Το «έργο» το είχαμε ξαναδεί: μια χούφτα ανθρώπους να επωμίζονται το βάρος μιας «απόφασης ζωής» για έναν σύλλογο με εκατομμύρια φίλους. Το ημερολόγιο έγραφε 30 Μαΐου 2005 όταν 483 μέλη της Ερασιτεχνικής ΑΕΚ στάθηκαν μπροστά σε μια κάλπη, στην αίθουσα «Γ. Κασιμάτης» του ΟΑΚΑ, για να εκλέξουν νέα διοίκηση. Στην πραγματικότητα, η επιλογή τους θα καθόριζε τις τύχες της ΑΕΚ στο ορατό μέλλον.
Οι επικρατέστεροι υποψήφιοι ήταν δυο. Η ψήφος στον Δημήτρη Μελισσανίδη σήμαινε «ναι» στην κατασκευή νέου γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Λίγες μέρες πριν, ο σημερινός μεγαλομέτοχος της ΑΕΚ είχε παρουσιάσει τα σχέδιά του, και είχε εγγυηθεί τη χρηματοδότηση του έργου, αλλά και των Τμημάτων της Ερασιτεχνικής. Αντιθέτως, η ψήφος στον συνδυασμό του Χρήστου Ζούπα, «εκλεκτού» του Ντέμη Νικολαΐδη και των -τότε- μετόχων της ΠΑΕ, σήμαινε «όχι» στο πρότζεκτ.
Το… σκορ ήταν 195-147 υπέρ της άποψης (του Ντέμη) ότι το οικόπεδο της ΑΕΚ δεν θα μπορούσε να χωρέσει γήπεδο μεγαλύτερο των 20.000 θέσεων. Ευτυχώς για την «Ενωση», το πείσμα του Μελισσανίδη διόρθωσε εκείνο το ιστορικό «έγκλημα», και σήμερα μετράει μήνες για να μπει στο νέο της «σπίτι»: ένα υπερσύγχρονο γήπεδο 32.000 θέσεων στη Νέα Φιλαδέλφεια. Χάθηκε, βέβαια, μια ολόκληρη 15ετία.
Χθες (Τετάρτη) βράδυ, 2.994 μέλη του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού βρέθηκαν στην ίδια, περίπου, θέση. Επρεπε να πάρουν τη «βαριά» απόφαση, για λογαριασμό των πολλών, αν η αγαπημένη τους ομάδα θα αποδεχόταν το σχέδιο της «Διπλής Ανάπλασης», ή όχι. Μόνο που αυτοί δεν είχαν να επιλέξουν ανάμεσα σε μια αισιόδοξη μακέτα και σε μια απαισιόδοξη θεωρία, αλλά το αν θα αποδέχονταν, ή όχι, το ακριβότερο «δώρο» που έκανε, ποτέ, το ελληνικό κράτος σε αθλητικό κλαμπ.
Το «ναι» που έβγαλε η κάλπη, σε ποσοστό 68,5%, σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός θα απολαμβάνει για 99 χρόνια ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο έως 40.000 θέσεων, και άλλες αθλητικές εγκαταστάσεις και υποδομές τεράστιας αξίας (περίπου 115 εκατ. ευρώ), που δεν θα πληρώσει. Θα καταβάλλει μόνο 415.000 ευρώ ετησίως (κατ’ ελάχιστον) ως «ενοίκιο» για τις εμπορικές χρήσεις και τις σουίτες του γηπέδου. Το ποσό δεν είναι μεγάλο, αν σκεφτεί κανείς ότι η εκμετάλλευσή τους θα εκτινάξει τα έσοδα της ΠΑΕ στα 10-12 εκατ. ευρώ το χρόνο «καθαρά», ενώ ο Ερασιτέχνης θα έχει κέρδη περί τα 4 εκατ. ευρώ το χρόνο. Αυτή τη στιγμή τα έσοδά του από την παραχώρηση της Λεωφόρου και τις κάρτες μέλους δεν ξεπερνούν τις 400 χιλιάδες. Ο Παναθηναϊκός θα είναι ο πρώτος σύλλογος στη χώρα με κοινές εγκαταστάσεις για όλα του τα αθλήματα, πλην του μπάσκετ, και θα διαθέτει τις πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις. Ενώ σήμερα, εδρεύει στο ίδιο γήπεδο στο οποίο αγωνιζόταν το 1924 – το αρχαιότερο στην Ελλάδα.
Είναι παράδοξο, λοιπόν, που το πρότζεκτ έγινε αποδεκτό οριακά: με μόλις 55 ψήφους περισσότερες από τα 2/3 του συνόλου, που απαιτούνταν. Ποιοι μπόρεσαν να «γυρίσουν την πλάτη» σε μια τόσο ελκυστική προοπτική; Οσοι δεν ήθελαν το σχέδιο επειδή αντιπαθούν αυτούς που το ήθελαν. Οι καχύποπτοι, που πιστεύουν ότι κανένας δεν χαρίζει τίποτα αν δεν έχει τους λόγους του. Οι ρομαντικοί, που δεν θέλουν να δουν το «Απόστολος Νικολαΐδης» να γκρεμίζεται. Αλλά και όσοι μοιράζονταν τη φαντασίωση ότι η Λεωφόρος θα μπορούσε, με κάποιο μαγικό τρόπο, να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο γήπεδο 30.000 θέσεων.
