* Ραδιενεργό μέταλλο που εξασθενεί τις δυνάμεις του Σούπερμαν και τον κάνει να αισθάνεται αφόρητο πόνο.
Τούτη τη φορά η κακοδαιμονία της Αργεντινής φορούσε πορτοκαλί εμφάνιση και γάντια τερματοφύλακα. Δεν έφταιγε ο Μασεράνο, που γέρασε και παίζει μόνο για το ρεκόρ συμμετοχών. Ο Αγουέρο, που δεν τα βάζει. Ο ντι Μαρία, που στα πιο κρίσιμα ματς… τραυματίζεται. Ή ο προπονητής, που άφησε τον Ικάρντι στο σπίτι κι άργησε να σηκώσει από τον πάγκο τον Ιγκουαΐν και τον Ντιμπάλα. Τούτη τη φορά την «Αλμπισελέστε» την καταδίκασε το παιδαριώδες λάθος του γκολκίπερ της, Βίλι Καμπαγιέρο. Να δείτε, όμως, που στο τέλος το ανάθεμα θα πέσει, πάλι, στον Λιονέλ Μέσι.
Από τη μέρα που έγινε ο νεαρότερος Αργεντινός σκόρερ σε Μουντιάλ, εδώ και 12 χρόνια, ένα ολόκληρο έθνος τον κατηγορεί για τα ποδοσφαιρικά του δεινά. Επειδή εκείνος -και μόνον εκείνος- θα μπορούσε να είναι ο «πραγματικός γιος» του Ντιέγκο Μαραντόνα. Αυτός που θα ξαναφέρει το χρυσό αγαλματίδιο στο Μπουένος Αϊρες, όπως είχε κάνει ο «Ντιεγκίτο» πριν από 32 χρόνια. Αλλά η μόνη -μέχρι τώρα- επιτυχία του Μέσι με την εθνική Ανδρών της Αργεντινής είναι το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008. Ο «μικρός μάγος», ο οποίος έχει κατακτήσει τα πάντα με την Μπαρτσελόνα, χάνει τις μαγικές του ιδιότητες όταν φορά τη γαλανόλευκη φανέλα της χώρας του.
Οι μεγάλες προσδοκίες που όλοι -προπονητές, συμπαίκτες, οπαδοί, ΜΜΕ, παλαίμαχοι, ακόμη και ο ίδιος ο Μαραντόνα- έχουν φορτώσει στις πλάτες του, είναι βαριές αλυσίδες που του δένουν τα πόδια. Βγάζει μάτι, οτι ο «Λέο» της Αργεντινής δεν είναι ο αμέριμνος, ευτυχισμένος μπαλαδόρος της Μπάρτσα. Το βλέπεις στον τρόπο που παίζει. Στα δάκρυά του μετά τον δεύτερο στη σειρά χαμένο τελικό του Copa America (από τη Χιλή στα πέναλτι). Στο βλέμμα του πριν από την (άστοχη) εκτέλεση του πέναλτι στο ματς με την Ισλανδία, που μαρτυρούσε οτι το μυαλό του το βασάνιζαν μαύρες σκέψεις. Στο άγχος του κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων πριν από τον χθεσινό (Πέμπτη) αγώνα με την Κροατία, όπου ο φακός τον συνέλαβε να πιάνει το πρόσωπό του.
Ο Μέσι της Μπαρτσελόνα πρέπει, απλώς, να παίξει την μπάλα που ξέρει. Ο Μέσι της Αργεντινής πρέπει να γίνει κάποιος άλλος: ο Μαραντόνα. Δεν είναι – και δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί δεν έχει τον χαρακτήρα του, την «αλητεία» του, το ποδοσφαιρικό του θράσος. Αλλά και διότι το σημερινό ποδόσφαιρο δεν είναι ίδιο με εκείνο των ’80s. Οσο καλός κι αν είναι, κανένας παίκτης δεν μπορεί να κατακτήσει μόνος του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Εδώ που τα λέμε, ποτέ δεν μπορούσε. Ο Μαραντόνα του 1986 ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Το ποδόσφαιρο ήταν -και παραμένει- ομαδικό σπορ.
