Είναι δύσκολα κατανοητό σήμερα πόσο μαγεμένος είχε μείνει ο αθλητισμός –και μαζί του η οικουμένη ολόκληρη– στα πρώτα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από ένα όριο που όλοι θεωρούσαν αξεπέραστο. Το μίλι δεν ήταν ποτέ ολυμπιακό αγώνισμα, ήταν μια απόσταση που έτρεχαν ερασιτεχνικά οι Αγγλοσάξωνες. Και όμως ο πλανήτης ολόκληρος πίστευε ότι είναι αδύνατο κάποιος να τρέξει την απόσταση, αυτά τα 1.609 μέτρα, σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά της ώρας. Ωσπου, μια ανοιξιάτικη ημέρα του 1954, ένας φοιτητής ιατρικής τα κατάφερε. Ο θρίαμβος του Ρότζερ Μπάνιστερ μεταδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Ολα ήταν πια δυνατά για τον άνθρωπο που έβγαινε από τις στάχτες του παγκόσμιου αφανισμού. Αυτόν τον θρύλο αποχαιρετούμε…
Ο σερ Ρότζερ Μπάνιστερ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το Σάββατο σε ηλικία 88 ετών, υπήρξε κάτι περισσότερο από παγκόσμιο θρύλο του αθλητισμού. Ηταν ένα παγκόσμιο σύμβολο. Το ρεκόρ του είχε θεωρηθεί το αντίστοιχο της κατάκτησης του Εβερεστ στον αθλητισμό· χρονικά είχαν συμπέσει: το 1953 ο Εντμουντ Χίλαρι κατέκτησε την υψηλότερη κορυφή του κόσμου, το 1954 ο Μπάνιστερ έσπασε ένα όριο και έδειξε ότι τίποτα δεν ήταν πια αδύνατο.
Ο ίδιος είχε πει τότε: «Οσο και αν συνηθισμένοι φαινόμαστε, όλοι έχουμε κάτι το εξαιρετικό μέσα μας και μπορούμε να κάνουμε εντυπωσιακά πράγματα που νομίζαμε ότι είναι αδύνατα». Ενα μήνυμα για έναν κόσμο που άλλαζε· όχι μόνο σε επιδόσεις και επιτεύγματα αλλά -κυρίως- σε αντιλήψεις.
Ο Μπάνιστερ δεν ήταν παρά ένας ημιεπαγγελματίας του αθλητισμού. Μετά άλλωστε από μια σύντομη αλλά επιτυχημένη πορεία στους αγώνες δρόμου αφοσιώθηκε στην ιατρική και έγινε διακεκριμένος νευρολόγος.
Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι το 1952 όπου έκανε εθνικό ρεκόρ στα 1.500 μέτρα και πήρε την τέταρτη θέση.
Χάρη στις γνώσεις του στην ιατρική έφτιαξε ο ίδιος το προπονητικό του πρόγραμμα με σαφή στόχο να σπάσει το ρεκόρ στο μίλι. Δύο φορές το 1953 έφτασε πολύ κοντά, έχοντας μάλιστα να αντιμετωπίσει ανταγωνισμό από άλλους δρομείς που το είχαν βάλει στο στόχαστρο.
Το θρυλικό ρεκόρ έγινε στις 6 Μαΐου 1954 στο στάδιο του Ιφλεϊ Παρκ στην Οξφόρδη όπου ο Μπάνιστερ σπούδαζε ιατρική.
Ο χρόνος του ήταν 3 λεπτά και 59,4 δευτερόλεπτα, ελάχιστα κάτω από ένα όριο που για πολλά χρόνια έμοιαζε δύσκολο να καταρριφθεί.
Το ρεκόρ μπορεί να διατηρήθηκε μόλις ενάμιση μήνα, αλλά όπως σημειώνει το BBC, ήταν αρκετό για αν χαρίσει στον Μπάνιστερ μόνιμη, περίοπτη θέση στην αθλητική ιστορία και όχι μόνον.
Την ίδια χρονιά ο Μπάνιστερ κέρδισε το χρυσό στον αγώνα του ενός μιλίου και στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας. Αποσύρθηκε στο τέλος της χρονιάς από τον αθλητισμό για χάρη της ιατρικής.
Σταδιακά ο χρόνος στο μίλι βελτιώθηκε κατά πολύ. Σχεδόν 30 χρόνια αργότερα οι δρομείς το είχαν μειώσει πάνω από 10 δευτερόλεπτα ενώ σήμερα είναι στα 3:43 λεπτά.
Ενας άλλος θρυλικός δρομέας, ο Σεμπάστιαν Κόου, το 1981 είχε τρέξει το μίλι σε 3:47 λεπτά. Σήμερα, ως πρόεδρος της IAAF και πλέον λόρδος Κόου, θυμάται τον Μπάνιστερ ως τον «άνθρωπο που ενέπνευσε κάθε αθλητή της γενιάς μου».
Είναι ένας χαρακτηρισμός που θα τον συμμερίζονταν οι πάντες.