Είχε δίκιο, ο Ιούλιος Καίσαρας. «Από τη φύση του ο άνθρωπος, αυτό που επιθυμεί, αυτό πιστεύει». Πιστεύαμε πως ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα νικούσε (και) τον Ράφα Ναδάλ. Επειδή το θέλαμε (πολύ). Αλλά ο Τσιτσιπάς δεν είναι, ακόμη, Ναδάλ. Γιατί είναι μόλις 20 ετών. Στα 20, ούτε ο Ναδάλ ήταν… Ναδάλ. Κατά μιαν έννοια δεν ήταν, καν, Τσιτσιπάς. Δεν είχε αξιωθεί να φτάσει σε ημιτελικό Grand Slam. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Ο καιρός του Στέφανου, μόλις άρχισε. Εκεί, στην καλοκαιρινή Μελβούρνη.
Αυτό που ο «Τσιτσιφάστ» προσπάθησε να κάνει στον ημιτελικό του Αυστραλιανού Οπεν ήταν και στατιστικά απίθανο. Μόλις δύο παίκτες, όλα αυτά τα χρόνια, κατάφεραν να αποκλείσουν τον Φέντερερ και τον Ναδάλ στο ίδιο τουρνουά: ο Χουάν Μάρτιν ντελ Πότρο (2009) και ο τρίτος της παρέας των «μεγάλων», Νόβακ Τζόκοβιτς (2011). Και τους τρεις μαζί, στην ίδια διοργάνωση, δεν τους νίκησε, ποτέ, κανείς.
Η απογοήτευση του Τσιτσιπά για την ήττα του από τον τρομερό Ισπανό καταδεικνύει τις μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά και την αυτοπεποίθησή του. Ετσι ήταν από μικρός. Ποτέ του δεν φοβήθηκε τη σύγκριση, ή την αποτυχία. Προτιμούσε να παίζει με μεγαλύτερους -στην ηλικία- τενίστες, παρά με συνομήλικούς του. Ηθελε να δοκιμάζει τις αντοχές του, τα όριά του. Αλλος στη θέση του θα έλαμπε από ευτυχία. Για τον άθλο της πρόκρισής του στους ημιτελικούς. Για τα 800.000 ευρώ που θα του αποφέρει η πορεία του στο τουρνουά. Για τα «παράσημα» που συγκέντρωσε από την αριστοκρατία του τένις. Εκείνος, όμως, πικράθηκε που δεν έφτασε στον τελικό. Που ηττήθηκε από τον Νο 2 στον Κόσμο και πιο φορμαρισμένο τενίστα αυτή την εποχή.
«Πρέπει να δουλέψω σκληρά για να φτάσω εκεί, ξέρω ότι δεν θα έρθει έτσι», απάντησε στη φιλοφρόνηση του Ναδάλ, που έκανε την πρόβλεψη ότι «ο Τσιτσιπάς θα κατακτήσει πολλά Grand Slams στο μέλλον». Είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως το «έπος της Μελβούρνης» δεν ήταν… φωτοβολίδα. Ο υπερταλαντούχος νεαρός θα «επιστρέψει», για να γίνει αυτό για το οποίο προορίζεται: ο επόμενος σούπερ-σταρ του παγκόσμιου τένις.
Προς το παρόν, χάρισε στην Ελλάδα μια από ‘κείνες τις στιγμές που, κατά καιρούς, διακόπτουν την εθνική της κατάθλιψη. Καλά που υπάρχουν κι αυτές. Το Ευρωμπάσκετ του ’87, το Euro του 2004, η νίκη επί των ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ, το «χρυσό» της Βούλας Πατουλίδου στη Βαρκελώνη, οι θρίαμβοι του Πύρρου, του Πετρούνια, της Στεφανίδη…
Προς το παρόν, έβαλε το τένις στα σπίτια των Ελλήνων. Που, μέχρι πριν από μερικές μέρες, νόμιζαν ότι το ντροπ-σοτ, το τοπ-σπιν, ή το τάι-μπρέικ είναι… κορεάτικα. Θελήσαμε όλοι να γίνουμε μάρτυρες της αθλητικής εποποιίας ενός χαρισματικού παιδιού, που όρθωσε το ανάστημά του μπροστά στα «ιερά τέρατα» των courts. Ηταν η αφορμή για να ανακαλύψουμε τις ομορφιές αυτού του εξωτικού σπορ. Οσοι παρακολουθήσαμε τον σχεδόν τετράωρο αγώνα Τσιτσιπά – Φέντερερ, καταλάβαμε, ίσως για πρώτη φορά, πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι ένα ματς τένις.
Προς το παρόν, ο ίδιος ο Στέφανος κέρδισε αναρίθμητους νέους θαυμαστές και ανέβηκε στην υπόληψη της κοινωνίας του τένις. Ξεχώρισε από τους υπόλοιπους της NextGen ως ο πιο ελπιδοφόρος νεαρός αθλητής, σε αντίθεση με το έτερο «παιδί – θαύμα» του σπορ, τον Ζβέρεφ, που για ακόμα ένα Grand Slam απογοήτευσε.
Η ήττα από τον Ναδάλ δεν σκιάζει στο ελάχιστο τις λαμπρές προοπτικές του Τσιτσιπά. Είναι ο επόμενος, μετά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό. Και είναι, μόλις, 20 ετών!