλά τα γαμψά της νύχια.