Το δικό μας -δηλαδή του Αλέξη Τσίπρα, του Γιάνη Βαρουφάκη και της παρέας τους- σχέδιο, το καλοκαίρι του ’15, ήταν ότι οι Ευρωπαίοι θα πανικοβληθούν και θα μας δανείσουν χωρίς όρους. Το πρόβλημα είναι ότι είχαν και οι Ευρωπαίοι ένα δικό τους, αυτοί όμως για το Grexit…
Το σχέδιο, που είχαν έτοιμο οι δανειστές την περίοδο του δημοψηφίσματος του 2015, αποκαλύπτει με τρομακτικές λεπτομέρειες το βιβλίο «Η τελευταία μπλόφα» των Ελένης Βαρβιτσιώτη και Βικτωρίας Δενδρινού, αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής».
Οι δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν για πρώτη φορά την αναλυτική διαδικασία και τις συνέπειες του Grexit. Τι θα γινόταν σε καταθέσεις και συντάξεις, πώς θα τυπωνόταν το νέο νόμισμα, πόσο μεγάλη θα ήταν η ανθρωπιστική κρίση που θα αντιμετώπιζε η χώρα;
Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο:
Κωδικός «Ενταξη Κροατίας»
«Στις αρχές Ιουνίου του 2015, και ενώ πλέον η θέση της Ελλάδας στο ευρώ κρεμόταν από μία κλωστή, μια μικρή ομάδα οικονομολόγων και δικηγόρων συγκεντρώθηκε υπό απόλυτη μυστικότητα στην αίθουσα συνεδριάσεων του 15ου ορόφου του κτιρίου Charlemagne, εκεί όπου στεγάζονται οι οικονομικές υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επρόκειτο για τους εμπειρογνώμονες που για μήνες επεξεργάζονταν το περίφημο Σχέδιο Β΄, το οποίο θα εφαρμοζόταν σε περίπτωση που το εφιαλτικό σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας και της εξόδου από το ευρώ γινόταν πραγματικότητα.
Ενώ η προοπτική ενός Grexit είχε μόλις αρχίσει να μπαίνει δειλά στις συζητήσεις του Eurogroup, το άκρως απόρρητο Σχέδιο Β΄ υπήρχε ήδη από το 2012 όταν η Ελλάδα είχε φτάσει και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και μια μικρή ομάδα υψηλόβαθμων αξιωματούχων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ είχαν χαρτογραφήσει με απόλυτη μυστικότητα πώς θα μπορούσε να βγει η χώρα από το ευρώ. Προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η ύπαρξη της ομάδας αυτής δεν θα διέρρεε, οι αρχιτέκτονες του σχεδίου έδωσαν στην επιχείρηση το κωδικό όνομα «Ενταξη της Κροατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Το 2012, η Κροατία δεν ήταν ακόμη μέλος της Ε.Ε., οπότε η ονομασία αυτή δεν θα κινούσε υποψίες. Τον συγκεκριμένο κωδικό θα τον χρησιμοποιούσαν για να κανονίσουν τις μυστικές τους συναντήσεις, ενώ ετικέτες με την ονομασία «Ενταξη Κροατίας» ήταν κολλημένες στα κόκκινα ντοσιέ με τα απόρρητα έγγραφα που μοιράζονταν στους συμμετέχοντες. Οταν το ενδεχόμενο ενός Grexit απομακρύνθηκε, τα ντοσιέ αυτά κλειδώθηκαν στα συρτάρια λίγων και εκλεκτών αξιωματούχων.
Τρία χρόνια αργότερα, στις 12 Φεβρουαρίου 2015, την επομένη του πρώτου Eurogroup στο οποίο συμμετείχε ο Βαρουφάκης, ο τότε επικεφαλής του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ, αποφάσισε ότι ήταν ώρα να ξεκλειδώσει την ψηλή ξύλινη ντουλάπα στο γραφείο του, να βγάλει το δικό του κόκκινο ντοσιέ και να το ξεσκονίσει. Αλλά εν τω μεταξύ μια βασική λεπτομέρεια είχε αλλάξει: Η Κροατία είχε ήδη γίνει μέλος της Ε.Ε., οπότε έπρεπε να βρεθεί νέα κωδική ονομασία. Ακολουθώντας την παράδοση, οι αρχιτέκτονες του σχεδίου μετονόμασαν την επιχείρηση σε «Αλβανία: ανάλυση και σχέδιο έκτακτης ανάγκης, ενδεχόμενη χρεοκοπία 2015».