Ούτε μια, ούτε δυο, ούτε τρεις. Οι προσπάθειες, να αποκτήσει ο Παναθηναϊκός ένα γήπεδο αντάξιο του μεγέθους του, ξεπερνούν τις 15. Η πρώτη έγινε το 1971, τη χρονιά του «Γουέμπλεϊ». Αλλά το σχέδιο επέκτασης της Λεωφόρου κόλλησε στη γραφειοκρατία. Την επόμενη χρονιά, η ιδέα ήταν η ανέγερση ενός καινούργιου γηπέδου στου Παπάγου, στου Γουδή ή στον Χολαργό. Δεν βρέθηκε χρηματοδότης. Μετά τη Μεταπολίτευση η πρόταση του Ερασιτέχνη να κατασκευαστεί μια πρόσθετη εξέδρα στην πλευρά της οδού Τσόχα, δεν «πέρασε» από την Πολεοδομία. Οταν, επί υπουργίας Στέφανου Μάνου στο ΥΠΕΧΩΔΕ, προτάθηκε στον αθηναϊκό σύλλογο να ανταλλάξει τη Λεωφόρο με μεγαλύτερη έκταση στην περιοχή του Γουδή. Η απάντηση ήταν «δίνουμε γήπεδο, θέλουμε γήπεδο, κι όχι χωράφι».
Η προσπάθεια του Γιώργου Βαρδινογιάννη για γήπεδο 55.000 θέσεων στου Γουδή, το 1989, ματαιώθηκε λόγω έντονων αντιδράσεων από τις τοπικές Αρχές των γύρω περιοχών. Το 2000, η απάντηση στο σχέδιο για πλήρη ανακατασκευή της Λεωφόρου ήταν «να πάτε στο ΟΑΚΑ». Το 2001, αφού απορρίφθηκε το Γαλάτσι, προκρίθηκε το Ελληνικό. Δεν το ήθελαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Οπως δεν ήθελαν και τον Ελαιώνα, που πρότεινε ο -τότε- δήμαρχος, Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο οποίος είχε «πετάξει» πάνω από την έκταση μαζί με τον -τότε- πρόεδρο της ΠΑΕ, Αγγελο Φιλιππίδη.
Το 2005 ο Ελαιώνας έγινε Βοτανικός (ακούγεται καλύτερα…) από τη δήμαρχο, Ντόρα Μπακογιάννη. Και το 2006 κατατέθηκε στη Βουλή η τροπολογία για τη «Διπλή Ανάπλαση». «Και τώρα φέρε τον Σαβιόλα», είχε πει ο Γιώργος Σουφλιάς στον «Τζίγγερ». Υποτίθεται, ότι η Οδύσσεια είχε τελειώσει. Αλλά τότε εμφανίστηκαν… οι κορμοράνοι. Ηταν Φεβρουάριος του 2007, όταν 131 κάτοικοι του Βοτανικού ζήτησαν από το ΣτΕ να σταματήσει το έργο για περιβαλλοντικούς λόγους. Ο νέος δήμαρχος, Νικήτας Κακλαμάνης, δεν πήρε την προσφυγή στα σοβαρά. Δύο μήνες μετά πήγε στην περιοχή, συνοδευόμενος από πλήθος δημοσιογράφων, και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες φώναξε στον οδηγό μιας μπουλντόζας: «βάλε μπρος, αφεντικό». Στις 19 Ιανουαρίου 2009, το ΣτΕ μπλόκαρε το εμπορικό κέντρο του Βωβού. Αρα, και το γήπεδο. Οταν ένα νέο Προεδρικό Διάταγμα έλυσε το πρόβλημα, το 2012, πλέον, δεν υπήρχαν χρηματοδότες.
Επειτα από δυο, ακόμη, προσπάθειες για ανακατασκευή της Λεωφόρου, το 2013 και το 2014, που δεν τελεσφόρησαν για πολεοδομικούς λόγους, άλλη μια για το Γουδή, το 2017, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στους εμπλεκόμενους δήμους, και το «Athens Alive» του Δημήτρη Γιαννακόπουλου (2018), που το… κατάπιε το τέρας της γραφειοκρατίας, επιστρέψαμε στον Βοτανικό.
Με το νομοθετικό πλαίσιο έτοιμο (και χωρίς να κινδυνεύει από δικαστικές προσφυγές), τις μελέτες για το πρότζεκτ, προχωρημένες και τη χρηματοδότηση εξασφαλισμένη, φαίνεται πως αυτή τη φορά όλα θα πάνε καλά. Εκτός θεαματικού απροόπτου, τον Ιούλιο του 2024 θα έχει ολοκληρωθεί το αθλητικό κέντρο του Ερασιτέχνη. Και έως τις 31 Δεκεμβρίου 2026 θα είναι έτοιμο το ποδοσφαιρικό γήπεδο, χωρητικότητας 38.500 έως 39.400 θεατών. Μια περιπέτεια 50 ετών πλησιάζει προς το τέλος.