Ηταν ο άνθρωπος που οραματίστηκε και «γέννησε» το Ροκ εν Ρολ, ενώ έδωσε πνοή στους μύθους που ακολούθησαν. Ο Ελβις, οι Beatles, ολόκληρη η μουσική από εκεί και μετά, του χρωστά όχι πολλά, αλλά τα πάντα.
Ο θρύλος Φατς Ντόμινο απεβίωσε την Τετάρτη σε ηλικία 89 ετών, ολοκληρώνοντας μία πορεία γεμάτη εικόνες, μουσικές. Και μπόλικη ιστορία.
Η είδηση της απώλειάς του, όπως μετέδωσε το BBC, επιβεβαιώθηκε από τους συγγενείς του στη Νέα Ορλεάνη των Ηνωμένων Πολιτειών. Σύμφωνα με τον σταθμό WWL-TV, που επικαλείται δήλωση της κόρης του εκλιπόντος, ο Ντόμινο «έφυγε» ειρηνικά, περιτριγυρισμένος από τους οικείους του.
Χαρακτηριστική ήταν η εκφώνηση από τον τηλεοπτικό σταθμό που μετέδωσε πρώτος την απώλεια του θρυλικού μουσικού. «Τα λόγια που θα σας πω, μου προκαλούν βαθιά λύπη και κατάθλιψη. Χάσαμε έναν θρύλο. Εναν από τους ήρωές μου. Ο Φατς Ντόμινο της Νέας Ορλεάνης απεβίωσε», ακούστηκε να λέει ο αστέρας της αμερικανικής τηλεόρασης Βέντελ Πιρς. Και ήταν σαν να τα λέγαμε εμείς αυτά.
Ο Φατς γεννήθηκε ως Αντουάν Ντομινίκ Ντόμινο στις 26 Φεβρουαρίου 1928, στη Νέα Ορλεάνη της Λουιζιάνα. Το μεγάλο του ταλέντο φάνηκε από την ηλικία των 10 ετών, όταν άρχισε να παίζει δημόσια πιάνο, με τον δικό του τρόπο.
Η πρώτη του δουλειά ήταν στο Hideaway Club, όπου η ορχήστρα του μπασίστα Μπίλι Ντάιαμοντ του έβγαλε το παρατσούκλι «Fats» (χοντρός). Το 1948 υπέγραψε στην εταιρία δίσκων Imperial. Πρώτη του μεγάλη επιτυχία ήταν το «The Fat Man» που ήταν το δεύτερο κομμάτι που ηχογράφησε, στις 10 Δεκέμβρη του 1949. Ο Φατς πούλησε ένα εκατομμύριο αντίτυπα με την πρώτη του κυκλοφορία σε δίσκο.
Η πραγματικά μεγάλη επιτυχία ήρθε τον Απρίλη του 1955, με το «Ain’t that a shame». Ακολουθεί μια ολόκληρη σειρά από επιτυχημένα κομμάτια, το «Blueberry Hill», που ηχογραφήθηκε στο Λος Αντζελες και κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1956, το «Blue Monday» που ηχογραφήθηκε ένα χρόνο πριν στη Νέα Ορλεάνη, το «Whola lotta lovin’» το 1958, το «I’m ready» το 1959 και, την ίδια χρονιά, τα «I want to walk you home» και «Be my guest».
Ο Φατς Ντόμινο εμφανίστηκε και σε δύο μουσικές ταινίες του 1956, το «Shake, Rattle & Rock!» και το «The Girl Can’t Help It», καθώς και στο «Jamboree» του 1957.
Ο μουσικός από τη Νέα Ορλεάνη είχε αποσυρθεί εδώ και πολλά χρόνια, παρέμενε ωστόσο ένας ζωντανός θρύλος για τους γνώστες της μουσικής σκηνής.
Μεταξύ άλλων τιμήθηκε και με Grammy για την προσφορά του στη μουσική, το 1986, ενώ το 1998 έλαβε από τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, το εθνικό μετάλλιο Τεχνών, σε τελετή που έλαβε χώρα προς τιμήν του στον Λευκό Οίκο. Εκείνη τη χρονιά μπήκε και στο Hall Of Fame του Rock and Roll. Το περιοδικό Rolling Stone τον κατέταξε τον 25ο μεγαλύτερο καλλιτέχνη όλων των εποχών.
Στη μακρά καριέρα του ο Φατς πούλησε περισσότερα από 65 εκατομμύρια δίσκους και υπήρξε παραγωγός σε ακόμη 25 χρυσούς δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Ανυπολόγιστο παραμένει πόσοι εμπνεύστηκαν για να ασχοληθούν με αυτή τη μουσική, όπως και το πόσους μουσικούς επηρέασε με το επιδραστικό ροκ στυλ του.
Ηταν ένας πιονέρος των γήινων ακουσμάτων και το Ροκ Εν Ρολ δεν θα είναι, πλέον, φτωχότερο, αλλά ορφανό…