Απεβίωσε ο Παύλος Ιωαννίδης – στενός συνεργάτης του Ωνάση, επίτιμος αντιπρόεδρος του Ιδρύματος

Το 1983, το δ.σ. τον εξέλεξε ως πρώτο βοηθό γραμματέα, το 1985 ως γραμματέα, ενώ το 1992 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου – θέση στην οποία παρέμεινε έως τις 30 Ιουνίου 2005.

Υπήρξε γενικός διευθυντής της ναυτιλιακής εταιρείας Springfield Shipping Cο. Panama S.A. και εκτελεστικός διευθυντής του ναυτιλιακού και εμπορικού τομέα του Ομίλου Ωνάση μέχρι το 1995.

Διετέλεσε επίσης πρόεδρος όλων των εταιρειών της Χριστίνας Ωνάση, ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης της, καθώς και μέλος της επιτροπής διαχείρισης της περιουσίας της ανήλικης κόρης της, Αθηνάς.

Την 1η Ιουλίου 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμος αντιπρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής. Έγραψε τη βιογραφία «Κι αν δεν είσαι… θα γίνεις», για τον Αριστοτέλη Ωνάση (εκδ. Α.Α. Λιβάνης, 2007).

Το 1943 έλαβε μέρος στην Αντίσταση, αρχικά με την ομάδα του «Νικηφόρου» του ΕΛΑΣ και, εν συνεχεία, με τη FΟRCE 133, μια Συμμαχική μονάδα που δρούσε στα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας.

Τον Ιούνιο του 1944, κατόπιν εντολής του Συμμαχικού αρχηγείου της Μέσης Ανατολής, διέφυγε από την Ελλάδα μαζί με δύο Άγγλους αξιωματικούς και, μέσω Τουρκίας, έφτασε στο Κάιρο.

Τιμήθηκε για ανδρεία κατά τη διάρκεια του πολέμου από τον βασιλέα της Αγγλίας Γεώργιο ΣΤ ́ με το King’s Medal fοr Cοurage (K.M.C.) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και με δίπλωμα τιμής από τον άγγλο στρατάρχη Lοrd Alexander – διακρίσεις τις οποίες επέστρεψε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, στον άγγλο πρεσβευτή στην Αθήνα, Τσαρλς Πικ, στις 10 Μαΐου 1956, ημέρα απαγχονισμού των Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ, Καραολή και Δημητρίου, ως στερούμενες οιασδήποτε αξίας δεδομένου ότι και αυτοί πολέμησαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους.

Εκπαιδεύτηκε το 1944 ως πιλότος καταδιωκτικών αεροπλάνων στο εκπαιδευτικό κέντρο της RAF στη Νότια Ροδεσία και υπηρέτησε στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία (Ε.Β.Α.) μέχρι το 1947.

Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ήταν απολύτως γνωστό στην Αεροπορία ότι η κύρια αιτία που οδηγεί σε ένα ατύχημα, όχι μόνο στον τομέα των μεταφορών (στο έδαφος, στη θάλασσα και στον αέρα), αλλά και σε οποιονδήποτε άλλο τομέα που συμμετέχει ο άνθρωπος, είναι η αδυναμία του «Ανθρώπινου Παράγοντα».

Αυτή η σοβαρή «Ανθρώπινη Αδυναμία» δεν είναι δυνατό να εξουδετερωθεί τελείως, αλλά οπωσδήποτε μπορεί να μειωθεί στο ελάχιστο δυνατόν. Αυτό αντιμετωπίστηκε τελικά επιτυχώς στην Αεροπορία με την κατάλληλη αρχική και επαναληπτική εκπαίδευση, που περιλαμβάνει –ενδεικτικά και όχι περιοριστικά– έγκαιρο προγραμματισμό, αυστηρή τήρηση των διαδικασιών σύμφωνα με τα εγχειρίδια και τα check lists της εταιρείας, καθώς και των εθνικών και διεθνών κανονισμών, πνεύμα ομαδικής και συντονισμένης εργασίας, ενημέρωση πριν και μετά την εργασία, ανάπτυξη σωστής νοοτροπίας και αυτοπειθαρχίας.

