Ο σερ Τζορτζ Μάρτιν ήταν εκείνος που άλλαξε τη μουσική. Οχι παίζοντας, αλλά ακούγοντας. Ηταν ο άνθρωπος που στις αρχές της δεκαετίας του 1960 είδε σε τέσσερα παιδιά από το Λίβερπουλ αυτό το κάτι που οδήγησε σε μια μουσική επανάσταση.
Ο σερ Τζορτζ έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 90 ετών. Ηταν ο άνθρωπος που παρουσίασε στον – μέχρι τότε ανυποψίαστο για το τι θα του συνέβαινε μετά – πλανήτη Γη, τους Beatles.
Tην είδηση του θανάτου του θρυλικού μουσικού παραγωγού ανακοίνωσε το πρωί της Τετάρτης ο Ρίνγκο Σταρ μέσω twitter. Ακολούθως την επιβεβαίωσε η δισκογραφική Universal.
Σε μια πρώτη αντίδραση από την Ντάουνινγκ Στριτ ο πρωθυπουργός της Βρετανίας Ντέιβιντ Κάμερον χαρακτήρισε τον Μάρτιν «γίγαντα της μουσικής».
Ο Μάρτιν ήταν ο άνθρωπος που το 1962 έφερε τους Beatles να υπογράψουν στην Parlophone, ενώ άλλες δισκογραφικές – μεταξύ των οποίων η Decca – τους είχαν απορρίψει ασυζητητί. Ο καταλυτικός ρόλος του στην ανάδειξη των τεσσάρων του Λίβερπουλ ως ένα παγκόσμιο (μουσικό) φαινόμενο του χάρισαν το προσωνύμιο «πέμπτος Beatle». «Η επιτυχία του ξεπερνά τα 23 Νο1 στις ΗΠΑ και τα 30 Νο1 στη Βρετανία» σημείωσε ο Guardian.
Ενα από τα πρώτα πράγματα που έκανε ο Μάρτιν ήταν να αποδεχτεί τους νεαρούς με τις «παραξενιές» τους – μια διαφορετική προσέγγιση από τον «δικτατορικό» τρόπο των παντοδύναμων δισκογραφικών εταιρειών τότε. Οταν τους κάλεσε για δοκιμαστικά στο περίφημο στούντιο του Αμπεϊ Ρόουντ τον Ιούνιο του 1962, περιγράφει ο Γουίλ Γούντγουορντ στον Guardian, τούς ρώτησε αν υπάρχει κάτι που δεν τους αρέσει στο στήσιμο – «κατ’ αρχάς δεν μου αρέσει η γραβάτα σου» ήταν η απάντηση του Τζορτζ Χάρισον (1943 – 2001), που έκανε τον Μάρτιν να γελάσει.
Ενα δεύτερο ήταν να αλλάξει τον ντράμερ της τετράδας. Ο Μάρτιν πίστευε ότι ο Πιτ Μπεστ δεν ήταν όσο πρέπει καλός. Ετσι έφερε πρώτα τον Αντι Γουάιτ και έπειτα τον Ρίνγκο Σταρ. Στην ηχογράφηση της πρώτης επιτυχίας των Beatles το «Love Me Do» τον Σεπτέμβριο του 1962, ο Γουάιτ έπαιζε στα τύμπανα και ο Σταρ είχε περιοριστεί στο να παίζει ταμπούρλο και μαράκες.
Ενα τρίτο και ίσως το πιο σημαντικό ήταν ότι ο Μάρτιν κατάφερε να κρατήσει επί χρόνια τις ισορροπίες μεταξύ των δύο de facto ηγετών της μπάντας του Πολ ΜακΚάρτνεϊ και του Τζον Λένον (1940-1980). Καταλυτική θεωρείται και η συμβολή του στο να αλλάξει με επιτυχία ο ήχος σε εμβληματικά τραγούδια των Beatles, από το « She Loves You» μέχρι το «Penny Lane» και το «Strawberry Fields Forever».
Η ανάδειξη των Beatles έκανε τον ίδιο τον Μάρτιν περιζήτητο μουσικό παραγωγό. Παράλληλα με τους Λένον, ΜακΚάρτνεϊ, Χάρισον και Σταρ ο Μάρτιν υπέγραψε τις επιτυχίες ενός άλλου θαυμάσιου μουσικού προϊόντος του Λίβερπουλ, τους Gerry and the Pacemakers που το φθινόπωρο του 1963 παρουσίασαν το εμβληματικό «You ll Never Walk Alone».
Αργότερα ο Μάρτιν παρουσίασε άλλους ανατέλοντες αστέρες: από τον Ελτον Τζον και τον Νιλ Σεντάκα, ως τη Σελίν Ντιόν και τον Κένι Ρότζερς. Υπέγραψε επίσης τη μουσική παραγωγή σε δύο ταινίες της σειράς Τζέιμς Μποντ. Είναι ο άνθρωπος πίσω από το περίφημο «Goldfinger» της Σίρλεϊ Μπάσεϊ και του «Live and Let Die» που έγραψαν ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ και οι Wings.
Το 1996 η βασίλισσα Ελισάβετ Β’ του απένειμε τον τίτλο του σερ, σε μια αναγνώριση της συμβολής του στη διαμόρφωση του βρετανικού πολιτισμού μεταπολεμικά. Για ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό ο Μάρτιν έγινε «ιππότης» έναν χρόνο πριν από τον ΜακΚάρτνεϊ.
Γεννημένος το 1926 και έχοντας πολεμήσει ως στέλεχος του Βασιλικού Πολεμικού Ναυτικού, ο Μάρτιν σπούδασε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μουσική στο Γκίλντχολ. Επειτα εργάστηκε στο τμήμα κλασσικής μουσικής του BBC και μετά στην ΕΜΙ, προτού αποκτήσει την Parlophone το 1955.
Η συμβολή του στη διαμόρφωση της μουσικής στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα αναγνωρίστηκε αμέσως από πολλούς σύγχρονούς μας ρόκερ. Πολλοί έσπευσαν να τον αποχαιρετήσουν μέσω twitter.