Το Σχέδιο Β΄ ήταν απίστευτα περίπλοκο και εξέταζε όλα τα πιθανά τεχνικά και νομικά προβλήματα που θα προέκυπταν στην περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Η προετοιμασία του εγγράφου ολοκληρώθηκε σε περίπου 60 ημέρες, με το μεγαλύτερο μέρος του έτοιμο από τις αρχές Απριλίου. Με την ένδειξη «Αυστηρά απόρρητο», σκιαγραφούσε μια ζοφερή προοπτική για τη χώρα. «Οι συνέπειες ενός τέτοιου σεναρίου είναι ακραίες και μπορούν να βάλουν την Ελλάδα σε ένα ταχύ μονοπάτι προς την έξοδο από την Ευρωζώνη και πιθανώς από την Ευρωπαϊκή Eνωση. Κάθε απαραίτητη δράση πρέπει να ληφθεί για να αποφευχθεί αυτό το σενάριο και να μην ενεργοποιηθεί το πλάνο έκτακτης ανάγκης», ανέφερε στην πρώτη σελίδα με bold γραμματοσειρά.
Τα δέκα μέλη της Ομάδας Β΄ συναντήθηκαν συνολικά μόνο τρεις φορές: μία φορά στην έδρα της ΕΚΤ στη Φρανκφούρτη τον Μάρτιο και δύο φορές στο κτίριο Charlemagne στις Βρυξέλλες, τον Απρίλιο και τον Ιούνιο. Καθώς δεν έπρεπε να υπάρχει κανένα ηλεκτρονικό ίχνος της δουλειάς τους, στις συναντήσεις αυτές οι αξιωματούχοι αντήλλασσαν τα έγγραφά τους αποκλειστικά σε χαρτί.
Οι 157 σελίδες του χωρίζονταν σε τέσσερα κεφάλαια. Το πρώτο είχε τίτλο «Aμεσες συνέπειες της μη πληρωμής» και παρουσίαζε τον τρόπο με τον οποίο θα εξελισσόταν η χρεοκοπία, τις επιπτώσεις που θα είχε στην ελληνική οικονομία και το πώς θα οδηγούσε σε έξοδο από το ευρώ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε προβλεπόμενο πλαίσιο για έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη χωρίς ταυτόχρονη έξοδο και από την Ε.Ε. Αφού διάβασαν τις ευρωπαϊκές συνθήκες ξανά και ξανά, οι αρχιτέκτονες του σχεδίου αποφάσισαν ότι το άρθρο 352 της Συνθήκης της Λισαβώνας προσέφερε επαρκή ευελιξία και ήταν αρκετά αόριστο ώστε να αντιμετωπιστεί μια τέτοια πρωτοφανής εξέλιξη.
Το δεύτερο κεφάλαιο, με τίτλο «Διαχείριση εξόδου», επικεντρωνόταν στον τρόπο με τον οποίο η Ευρωζώνη και η Ελλάδα θα διαχειρίζονταν τις συνέπειες ενός Grexit. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, η έκθεση της υπόλοιπης Ευρωζώνης στην Ελλάδα αντιστοιχούσε τότε στα 325 δισ. ευρώ. Αυτό το ποσό ήταν το χρέος που θα είχε ακόμα να ξεπληρώσει η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και στις υπόλοιπες κυβερνήσεις και τράπεζες της Ευρωζώνης. Σε πίνακα που συνόδευε το κεφάλαιο αυτό υπολογιζόταν αναλυτικά η έκθεση των μελών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, δηλαδή πόσο από το ελληνικό χρέος είχε στην κατοχή της κάθε χώρα, και σε περίπτωση που η Ελλάδα χρεοκoπούσε θα αδυνατούσε να αποπληρώσει. Ενδεικτικά, για την Ιταλία, σε περίπτωση Grexit το ποσό αυτό ανερχόταν σε 63 δισ., ίσο με το 4,1% του ΑΕΠ της. Για τη Γερμανία, το ποσό ήταν το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη και ανερχόταν σε 92,8 δισ. ίσο με το 3,4% του ΑΕΠ της. Αλλά τη μεγαλύτερη έκθεση ως προς το ΑΕΠ της την είχε η Σλοβενία με 1,7 δισ., τα οποία αντιστοιχούσαν με το 6,7% του ΑΕΠ της μικρής χώρας.
