Ο Τζόνι Ντεπ ήταν ο μοναδικός πραγματικός σταρ που έδωσε το «παρών» στο 19ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ρώμης (ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή). Τουλάχιστον αυτό υποστηρίζει ο Βαλέριο Καπέλι, κριτικός κινηματογράφου της Corriere della Sera. Πράγματι, λαμβάνοντας υπόψη το πώς επευφημήθηκε ο αμερικανός ηθοποιός από το συγκεντρωμένο πλήθος κατά την άφιξή του στο κόκκινο χαλί, ο ιταλός δημοσιογράφος δεν έχει άδικο.
Το περασμένο Σάββατο το αεροπλάνο του Τζόνι Ντεπ έφτασε στη Ρώμη (από τις Μπαχάμες) με καθυστέρηση, οπότε έχασε την προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου, όπου επρόκειτο να μιλήσει για το «Modi: Three Days on the Wing of Madness», τη νέα, δεύτερη σκηνοθετική του απόπειρα μετά το «The Brave» του 1997, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Μάρλον Μπράντο. Τελικά ο Ντεπ πρόλαβε να παρουσιάσει την ταινία του το βράδυ του Σαββάτου, αλλά και να τιμηθεί από φεστιβάλ για το σύνολο της καριέρας του, ενώ την Κυριακή αναχώρησε.
Δείτε το τρέιλερ της ταινίας:
Ο 61χρονος ηθοποιός κατέληξε να θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στο Χόλιγουντ μετά από χρόνια δικαστικών διαμαχών και ένα άσχημο διαζύγιο από την πρώην σύζυγό του Αμπερ Χερντ. Στη συνέχεια, ωστόσο, βάλθηκε να επιστρέψει στο προσκήνιο – και φαίνεται ότι τα καταφέρνει. Η αρχή έγινε πέρυσι στις Κάννες με την ταινία «Jeanne du Barry» της Γαλλίδας Μαϊγουέν (Λε Μπεσκό), στην οποία πρωταγωνίστησε ως βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ’.
Στο «Modi: Three Days on the Wing of Madness», η πρεμιέρα του οποίου έγινε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν τον προηγούμενο μήνα, ο Τζόνι Ντεπ εξιστορεί τρεις επεισοδιακές ημέρες της ταραχώδους ζωής του Μοντί, όπως αποκαλούσε ο Πάμπλο Πικάσο, τον «καταραμένο» ιταλό ζωγράφο Αμεντέο Μοντιλιάνι. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε ένα χειμαζόμενο από τον πόλεμο Παρίσι εν έτει 1916, στη Μονμάρτη, προπύργιο της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας της εποχής, καθώς και πάσης φύσεως μποέμ.
Μιλώντας στο Hollywοod Reporter, ο Τζόνι Ντεπ αποκάλυψε πως ο πρώτος που σκέφτηκε να γυρίσει μια ταινία για τον Μοντιλιάνι ήταν ο Αλ Πατσίνο – και όχι πρόσφατα, αλλά πριν από δεκαετίες, συγκεκριμένα το 1997. «Ο Αλ επρόκειτο να τη σκηνοθετήσει εκείνη την εποχή και μου μιλούσε για αυτό ενώ δουλεύαμε μαζί στο “Donnie Brasco”, και ήθελε να υποδυθώ τον Μοντιλιάνι. Στη συνέχεια κάπως ξεχάστηκε και έπειτα, μετά από περισσότερα από 20 και πλέον χρόνια, ο Αλ με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει “Γεια σου, Τζον, νομίζω ότι πρέπει να σκηνοθετήσεις εκείνη την ταινία για τον Μοντιλιάνι”».
Στην ερώτηση αν ταυτίστηκε με τον «καταραμένο» ιταλό καλλιτέχνη –«ήταν ένας ατίθασος τύπος, του άρεσαν το σεξ, τα ναρκωτικά και το ροκ-εν-ρολ. Και δεν άντεχε την απόρριψη» ανέφερε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος του Hollywood Reporter–, ο Τζόνι Ντεπ απάντησε (γελώντας) πως «είναι το ακριβώς αντίθετο από εμένα. Εγώ λατρεύω την απόρριψη».
Παραδέχτηκε, ωστόσο, πως υπάρχουν τρόποι με τους οποίους ταυτίζεται με τον Μοντί. «Φυσικά. Δεν μεγάλωσα όπως ο Μοντιλιάνι, αλλά καταλαβαίνεις τα επίπεδα που πρέπει να ανεβείς, μια σκάλα ή έναν τοίχο, για να φτάσεις σε ένα σημείο όπου θα κερδίσεις ό,τι αξίζεις. Τον καταλαβαίνω με την έννοια ότι παρέμεινε πιστός στον εαυτό του με τον ιδιαίτερο τρόπο του, ο οποίος ήταν άγριος για εκείνη την εποχή» ανέφερε.
Μιλώντας, όμως, στην Corriere della Sera, ήταν πιο αποκαλυπτικός: «Είναι το alter ego μου […] Ούτε εγώ δίνω δεκάρα για την επιτυχία, δεν συμβιβάζομαι και δεν υπήρξα ποτέ λακές, τώρα άλλωστε είμαι πολύ μεγάλος για να γίνω».
Σημείωσε επίσης ότι για να υποδυθεί τον Μοντιλιάνι, πέρα από τον εαυτό του, εμπνεύσθηκε επίσης από ανθρώπους που εκτιμά, όπως ο Μπομπ Ντίλαν και o Αλεν Γκίνσμπεργκ, ο Ρεμπό και ο Τομ Γουέιτς, ο Τζακ Κέρουακ και η Πάτι Σμιθ. Οσο για την ταινία αυτή καθαυτή, «σήμερα δεν υπάρχει πλέον χώρος για μποέμ. Είναι μια ιστορία τέχνης και απόρριψης, βρωμιάς, ομορφιάς, τρόμου».