Ηταν πιο βέβαιος από ποτέ, ότι αυτή τη φορά θα τα κατάφερνε. «Το ονειρευόμουν αυτό το τρόπαιο. Το ονειρεύτηκα και χθες (προχθές) βράδυ. Το θέλω πάρα πολύ, όμως το όνειρο δεν αρκεί για να κερδίσεις», εξομολογήθηκε ο Στέφανος Τσιτσιπάς μετά τον τελικό του Αυστραλιανού Οπεν. Δεν… πετούσε από τη χαρά του, που έφυγε ηττημένος από τη «Ροντ Λέιβερ Αρίνα», όμως δεν ήταν ψυχικό ράκος όπως το 2021, τότε που ο Νόβακ Τζόκοβιτς (πάλι) του είχε στερήσει τον πρώτο του γκραν-σλαμ τίτλο στον τελικό του Ρολάν Γκαρός. Ο κορυφαίος έλληνας τενίστας έχει αλλάξει. Το βλέπεις όταν αγωνίζεται, αλλά και όταν εκφράζει σκέψεις και συναισθήματα.
«Δεν υπάρχει κανένας λόγος να επηρεαστώ από τη σημερινή (χθεσινή) ήττα. Εκανα ό,τι ήταν δυνατό για να έχω έναν καλό αγώνα. Δεν υπάρχει κάτι που να μη δοκίμασα προς όφελός μου. Δεν υπήρχε τίποτα περισσότερο να κάνω», διαβεβαίωσε τους ακροατές του στη συνέντευξη Τύπου. Δεν είπε ψέμματα. Ειδικά στο δεύτερο και το τρίτο σετ, αναμετρήθηκε με τον Σέρβο σαν ίσος προς ίσον. Στη Μελβούρνη έπαιξε το καλύτερο τένις της καριέρας του, όμως αυτός ο τύπος που είχε απέναντί του, απλώς, δεν παίζεται. Ιδίως στο συγκεκριμένο τουρνουά, στο οποίο μετράει 28 διαδοχικές νίκες (παραμένει αήττητος από τον Ιανουάριο του 2018) και 10 στους 10 κερδισμένους τελικούς. Εφέτος, σε 7 ματς έχασε μόλις ένα σετ.
Με τον 22ο major τίτλο του έπιασε στην κορυφή της σχετικής λίστας τον Ράφα Ναδάλ – και είναι πολύ πιθανό, αυτός να μην ήταν ο τελευταίος της καριέρας του. Εφτασε τα 93 τρόπαια, ξεπερνώντας τον ισπανό πρωταθλητή. Μόνον ο Τζίμι Κόνορς, ο Ρότζερ Φέντερερ και ο Ιβάν Λεντλ έχουν περισσότερα. Ακόμη κι αν δεν πρόκειται για τον κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών, σίγουρα είναι ο πιο ολοκληρωμένος, με εξαιρετική απόδοση σε όλες τις επιφάνειες. Υπάρχει, όμως, και μια πτυχή του μεγαλείου του, ως αθλητή, που δεν περιγράφεται με τενιστικούς όρους και δεν μπορεί να πιστοποιηθεί από τη στατιστική: η μενταλιτέ του. Στα 35 του υπερασπίζεται την πρωτοκαθεδρία του στα κορτ με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα από εκείνη που επιδεικνύουν οι διεκδικητές του θρόνου του.
Ο Τζόκοβιτς δεν παρέμεινε επί 373 εβδομάδες στο Νο.1 του παγκόσμιου ranking (στο οποίο επέστρεψε το πρωί της Δευτέρας) μόνον επειδή έπαιζε το καλύτερο τένις, αλλά και γιατί τίποτα λιγότερο από την κορυφή δεν του ήταν αρκετό. Ούτε οι τίτλοι, ούτε η δόξα και τα χρήματα που είχε, ήδη, κερδίσει. Στο υψηλότερο επίπεδο του πρωταθλητισμού, αυτό που αποκαλούμε «αθλητικός εγωϊσμός» είναι το κίνητρο που μπορεί να κάνει τη διαφορά – το είδαμε και σε άλλες περιπτώσεις, όπως του Ναδάλ.
Είναι, άραγε, ο Στέφανος αρκετά εγωϊστής, ώστε να προσπαθήσει ακόμη περισσότερο για την υπέρβαση που θα τον ανεβάσει στην κορυφή, ή, μήπως, θα περιμένει… τη σειρά του, απολαμβάνοντας τις top θέσεις του ranking και τα εκατομμύρια που κερδίζει, μέχρι ο Ναδάλ (πρώτα) και ο Τζόκοβιτς να αποσυρθούν; Το 2019, όταν μας συστήθηκε με τη νίκη του επί του Φέντερερ (έφτασε έως τα ημιτελικά του Αυστραλιανού Οπεν) και έκανε την εμφάνισή του στο Top-10 του Κόσμου, ίσως να πίστευε ότι ο πρώτος του γκραν-σλαμ τίτλος θα ερχόταν πιο σύντομα και πιο εύκολα. Αλλά τώρα, ξέρει. Εμαθε. «Πρέπει να δουλέψω πιο σκληρά για να κάνω το βήμα παραπάνω, να κερδίζω τρόπαια σε γκραν-σλαμ και μάστερς 1000», είπε στη συνέντευξη Τύπου. Το κάνει, ήδη.
