Η Άλμα και ο Ρέινολντς στέκονται σιωπηλοί, προκαλώντας ο ένας τον άλλον με τα βλέμματά τους. Ανάμεσα τους υπάρχει ένα πιάτο με μανιτάρια που τα μαγείρεψε εκείνη. Αλλά χρησιμοποίησε βούτυρο, παρότι γνωρίζει πως εκείνος το απεχθάνεται. Υπάρχει, όμως, και ένα αμείλικτο ερώτημα: είναι ή δεν είναι δηλητηριώδη;
Όλα δείχνουν πως η νέα ταινία του πρωτοπόρου αμερικανού Πολ Τόμας Άντερσον έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι απαραίτητα για να κριθεί από κοινό και κριτικούς ως ακόμα ένα αριστούργημά του, μετά το «Boogie Nights» (1997), το «Magnolia» (1999), το «There will be blood» (2007) και το «The master» (2012).
Μεταξύ των ιδιότυπων και ανησυχητικών χαρακτήρων –ο σεξομανής ναρκομανής, ο επικεφαλής μιας αίρεσης, ένας σκοτεινός μεγιστάνας του πετρελαίου, ένας παράφρονας ιεροκήρυκας– που τόσο λατρεύει ο εμβληματικός 47χρονος σκηνοθέτης, έρχεται να προστεθεί και ο εκκεντρικός πρωταγωνιστής της «Αόρατης Κλωστής» («Phantom Thread»), ένας ράφτης μελών βασιλικών οικογενειών, αστέρων του κινηματογράφου και λοιπών εκλεκτών κυριών που ζει και βασιλεύει, χάρη στην αριστοκρατική πελατεία του, στο μεταπολεμικό Λονδίνο των αρχών της δεκαετίας του 1950.
Σύντομα αποκαλύπτεται πως του αρέσουν οι γυναίκες, κυρίως για να τις κατακτά και μετά να τις εγκαταλείπει. Και δεν αρέσκεται μόνον στις γαλαζοαίματες αλλά επιδιώκει να συνάπτει σχέσεις με κοινές θνητές, γυναίκες οι οποίες, η κάθε μία με τη σειρά της, καλούνται να διαδραματίσουν συγχρόνως τον τριπλό ρόλο του μοντέλου, της μούσας αλλά και της ερωμένης.
Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι ο διακεκριμένος couturier είναι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ενδεχομένως τότε τα λόγια για το νέο δημιούργημα του σκηνοθέτη που έχει τιμηθεί, μεταξύ άλλων, με την Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου και τον Αργυρό Λέοντα της Βενετίας, να είναι περιττά. Η ερμηνεία του βραβευμένου με τρία Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου, μεταξύ άλλων, στην τελευταία ταινία του πριν από την πολυσυζητημένη αποχώρησή του από την υποκριτική είναι για ακόμη μια φορά εμβληματική.
Ο ράφτης Ρέινολντς Γούντκοκ είναι ένας κομψός δανδής, ένας κύριος της υψηλής κοινωνίας. Ενσαρκώνει τον ιδανικό άνδρα, έναν κατεξοχήν αριστοκράτη γόη με βλέμμα υγρό αλλά και απόμακρο, σχεδόν ειρωνικό, και ρυτίδες που σαγηνεύουν. Η Άλμα (Βίκι Κριπς), αντιθέτως, είναι μια απλή σερβιτόρα ενός εστιατορίου της βρετανικής υπαίθρου, μια συμπαθητική και χαμογελαστή κοπέλα. Ο Ρέινολντς έχει μόλις παρατήσει, λόγω ανίας, την τελευταία από τις κατακτήσεις του και επιδιώκει να την αντικαταστήσει άμεσα με την Άλμα. Εκείνη, όμως, είναι μία αθώα νεαρή, όπως φαίνεται, ή θα αποδειχτεί μια μοιραία γυναίκα;
Ο Άντερσον δεν αποκαλύπτει πολλά, αναγκάζοντας έτσι τους θεατές να συμμετάσχουν ενεργά στην εξέλιξη της ταινίας, ερμηνεύοντας οι ίδιοι τα τεκταινόμενα που παραμένουν διφορούμενα έως την τελευταία στιγμή. Ταυτόχρονα δεκάδες μοντέλα πραγματοποιούν επιδείξεις και άλλες τόσες ράφτρες εργάζονται με χειρουργική προσήλωση πάνω στα δημιουργήματα του καλλιτέχνη μόδιστρου ο οποίος κατεβαίνει στο ατελιέ του και βάζει τη λευκή του ποδιά για να ράψει με μια «αόρατη κλωστή» στο τελικό δημιούργημά του ένα κομμάτι ύφασμα που θα το καταστήσει μοναδικό.
