Μια τηλεοπτική σειρά πολλών επεισοδίων με κεντρικό ήρωα τον Μπιλ Σάνκλι βρίσκεται στα σκαριά – θα προκύψει από τη συνεργασία δύο φημισμένων στούντιο, του Α24 και του Box To Box (γνωστού και από την παραγωγή του «Drive to Survive» για τη Formula 1). Το θέμα της δεν θα είναι μόνο ο εμβληματικός σκωτσέζος προπονητής που θεμελίωσε μια παγκόσμια ποδοσφαιρική δύναμη, αλλά και η εποχή του. Η Λίβερπουλ και το Λίβερπουλ.
«Ο Σάνκλι πίστευε ότι αυτά τα δύο, η ομάδα και η πόλη, πάνε μαζί», τόνισε στο Athletic ο σεναριογράφος, Τζακ Θορν. Δεν το πίστευε μόνο, αλλά και το εφάρμοζε στην πράξη με κάθε τρόπο. Η περιλάλητη ρήση του, «πολύς κόσμος θεωρεί ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αλλά ποτέ δεν συμφώνησα με αυτή την άποψη – κατά τη γνώμη μου είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό», έχει παρεξηγηθεί. Αυτό που στην πραγματικότητα ήθελε να πει, είναι πως το συγκεκριμένο σπορ έχει τη δύναμη να επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων. Δύο λόγους είχε κάποιος για να είναι χαρούμενος στο ταλαίπωρο Λίβερπουλ εκείνου του καιρού: την ομάδα του Σάνκλι και τους Beatles.
Το διάσημο μουσικό συγκρότημα -παγκόσμιο σύμβολο της πόλης- σχηματίστηκε το 1959. Την 1η Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς άρχισε να ανατέλλει και ο ήλιος του Σάνκλι: ενός αληθινού σταρ (σε μία εποχή που μόνο οι ποδοσφαιριστές διεκδικούσαν τέτοιο ρόλο), ο οποίος άλλαξε τη μοίρα του συλλόγου. Κατά μιαν έννοια, και τη ζωή των οπαδών του.
Καθώς η Λίβερπουλ μεταλλασσόταν, από μια άσημη ομάδα (που τότε έπαιζε στη Β’ Κατηγορία της Αγγλίας) σε πρωταγωνίστρια, οι υποστηρικτές της δεν ήταν, απλώς, θεατές ενός ποδοσφαιρικού θαύματος – ο Σάνκλι φρόντιζε να τους καταστήσει μέρος του. Μιλούσε μαζί τους λίγο πριν από την έναρξη κάθε εντός έδρας αγώνα. Εστελνε δωρεάν εισιτήρια σε όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πάνε στο γήπεδο. Τους επέτρεπε να ταξιδεύουν μαζί με την ομάδα, στο ίδιο τρένο. Τριγυρνούσε στην πόλη, συνοδευόμενος από τους παίκτες του, για να επικοινωνήσει μαζί τους. Να μοιραστεί τη χαρά και τη λύπη τους -το έκανε και έπειτα από ήττες-, τις ανησυχίες και τα όνειρά τους.
«Η Αγία Τριάδα ενός ποδοσφαιρικού club», συνήθιζε να λέει, «αποτελείται από τους ποδοσφαιριστές, τους προπονητές και τους φιλάθλους. Η διοίκηση υπάρχει μόνο για να υπογράφει τις επιταγές». Με τους παίκτες του επισκεπτόταν, συχνά, ορφανοτροφεία και νοσοκομεία. Δεν το έκανε μόνο για να δώσει χαρά. Ηθελε να τους δείξει πόσο τυχεροί, πόσο προνομιούχοι είναι. Το έλεγε και σε συνεντεύξεις του: «Πίεση είναι να δουλεύεις σε ορυχείο. Να μην έχεις καθόλου δουλειά, να πεινάς. Πίεση είναι να αγωνίζεσαι για 50 σελίνια την εβδομάδα. Το να παίζεις σε μεγάλες ομάδες, σε μεγάλα παιχνίδια, είναι ανταμοιβή και επιβράβευση».
Δήλωνε σοσιαλιστής. Αλλά ο δικός του «σοσιαλισμός» ήταν τρόπος ζωής, όχι πολιτική. «Πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος για να είσαι πραγματικά επιτυχημένος, είναι η συλλογική προσπάθεια, με όλους να εργάζονται, ο ένας για τον άλλον, όλους να βοηθούν, ο ένας τον άλλον, και όλους να είναι χαρούμενοι στο τέλος της ημέρας». Στα χρόνια του Σάνκλι (1959-1974) το Λίβερπουλ βίωσε μια πρωτόγνωρη σύνδεση πόλης με την ομάδα της, την οποία συναντά κανείς ακόμη και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά την ξαφνική του αποχώρηση, τον Ιούλιο του 1974.
«Θα ήθελα να με θυμούνται ως έναν άνθρωπο που εργάστηκε έντιμα για τον λαό του Λίβερπουλ, και του πρόσφερε ψυχαγωγία», είχε πει σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις. Το κατάφερε. «He made people happy» (έκανε τους ανθρώπους ευτυχισμένους», χαράκτηκε στο μπρούτζινο άγαλμά του, ύψους 2,5 μέτρων, που στήθηκε το 1997 έξω από το «Ανφιλντ». Οταν πέθανε (από καρδιακή προσβολή), στις 29 Σεπτεμβρίου 1981, οι στάχτες του σκορπίστηκαν στο χορτάρι του γηπέδου.
Οι οπαδοί τον αγάπησαν όσο λίγοι προπονητές έχουν αγαπηθεί. Η εγγονή του, Κάρεν Τζιλ, η οποία θα επιβλέπει την παραγωγή (όπως και η Λίβερπουλ), τόνισε ότι η τηλεοπτική σειρά που ετοιμάζεται, διηγείται την ιστορία του «πέμπτου Beatle».