Αυτό ήταν το ονομαζόμενο στη ναυτιλία “Airline Cοncept”. Ανεξαρτήτως αυτού, το ποσοστό μείωσης της σοβαρής αυτής αδυναμίας, προκειμένου να βελτιωθεί η ασφάλεια, εξαρτάται από τη θέληση και την αποφασιστικότητα του καθενός να τηρήσει αυστηρά τα παραπάνω. Έχοντας βαθιά γνώση της αεροπορικής φιλοσοφίας και μακροχρόνια εμπειρία στην εκπαίδευση, εφάρμοσε το “Airline Cοncept” στη ναυτιλία, με την οποία είχε ασχοληθεί από τον Απρίλιο του 1977.

Διοργάνωσε αρχικώς τετραήμερα σεμινάρια στην εταιρεία επί διαφόρων θεμάτων, με έμφαση στην ασφάλεια για αξιωματικούς γέφυρας και μηχανής, η διάρκεια των οποίων αυξήθηκε σε δεκαήμερη. Παράλληλα, εκδόθηκε καινούριο «Εγχειρίδιο Λειτουργίας» πλοίων, το οποίο κάλυπτε λεπτομερώς τη φιλοσοφία και τη νοοτροπία του “Airline Cοncept”.

Από τον Οκτώβριο του 1979 άρχισε την εκπαίδευση σε «εξομοιωτή γέφυρας» των πλοιάρχων και υποπλοιάρχων της εταιρείας στο Κολέγιο Ναυτικών Σπουδών του Sοuthamptοn της Μεγάλης Βρετανίας. Μετά από προετοιμασία 4 και πλέον ετών, τον Οκτώβριο του 1982 εφάρμοσε επιτυχώς το “Airline Cοncept” στον στόλο υγρού και ξηρού φορτίου του Ομίλου Ωνάση. Το γεγονός αυτό υπήρξε ένα παγκόσμιο πρωτοποριακό βήμα του Ομίλου που αποσκοπούσε στην περαιτέρω βελτίωση της ασφαλούς λειτουργίας του πλοίου, καθώς και στην προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

Σημειωτέον ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο Διεθνής Ναυτιλιακός Οργανισμός (ΙΜΟ), η Αμερικανική Ακτοφυλακή και διάφορες άλλες οργανώσεις άρχισαν να μελετούν τις επιπτώσεις της αδυναμίας του «Ανθρώπινου Παράγοντα» ειδικότερα στην ασφάλεια της ναυσιπλοΐας. Ως αποτέλεσμα, ο ΙΜΟ, αναγνωρίζοντας τη σοβαρή αρνητική επίπτωσή του, έθεσε σε εφαρμογή τον Internatiοnal Ship Management Cοde (ISM), το 1998, και προέβη σε αναθεώρηση του Internatiοnal Cοnventiοn οn Standards οf Training, Certificatiοn and Watch Keeping οf Seafarers (STCW), το 1995.

Τα μέτρα αυτά συνέβαλαν αποτελεσματικά στην περαιτέρω βελτίωση της ασφάλειας του πλοίου και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος, επιβλήθηκαν δε, 15 χρόνια μετά την πρωτοβουλία του Ομίλου Ωνάση να εφαρμόσει το “Airline Cοncept” στον στόλο του.

Διετέλεσε επίσης: Μέλος του ∆.Σ. της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) επί 21 χρόνια (1979-2005), Αντιπρόεδρος αυτής επί 6 χρόνια, μέλος και εν συνεχεία Πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαιδεύσεως αυτής επί 14 χρόνια, ενώ με την αποχώρησή του τού απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου μέλους· Μέλος του ∆.Σ. της Ενώσεως Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος (HELMEPA) επί 9 χρόνια, Αντιπρόεδρος του ∆.Σ. επί 1 χρόνο και Πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαιδεύσεως (κατά τη θητεία του συνέβαλε στην οργάνωση των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της HELMEPA, καθώς και στην έκδοση «Εγχειριδίου Λειτουργίας» πλοίων για τα μέλη της), ενώ με την αποχώρησή του τού απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου μέλους, καθώς και το Αργυρό Μετάλλιο της Ένωσης για τη συμβολή του στην εκπαίδευση των ναυτικών· Ισόβιο μέλος του Αμερικανικού Νηογνώμονα (ABS), μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής του από το 1990 και μέλος του ∆.Σ. για 10 χρόνια, μέχρι τον Απρίλιο του 2004· Πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής του ABS για 10 χρόνια· Μέλος του Βρετανικού Ασφαλιστικού Φορέα UK P&I Club για 8 χρόνια, μέχρι τον Φεβρουάριο του 1994.