Στην Αργεντινή τον Μέσι θα τον συναντήσεις παντού. Θα τον δεις να σου χαμογελά από τις γιγαντοαφίσες του στις εθνικές οδούς, έξω από το αεροδρόμιο του Μπουένος Αϊρες, ή στο κέντρο της πόλης. Στις καρδιές των Αργεντινών, όμως, δεν θα τον βρεις. Αυτές τις κρατάει αιχμάλωτες ο Μαραντόνα. Τον «Λέο» τον έχουν αδικήσει. Και τι δεν του έχουν σούρει, κατά καιρούς. Οτι «τα δίνει όλα» στην Μπαρτσελόνα που τον χρυσοπληρώνει, κι έπειτα πάει να παίξει με την εθνική του ομάδα «άδειος». Οτι δεν ιδρώνει τη φανέλα. Οτι δεν λέει τα λόγια κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της χώρας του πριν από τα παιχνίδια. Οτι δεν είναι, καν, βέρος Αργεντινός, αφού έφυγε για την Ευρώπη 13χρονο παιδί… Οπως έχει παρατηρήσει ο γνωστός αργεντινός αρθρογράφος, Μάρτιν Μαζούρ, «ευτυχώς που έχει κρατήσει την προφορά του Ροζάριο, διαφορετικά μπορεί να τον είχαμε σκοτώσει».
Ο Μέσι θα μπορούσε άνετα να παίζει στην εθνική ομάδα της Ισπανίας – κι όχι σε αυτή της Αργεντινής. Θα μπορούσε, επίσης, τα καλοκαίρια που δεν έχει Μουντιάλ να ξεκουράζει το ταλαιπωρημένο του κορμί σε κάποια εξωτική παραλία, αντί να «σκοτώνεται» στα Copa America. Εκείνος, όμως, κλείνει τ’ αυτιά του στους επικριτές του και αναλαμβάνει την ευθύνη για το γεγονός οτι μια μέτρια ομάδα, που τα περιμένει όλα από εκείνον, δεν μπορεί να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Καλά τους τα ‘πε, τον περασμένο Μάρτιο, ο διάσημος ισπανός φορ, Ντιέγκο Κόστα, μετά τη συντριβή (6-1) της «Αλμπισελέστε» από την Ισπανία σε ένα φιλικό ματς το οποίο ο «Λέο» παρακολούθησε από την εξέδρα των επισήμων, λόγω τραυματισμού: «Οι Αργεντινοί λατρεύουν να κατηγορούν τον Μέσι. Σήμερα θα διαπίστωσαν τι είναι χωρίς τον Μέσι. Θα πρέπει να τον ευγνωμονούν που παίζει γι’ αυτούς. Αν δεν υπήρχε εκείνος, πώς θα είχαν προκριθεί στο Μουντιάλ;».
Αυτό είναι το δράμα της Αργεντινής: η τεράστια εξάρτησή της από τον Μέσι. Δείτε ένα στατιστικό στοιχείο από τις επτά πρώτες μέρες του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που σίγουρα θα σας εκπλήξει. Ενας παίκτης έχει τρέξει λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον, οποιασδήποτε ομάδας σε οποιαδήποτε θέση. Μαντεύετε ποιος είναι; Ο Μέσι. Ναι, ο Μέσι. Διάνυσε 7,61 χιλιόμετρα, με ή χωρίς την μπάλα – λιγότερα ακόμη και από τον Σμάιχελ ή τον Λιορίς, που είναι τερματοφύλακες. Το πρόβλημα δεν είναι, βεβαίως, τα τρεξίματα του «Λέο». Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής μπορεί να κερδίζει τα ματς ακόμη και περπατώντας. Το πρόβλημα είναι ότι η Αργεντινή έχει εννέα «δορυφόρους» (τους συμπαίκτες του πλην του τερματοφύλακα) που περιστρέφονται γύρω από τον «ήλιο». Που τον αναζητούν διαρκώς για να του δώσουν την μπάλα, ελπίζοντας πως θα κάνει το θαύμα του. Κι ο Μέσι, κλεισμένος από τους αντιπάλους του, προσπαθεί να ντριμπλάρει ή να σουτάρει. Καμία άλλη ομάδα δεν παίζει έτσι. Κι αν οι Πορτογάλοι «ψάχνουν» τον Κριστιάνο Ρονάλντο με την ίδια επιμονή, μην ξεχνάτε πως ο «CR7» είναι φορ – δεν συμμετέχει στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.
Μετά τη συντριβή της από την Κροατία (3-0), η Αργεντινή χρειάζεται -την προσεχή Τρίτη- μια συναστρία αποτελεσμάτων για να προκριθεί στους «16». Μέχρι τότε, όλη η χώρα θα αναζητεί ενόχους για τον ενδεχόμενο αποκλεισμό. Και θα κατηγορεί τον «πραγματικό γιο» του Μαραντόνα, που δεν έμοιασε στον «πατέρα» του.