Ποιος, όμως, διερωτάται η La Repubblica, θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα αυτός ο νάρκισσος ράφτης με την εξαιρετική ισχύ, λόγω του ταλέντου του αλλά και της προσωπικότητάς του; Πιθανός υποψήφιος θα μπορούσε να είναι ο Νόρμαν Χάρτνελ, ο άνθρωπος που το 1951 σχεδίασε και έραψε το νυφικό της βασίλισσας Ελισάβετ και μία διετία μετά το φόρεμα που φόρεσε την ημέρα της ανάληψης των βασιλικών της καθηκόντων. Ή ο Τσαρλς Τζέιμς που εργαζόταν άλλοτε στο Λονδίνο και άλλοτε στη Νέα Υόρκη έχοντας στο πλευρό του, όπως και ο Ρέινολντς Γούντκοκ, μια υπερπροστατευτική και αυταρχική αδελφή.
Μετά την πρεμιέρα στις ΗΠΑ, τον περασμένο Δεκέμβριο, η ταινία αναμένεται στις κινηματογραφικές αίθουσες του υπόλοιπου κόσμου την 1η Φεβρουαρίου. Αλλά είναι ήδη δεδομένο πως προκαλεί. Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί αποτελεί το κύκνειο άσμα ενός από τους καλύτερους ηθοποιούς όλων των εποχών. Αλλά και διότι έπειτα από μήνες φρενίτιδας με τις αποκαλύψεις για τα δεκάδες περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στο Χόλιγουντ, ένας εγωιστής εραστής, ένας άνδρας παλαιάς κοπής έρχεται να κατακτήσει τις γυναίκες όλου του κόσμου.
Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η συγγραφέας και κριτικός κινηματογράφου της La Repubblica Νατάλια Ασπέζι η οποία αναφέρει χαρακτηριστικά: «έπειτα από μήνες θηλυκών εγωισμών κατά ανδρών που καταστράφηκαν και ανθρώπινα και οικονομικά, αυτός ο Ρέινολντς, ο φαλλοκράτης, ο κερδοσκόπος, ο εκμεταλλευτής, ο περιφρονητικός, με απαίσιο χαρακτήρα κυριαρχικός εγωιστής, είναι αυτός που αρέσει, αυτός που είναι ερωτεύσιμος».
Πάντως ένας άλλος κριτικός κινηματογράφου, ο Όουεν Γκλέιμπερμαν του Vanity Fair, εκφράζει διαμετρικά αντίθετη άποψη κάνοντας λόγο για «διεστραμμένη γοητεία» και «τοξικό ανδρισμό». Γιατί μετά το «There Will Be Blood» και το «The Master», η «Αόρατη Κλωστή» είναι η τρίτη ταινία του Άντερσον που εστιάζει «σε μια κυριαρχική, πατριαρχική, γεμάτη εγωισμό και ισχύ προσωπικότητα που απομυζεί τον πιο κοντινό του άνθρωπο». Παρότι αναγνωρίζει ότι στο τέλος ο Ρέινολντς δείχνει να υποφέρει, ακόμα και να εξιλεώνεται, ο Γκλέιμπερμαν υποστηρίζει πως ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο ρόλο του Γούντκοκ «είναι βασικά ένας μειλίχιος και γοητευτικός μονομανής που θέλει να ελέγχει τα πάντα και προσκαλεί την Άλμα να γίνει ερωμένη και μούσα του ενώ στη συνέχεια της φέρεται σαν να είναι κτήμα του».