«Αν και το άμεσο κόστος ενός Grexit θα ήταν πολύ σημαντικό, το κόστος της μετάδοσης της κρίσης θα είναι διαχειρίσιμο», ανέφερε χαρακτηριστικά η έκθεση. Αυτή η ανάλυση κατέρριπτε με τον πιο απτό τρόπο το βασικό επιχείρημα της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία υποστήριζε ότι το κόστος ενός Grexit θα είναι τόσο μεγάλο, που οι πιστωτές στο τέλος θα αναγκάζονταν να ικανοποιήσουν τα αιτήματά της.
Το τρίτο κεφάλαιο είχε τίτλο «Σχέδιο δράσης» και εξέταζε το κατά πόσον θα ήταν δυνατόν η Ελλάδα να χρεοκοπήσει, αλλά συγχρόνως να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό ήταν σαφής: σχεδόν αδύνατο.
Το τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο είχε τίτλο «Περιοριστικά μέτρα και έλεγχοι κεφαλαίου». Απαριθμούσε τα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για να διατηρηθεί έστω και ένα υποτυπώδες τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα, πριν η φυγή καταθέσεων και ο απόλυτος πανικός των αγορών οδηγήσουν τη χώρα σε πλήρη κατάρρευση».
Ανθρωπιστική βοήθεια
Καθώς η μυστική ομάδα του Σχεδίου Β΄ προσπαθούσε να χαρτογραφήσει όλες τις νομικές, οικονομικές και τεχνικές λεπτομέρειές του, μια εντελώς ξεχωριστή ομάδα, υπό τη Γενική Γραμματεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δούλευε πάνω σε ένα άλλο κρίσιμο κομμάτι του: την ανθρωπιστική βοήθεια.
Το 2015, μετά έξι χρόνια ύφεσης, το ΑΕΠ της Ελλάδας είχε μειωθεί κατά 25% και η ανεργία βρισκόταν στο 25%, το υψηλότερο επίπεδο της Ε.Ε. Μια χρεοκοπία θα οδηγούσε με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας, ανήμπορο να καλύψει βασικές ανάγκες, όπως τροφή και στέγαση, προκαλώντας μια κρίση που η Ευρώπη δεν θα είχε ξαναδεί μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η Κάθριν Ντέι, γενική γραμματέας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ανέθεσε σε μια ομάδα της Διεύθυνσης Ανθρωπιστικής Βοήθειας και Πολιτικής Προστασίας την εκπόνηση ενός συγκεκριμένου σχεδίου δράσης. Με δεδομένη την ακραία κατάσταση στην οποία θα βρισκόταν η Ελλάδα σε περίπτωση εξόδου από το ευρώ, το 20% του πληθυσμού –γύρω στα 2 εκατ. άνθρωποι– θα αντιμετώπιζε άμεσο πρόβλημα επιβίωσης. Αυτό σήμαινε ότι η Επιτροπή έπρεπε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας, το οποίο θα κάλυπτε την τροφή, τις ιατρικές ανάγκες, ακόμη και την ένδυσή τους. Θα έπρεπε να εξασφαλίσει ότι τα νοσοκομεία θα συνέχιζαν να λειτουργούν ομαλά και δεν θα υπήρχαν μεγάλες ελλείψεις σε φάρμακα αλλά και καύσιμα.
Ακόμα και αν η Ε.Ε. κατάφερνε να τα εξασφαλίσει, χρειάζονταν ρυθμίσεις για τη δυνατότητα πληρωμής τους και εγγυήσεις ότι όσοι είχαν ανάγκη θα μπορούσαν να τα προμηθευτούν. Επειδή μέχρι τότε δεν υπήρχε κανένα σχέδιο για παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας σε κράτος-μέλος της Ε.Ε., έπρεπε να δημιουργηθεί από το μηδέν μια φόρμουλα για να λάβει η Ελλάδα αυτά τα κεφάλαια. Συγχρόνως, ήταν ξεκάθαρο ότι οι ΜΚΟ θα έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο να διασφαλίσουν ότι η βοήθεια θα δινόταν σε αυτούς που την είχαν ανάγκη. Γρήγορα, οι αξιωματούχοι που μελετούσαν το θέμα βρήκαν ότι, με μια μικρή αλλαγή στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε χρήματα που βρίσκονταν στα διαρθρωτικά ταμεία και στο ταμείο επενδύσεων της Ε.Ε. Ο μηχανισμός που θα επέτρεπε την άμεση πρώτη παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στην Ελλάδα βρέθηκε και ο σχεδιασμός δεν χρειάστηκε να προχωρήσει περισσότερο: γι’ αυτό εξάλλου δεν ενσωματώθηκε και στο Σχέδιο Β΄.