Οταν παρουσίασε την επιλογή του για το υπουργείο Αμυνας, τον απόστρατο στρατηγό των Πεζοναυτών Τζέιμς Μάτις, ο Τραμπ πήρε συχωροχάρτι από το Κογκρέσο. Οι βουλευτές και οι γερουσιαστές έκαναν «τα στραβά μάτια» στην παρεκτροπή από τα καθιερωμένα (όχι διορισμός στρατιωτικού στη θέση του πολιτικού προϊσταμένου του στρατεύματος), επειδή ο Τραμπ ήταν ικανός να κάνει ακόμα χειρότερες επιλογές. Λαχτάρησαν, δηλαδή, οι άνθρωποι στην ιδέα ότι θα έμπλεκαν περισσότερο και πήγαν πάσο! Ωστόσο τώρα ο Μπάιντεν μάλλον δεν θα τύχει της ίδιας μεταχείρισης.
Ο λόγος για τον οποίο ο μέλλων πρόεδρος των ΗΠΑ επέλεξε τον απόστρατο στρατηγό Λόιντ Οστιν για τη θέση του υπουργού Αμυνας δεν είναι κάποιο επτασφράγιστο μυστικό: ήταν, ξεκάθαρα, ένας πολιτικός ελιγμός, επιβεβλημένος από την ανάγκη να τηρηθούν οι ισορροπίες μέσα στο υπουργικό συμβούλιο διά της εκπροσωπήσεως και των μαύρων. Ομως ήδη έχει σηκωθεί θύελλα αντιδράσεων, ακόμη και μέσα στο κόμμα των Δημοκρατικών. Πώς, δηλαδή; Θα κάνει και ο Μπάιντεν ό,τι έκανε ο Τραμπ; Πάλι δεν θα υπάρξει πολιτικός έλεγχος των ενόπλων δυνάμεων; Αυτό δεν μπορεί να ξανασυμβεί!
Ο «πόλεμος» στη Δημοκρατική ενδοχώρα ξέσπασε μόλις γνωστοποιήθηκε η επιλογή Οστιν. Βέβαια, ο 67χρονος πρώην διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ «δεν έχει άκρες» στο κόμμα, είναι «χαμηλού προφίλ», όπως έγραψαν οι λονδρέζικοι Times, οι «πολιτικές συμμαχίες του» είναι ασήμαντες – αν υπάρχουν κιόλας. Από αυτήν την οπτική αν εξεταστούν τα πράγματα, ο Οστιν βρίσκεται στον αντίποδα της «γερακίνας» του Πενταγώνου, Μισέλ Φλόρνοϊ, το όνομα της οποίας είχε ακουστεί για τη θέση του υπουργού Αμυνας προτού απασχολήσει την ειδησεογραφία αυτό του Οστιν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η Φλόρνοϊ έχει την υποστήριξη των περισσοτέρων μέσα στο κόμμα για να διοριστεί υπουργός Αμυνας.
Μιλώντας για κομματικές συμπάθειες και αντιπάθειες, πέρα από τη διαχρονική αρχή «προφάσεις εν αμαρτίαις», η κατακραυγή για την επιλογή του Οστιν δικαιολογείται με την επίκληση της αμερικανικής νομοθεσίας, η οποία όμως, όπως είπαμε παραπάνω, στην περίπτωση του διδύμου Τραμπ – Μάτις καταστρατηγήθηκε. Και «τα στραβά μάτια», όπως παραδέχονται οι ίδιοι οι Δημοκρατικοί, ο γερουσιαστής του Ρόουντ Αϊλαντ Τζακ Ριντ λόγου χάρη, έχουν δημιουργήσει ένα κακό προηγούμενο: «Η παράκαμψη του νόμου δεν πρέπει να συμβαίνει περισσότερο από μία φορά σε μια γενιά» είπε. «Δεν πρόκειται να υποστηρίξω νέα παράκαμψη για μελλοντικούς υποψηφίους. Εναπόκειται στο Κογκρέσο να διασφαλίσει ότι η αρχή του πολιτικού ελέγχου των Ενόπλων Δυνάμεων παραμένει καθοριστικό δόγμα της δημοκρατίας μας». Σαφές; Σαφέστατον. Αλλοι επιφανείς Δημοκρατικοί του Κογκρέσου εκφράζουν μεν «τον βαθύ σεβασμό τους» στον Οστιν, αλλά, δυστυχώς, δεν δύνανται – αυτή είναι η περίπτωση της Ελίσα Σλότκιν από το Μίσιγκαν.
Από πλευράς του ο Τζο Μπάιντεν, σε θέση άμυνας –παραδόξως, τόσο ταιριαστή με το θέμα που μας απασχολεί εδώ–, έχει προβεί σε δηλώσεις με τις οποίες επιδιώκει να πλέξει το εγκώμιο του στρατηγού και να δηλώσει πίστη στις ικανότητές του. Είπε ότι έχει περάσει «αμέτρητες ώρες» συζητώντας μαζί του και ζητώντας του συμβουλές, αλλά και ότι από τις απαντήσεις που έλαβε «θαύμασε την ηρεμία και τον χαρακτήρα του». Και υπογράμμισε: «Καθ’ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας του υπήρξε αφοσιωμένος στη δουλειά και επέδειξε άριστα προσόντα στο διοικείν. Είναι ικανότατος για να αντιμετωπίσει τις τρέχουσες προκλήσεις και κρίσεις που αντιμετωπίζουμε».
Ακόμη, με άρθρο του στον ιστότοπο The Atlantic ο μέλλων πρόεδρος των ΗΠΑ υπερασπίστηκε την επιλογή του για το υπουργείο Αμυνας και διαβεβαίωσε τους πάντες ότι η έννοια του πολιτικού ελέγχου του αμερικανικού στρατεύματος όχι μόνο δεν παύει να ισχύει, αλλά ειδικά με τον Οστιν στο (πολιτικό) τιμόνι του Πενταγώνου επαυξάνεται: «Σέβομαι και πιστεύω στη σημασία του πολιτικού ελέγχου του στρατού μας και στη σημασία μιας ισχυρής πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας, όπως εξάλλου και ο Οστιν (…) Ο Οστιν γνωρίζει ότι ο υπουργός Αμυνας έχει ένα σύνολο ευθυνών διαφορετικό από ό,τι ο στρατηγός και ότι στη δυναμική της πολιτικοστρατιωτικής συνεργασίας έχει ασκηθεί μεγάλη πίεση την τελευταία τετραετία».
Εν αναμονή εξελίξεων, λοιπόν.