«Δεν μπορούμε να τραγουδάμε έως τον θάνατο», δηλώνει η Τζόαν Μπαέζ, υπενθυμίζοντάς μας, ότι οι αστέρες της μουσικής δεν είναι αθάνατοι, πως και αυτοί κάποια στιγμή αποχωρούν από τα φώτα της δημοσιότητας, εγκαταλείποντας τη σκηνή. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Αποτελεί γεγονός πως οι θρύλοι της μουσικής περασμένων, ένδοξων, δεκαετιών αφήνουν πίσω τους, ο ένας μετά τον άλλο, ένα μεγάλο κενό που καλούνται να καλύψουν νέοι καλλιτέχνες. Μόνον ο Μικ Τζάγκερ και οι Rolling Stones μοιάζουν να είναι αειθαλείς.
Αν το 2016 υπήρξε η χρονιά των θανάτων καθώς άφησαν την τελευταία τους πνοή ο Ντέιβιντ Μπάουι, ο Prince, o Τζορτζ Μάικλ και ο Λέοναρντ Κοέν, το 2018 φαίνεται πως θα είναι η χρονιά των αποχαιρετισμών. Πριν να είναι πολύ αργά. Τέρμα, οπότε, οι συναυλίες και για τον Πολ Σάιμον και για τον Έλτον Τζον και για τον Όζι Όσμπορν και για τον Νιλ Ντάιαμοντ.
Στη λίστα αυτή συμπεριλαμβάνεται και η 77χρονη πλέον Τζόαν Μπαέζ, το αηδόνι της φολκ μουσικής, πάλαι ποτέ ερωμένη και μούσα του Μπομπ Ντίλαν, που πρωτοστάτησε μέσω της τέχνης της στο κύμα διαμαρτυρίας που σάρωσε τις ΗΠΑ τις δεκαετίες του ’60 και του ’70. Αυτές τις ημέρες κυκλοφορεί το «Whistle Down the Wind», το καινούργιο άλμπουμ της αμερικανίδας ερμηνεύτριας και στιχουργού που ξεκινάει, με πρώτο σταθμό τη Σουηδία, μία παγκόσμια αποχαιρετιστήρια περιοδεία η οποία θα ολοκληρωθεί, εκτός απροόπτου, τον ερχόμενο Νοέμβριο στην Καλιφόρνια.
«Σε αυτά τα τραγούδια κοιτάζω την ηλικία μου, ό,τι με περιβάλλει, το παρελθόν και αυτά που κάνω τώρα ως γυναίκα. Θέλω να ζωγραφίσω και να σταματήσω με αυτές τις περιοδείες κατά τις οποίες περιφέρεσαι επί έξι εβδομάδες μέσα σε ένα λεωφορείο. Δεν είμαι πια 45 χρονών, δεν είμαι υποχρεωμένη να το κάνω», εξήγησε, μιλώντας στην La Repubblica, η Μπαέζ.
«Για μένα το ζήτημα είναι οι φωνητικές χορδές. Πλέον είναι πιο δύσκολο να τις τιθασεύσω και αυτό καθιστά το τραγούδι κουραστικό. Χρειάζεται περισσότερη εξάσκηση και στη σκηνή πρέπει να είμαι πιο προσεκτική. Όταν ξεκίνησα, δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτα από όλα αυτά», πρόσθεσε, δείχνοντας, ωστόσο, να είναι απόλυτα συμφιλιωμένη με το πέρασμα του χρόνου.
Επίσημα το «Whistle Down the Wind» αποτελεί την τελευταία δισκογραφική δουλειά της Μπαέζ, έπειτα από 59 χρόνια συναυλιών και περισσότερους από τριάντα δίσκους. «Στην ηλικία μου καταλήγω να είμαι ένα από τα τελευταία φύλλα στο δέντρο, όπως ο Έλτον Τζον ή ο Νιλ Ντάιαμοντ», παραδέχεται η ίδια.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα χαθεί από προσώπου γης καθώς σίγουρα δεν αποκλείεται «να με ξαναδείτε για μερικά λεπτά σε κάποιο φεστιβάλ φολκ μουσικής στην περίπτωση που αισθανθώ την ανάγκη να υποστηρίξω έναν πολιτικό σκοπό. Και θεωρώ πως αυτήν την περίοδο υπάρχει ανάγκη, όχι μόνο στην Αμερική. Δεν είμαι αισιόδοξη αναφορικά με την πορεία του κόσμου. Είμαι ρεαλίστρια», υποστήριξε η γυναίκα που όσο παθιασμένη υπήρξε με τη μουσική άλλο τόσο «πολεμούσε» με τα τραγούδια της υπέρ της ειρήνης, υπέρ των ανθρώπινων και των πολιτικών δικαιωμάτων, υπέρ του περιβάλλοντος.
Αλλά η Μπαέζ δεν εμφανίζεται ιδιαίτερα αισιόδοξη ούτε για τη σύγχρονη μουσική σκηνή γιατί «η δεκαετία που έβγαλε εμένα, τον Ντίλαν, τον Τζόνι Μίτσελ και μετά τους Beatles και τους Rolling Stones, σημαδεύτηκε από ταλέντα που δεν μπορούν να συγκριθούν με τα σημερινά. Δεν τίθεται θέμα αντιγραφής. Υπάρχουν πολλά ωραία τραγούδια αλλά όχι κάποιο όπως το “Blowin’ in the wind ” του Ντίλαν. Έως ότου να το γράψει κάποιος θα υπάρχει ένα κενό για να καλυφθεί».
Η Βασίλισσα της Φολκ ξεκίνησε να ξετυλίγει το εξαιρετικό ταλέντο το 1956, στην ηλικία των 15, μόλις, ετών, σε μια σχολική γιορτή. «Μου είχαν δώσει μια κιθάρα τόσο μεγάλη που έφτανε μέχρι τα γόνατά μου και δεν είχα ιδέα πως να την πιάσω ώστε να παίξω πιο άνετα. Πρώτη φορά επαγγελματικά θα έλεγα πως έπαιξα στο Φεστιβάλ του Νιούπορτ το 1959». Περισσότερο από μισό αιώνα μετά δηλώνει ότι σκοπεύει να ολοκληρώσει την καριέρα της «πίνοντας σαμπάνια και γιορτάζοντας. Και μετά θα συνεχίσω να προχωρώ. Κάποια στιγμή θα έρθει και η νοσταλγία, αλλά τώρα θεωρώ πως είναι η σωστή επιλογή».