Η Εϊμι γεννήθηκε στο Λονδίνο στις 14 Σεπτεμβρίου 1983. Διάφοροι -πιο γραφικοί κι από της Οίας τα στενά- θα βγουν να δηλώσουν ότι «θα έφτανε τα χρόνια του Χριστούλη», κάποιοι άλλοι, με περισσότερα καμένα εγκεφαλικά κύτταρα κι από την καλντέρα της Σαντορίνης, ίσως θυμηθούν ότι «κι ο Μέγας Αλέξανδρος τα ίδια χρόνια έφτασε», χωρίς να παραδώσει το δαχτυλίδι της διαδοχής σε κανέναν μνηστήρα του θρόνου του. Οπως, άλλωστε, έκανε και η Γουαϊνχάουζ, έτσι; Η Αντέλ -πολλά κυβικά φωνητικών χορδών- δημιούργησε μόνη τον μουσικό θώκο της, στα μέτρα της, για να καθίσει η ίδια, κανένας δεν της τον παραχώρησε, αλλά έτσι κι αλλιώς στοιχειοθετεί άλλο μουσικό προϊόν από την εκλιπούσα.
Την ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές(sic), φαν κλαμπ τής Εϊμι σε όλον τον κόσμο πιθανώς να σβήνουν τα κεράκια της απουσίας της σε κάποια τούρτα που δεν θα μπορεί να γλυκάνει το ότι η ίδια δεν βρίσκεται εν ζωή για να χαμογελάσει με την πίστη που έδειχνε πλήθος κόσμου στο ξεχωριστό λαρύγγι της.
Το βέβαιο είναι ότι το ενδόμυχο ταλέντο της δεν μπορούσε με τίποτα να ισορροπήσει την πολυτάραχη ζωή της. Είχε μία ξεχωριστή κοντράλτο φωνή και μπορούσε να ερμηνεύσει σόουλ, ριθμ εντ μπλουζ, τζαζ, αλλά, στο τσακίρ κέφι, και ποπ. Αλλά είχε και τον διάολο μέσα της και δεν μπορούσε με τίποτα να καθίσει φρόνιμα, λες και τράβαγε επάνω της τις περίεργες καταστάσεις, με έναν αδιόρατο μαγνήτη. Οι θυελλώδεις ερωτικές σχέσεις της έπαιζαν πάσες με υποθέσεις ναρκωτικών και αλκοολισμού και εν γένει συμπεριφορά που δεν διδάσκεται σε Κατηχητικό – πουθενά στον κόσμο. Να και λίγο ξύλο, να και ένας γάμος, ιδού και το διαζύγιο.
Μετά, πέθανε η γιαγιά της Σύνθια, ήταν τραγουδίστρια της τζαζ, ένα πρόσωπο που έπαιξε σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Η Εϊμι, φυσιολογικά, κατέρρευσε και κύλησε για άλλη μια φορά στα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Το δεύτερό της άλμπουμ, με τίτλο «Back to Black», κυριολεκτικά απογείωσε την καριέρα της και την κέρασε πέντε βραβεία Γκράμι – τα περισσότερα που έχει κατακτήσει τραγουδίστρια σε μία μόνο διοργάνωση. «Το φαινόμενο Γουαϊνχάουζ» πούλησε πολύ και μαζί του έγινε η ολική επαναφορά της βρετανικής μουσικής στην παγκόσμια σκηνή, η θλιμμένη κυρία με τα μαύρα μαλλιά έγινε μόδα και επηρέασε την εμφάνιση πολλών γυναικών.
18 Ιουνίου 2011, στο Βελιγράδι, η Εϊμι έσκασε μύτη στη σκηνή ως ρετάλι με πρέζα και τύφλα στο μεθύσι. Απόλυτα λογικά, έφαγε απίστευτη γιούχα από 20.000 θεατές. Τότε ήταν που θα τη βλέπαμε live και στην Αθήνα -τέσσερις ημέρες αργότερα- αλλά η συναυλία ακυρώθηκε.
Τα «μπες-βγες» σε κλινικές αποτοξίνωσης και νοσοκομεία ας μην τα θυμόμαστε. Ο,τι κι αν έκανε, τελικά, πέθανε στο σπίτι της, στο Λονδίνο, στις 23 Ιουλίου 2011, σε ηλικία μόλις 27 ετών. Για να συνεχίσει τον μύθο των σταρ που έφυγαν σε αυτή την ηλικία και έκαναν κλαμπ. Κανείς μας δεν ήταν γιατρός ούτε μάγος, αλλά όλοι ξέραμε από πριν ότι ο θάνατός της οφειλόταν σε υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ – αυτό έδειξαν, τελικά, και οι τοξικολογικές εξετάσεις.
Τι θα συνέβαινε, λοιπόν, εάν ζούσε σήμερα; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γινόταν 33 ετών. Θα έκανε ένα πάρτι στο οποίο θα γινόταν λιώμα – και θα είχε… «δικαιολογία»: «μα, γιορτάζω, να μην πιω μια στάλα;». Οπου η στάλα θα ήταν ο Βόσπορος, όπως πάντα, ενώ αυτό που θα έλεγε αφενός δεν θα έπειθε κανέναν και, αφετέρου, ίσως κανείς να μην ασχολιόταν, πια. «Απίστευτη φωνή η Εϊμι, αλλά είναι τζάνκι» θα ήταν η άποψη των περισσοτέρων – και όχι άδικα.
Η Εϊμι θα μπορούσε να κάνει τεράστια καριέρα, αλλά οι δαίμονές της ήταν οι μάνατζερ που δεν της επέτρεψαν να ξεφύγει από αυτούς και την έκαναν να ζει, μονίμως, (back) to black.
«Χρόνια πολλά θα τη θυμόμαστε», λοιπόν, η εξ ανάγκης ευχή που δίνουμε αντί για τα «χρόνια πολλά» που θα έπρεπε να της ευχόμαστε στις 14 Σεπτεμβρίου, κάθε χρονιά.
Εϊμιιιι, φύσαααα!