Ο πιο τρομακτικός αντίπαλος του Στέφανου, ο κακός του εαυτός, δεν εμφανίστηκε σε αυτό το τουρνουά. Πέρυσι, στο Ρολάν Γκαρός, ηττήθηκε από τον πρωτοεμφανιζόμενο Χόλγκερ Ρουν. Στο Αμερικανικό Οπεν, από τον παντελώς άγνωστο Κολομβιανό Ντανιέλ Ελάι Γκαλάν, Νο.67 στον Κόσμο. Στον πρώτο, κιόλας, γύρο. Εχει αποκλειστεί, μεταξύ άλλων, από τον 19χρονο Δανό, Χόλγκε Ρούνε (στο Ρολάν Γκαρός) και από τον Φράνσις Τιάφοου (στο Γουΐμπλεντον). Εδώ και ενάμισι χρόνο, σχεδόν σε όλα τα γκραν-σλαμ ήταν απογοητευτικός. Οχι επειδή αποκλειόταν νωρίς, αλλά γιατί αποκλειόταν από αντιπάλους που -θεωρητικά- ήταν «του χεριού του». Εφέτος, αυτό δεν συνέβη. Ούτε με τους άσημους αντιπάλους του, ούτε με τους πιο ζόρικους, όπως ο ταλαντούχος Σίνερ και ο μαχητής Χατσάνοφ.
Στη Μελβούρνη είδαμε έναν «άλλον» Τσιτσιπά. Στο κορτ, έναν ήρεμο παίκτη με σιγουριά στο παιχνίδι του. Και μετά τους αγώνες, στις συνεντεύξεις του, έναν χαρούμενο άνθρωπο.
Καμία σχέση με τον αθλητή που, σε κάθε αναποδιά, ξεσπούσε στη ρακέτα του, στα μπολ-μπόι, στον αντίπαλο, στην ομάδα του, στον πατέρα του. Οχι πως έγινε… τέρας ψυχραιμίας, σαν τον Φέντερερ, όμως τα νεύρα του δεν τον κυρίευσαν, δεν επηρέασαν τη συγκέντρωσή του στο παιχνίδι. Ο Μαρκ Φιλιππούσης, ο ελληνοαυστραλός τενίστας (κάτοχος 11 τίτλων) που μπήκε στην προπονητική ομάδα του «Στεφ» το περασμένο καλοκαίρι, έχει κάνει καλή δουλειά (και) στον ψυχολογικό τομέα.
Στον πρώτο του γκραν-σλαμ τελικό, πριν από 19 μήνες, έφτασε με το ταλέντο, τη νεανική του ορμή και λίγη τύχη. Στον δεύτερο τον οδήγησαν, η ωριμότητα και η σταθερότητα – δύο χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν τους κορυφαίους τενίστες από τους καλούς τενίστες. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Οπως εκείνη την αποφράδα μέρα στο Παρίσι (13 Ιουνίου του 2021), έτσι και χθες ο Στέφανος έμεινε με άδεια χέρια. Στο μεταξύ, όμως, έχει βελτιώσει σημαντικά το παιχνίδι του. Στον ημιτελικό του Τσιτσιπά με τον Κάρεν Χατσάνοφ ο πατέρας του Τζόκοβιτς υποστήριζε τον δεύτερο, κρατώντας μια σημαία της Ρωσίας, όχι μόνον επειδή και οι Σέρβοι είναι παλαιοημερολογίτες, αλλά γιατί ο γιος του δεν ήθελε τον έλληνα πρωταθλητή για αντίπαλό του.
Ναι, ήταν ευκαιρία. Ο Φέντερερ, στα 41 του πια, κάνει σκι. Ο Ναδάλ προδόθηκε, για άλλη μια φορά, από το ταλαιπωρημένο του σώμα. Ο Κάρλος Αλκαράθ, ο υπέροχος 19χρονος Ισπανός που έκλεισε το 2022 στο Νο.1, ήταν απών. Ολοι οι δυνατοί παίκτες αποχαιρέτησαν τη διοργάνωση νωρίς. Οταν φτάσαμε στους «8», μόνον ένας γκραν-σλαμ πρωταθλητής είχε απομείνει στο ταμπλό. Αλλά αυτός ήταν ο Τζόκοβιτς. Στο τένις δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο, από το να νικήσεις τον Σέρβο στον τελικό της Μελβούρνης, ή τον Ναδάλ στον τελικό του Ρολάν Γκαρός.
Ο Στέφανος είναι 11 χρόνια (και κάτι μήνες) νεώτερος από τον χθεσινό του αντίπαλο. Δεν είναι τόσο μεγάλος, ώστε να ανησυχεί για χαμένες ευκαιρίες. Εχει πολύ χρόνο μπροστά του, όπως είπε και ο Τζόκοβιτς. Αλλά δεν είναι και τόσο μικρός, ώστε να μην ανυπομονεί να κατακτήσει major τρόπαια. Τον προσεχή Μάιο ο «Νόλε» θα κλείσει τα 36. Σε λίγο καιρό δεν θα αποτελεί εμπόδιο για τις φιλοδοξίες του έλληνα τενίστα. Σύντομα, όμως, θα τις απειλούν οι υπερταλαντούχοι νεαροί που έρχονται με φόρα: ο Αλκαράθ, ο Σίνερ, ο Λεχέτσκα, ο Κόρντα, ο Ρούνε, ο Σέλτον…