Αναλυτικά τα αξιώματα και οι διακρίσεις του εκλιπόντος

• Μέλος του Δ.Σ. της Ενώσεως Ελλήνων Εφοπλιστών (ΕΕΕ) 21 χρόνια (1979-2000). Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. 6 χρόνια και πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαιδεύσεως 14 χρόνια. Του απενεμήθη ο τίτλος του Επίτιμου Μέλους.
• Μέλος του Δ.Σ. της HELMEPA (Ελληνική Ένωση Προστασίας Θαλασσίου Περιβάλλοντος), Πρόεδρος της Επιτροπής Εκπαίδευσης 9 χρόνια και Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. για ένα χρόνο. Του απενεμήθη το Αργυρό Μετάλλιο το 2002.
• Ισόβιο μέλος του Αμερικανικού Νηογνώμονα (“ABS”) από το 1990. Μέλος του Δ.Σ. για 10 χρόνια, Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής του ABS για 10 χρόνια. Του απενεμήθη ο τίτλος του Επίτιμου Συμβούλου το 2004.
• Μέλος του Βρεταννικού Ναυτιλιακού Ασφαλιστικού φορέα “UK P&I Club” για 8 χρόνια.
• Επίτιμο μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Πλοιάρχων Εμπορικού Ναυτικού από το 1995 για την πολύτιμη προσφορά του στη ναυτιλία.
• “Μετάλλιο της Πόλης των Αθηνών”/ 2002.
• “Σταυρός του Αγίου Μάρκου” από τον Πάπα-Πατριάρχη Αλεξανδρείας και Αφρικής Θεόδωρο ΙΙ/ 2006.
• “Lifetime Achievement Award” από τον Βρεταννικό Ναυτιλιακό Οργανισμό “Seatrade International”, σε αναγνώριση του εξαιρετικού του έργου για την εφαρμογή του “Airline Concept” στον στόλο Ωνάση το 1982, καθώς και για τη στήριξη του έργου του Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης. Η τελετή έλαβε χώρα τον Απρίλιο 2011 στο Guildhall του Λονδίνου. Το βραβείο του επεδόθη από τη Πριγκίπισσα Άννα της Αγγλίας.
• “Χρυσός Σταυρός του Τάγματος της Τιμής” της Ελληνικής Δημοκρατίας, “για την εθνική και κοινωνική του προσφορά”, το 2012.
• Το 2013 τιμήθηκε από την Αεροπορική Ακαδημία της Ελλάδος για την εθνική και κοινωνική του προσφορά, καθώς και για την προσφορά του στην Πολιτική Αεροπορία, την οποία υπηρέτησε επί 37 χρόνια ως ιπτάμενος.
• Στις 24 Νοεμβρίου 2017 τιμήθηκε από την “Lloyds List/Propeller Club” με το βραβείο “Life Time Achievement Award”, με το ακόλουθο σκεπτικό: “καταδρομέας, πιλότος, διαχειριστής πλοίων, συγγραφέας και δια βίου μέλος του Ιδρύματος Ωνάση. Εκπαίδευσε μια ολόκληρη γενιά πιλότων πριν γίνει CEO των ναυτιλιακών και εμπορικών επιχειρήσεων του Ιδρύματος Ωνάση. Η κύρια, διαρκής συμβολή του στη ναυτιλία, ήταν η εφαρμογή μεθόδων εκπαίδευσης και κουλτούρας της αεροπορίας στη ναυτιλία για πρώτη φορά – όχι μόνο στον Ολυμπιακό στόλο, αλλά και μέσω της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και της HELMEPA, τις οποίες υπηρέτησε ως μέλος των Δ.Σ. τους