Κάθε φορά που έβγαινε βόλτα στη Θεσσαλονίκη, ένιωθε σαν ροκ-σταρ. Οι οδηγοί σταματούσαν στη μέση του δρόμου και κατέβαζαν το παράθυρο για να τον χαιρετήσουν. Τα παιδιά έτρεχαν για ένα του αυτόγραφο. Τον κοιτούσαν σαν Θεό. Οι μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, παρακαλούσαν για μια selfie. Σε κάθε μαγαζί που έμπαινε, άγνωστοι τον υποδέχονταν σαν «δικό τους» άνθρωπο.
Πρωτόγνωρες καταστάσεις για τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς. Σε καμία από τις προηγούμενες ομάδες του -στις μικρές κατηγορίες της Αγγλίας, την Ελβετία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, την Τουρκία, την Πολωνία- δεν είχε εισπράξει τη λατρεία των οπαδών. Επαιζε μόνο για το «μεροκάματο». Και για ένα επόμενο, καλύτερο συμβόλαιο. Πουθενά δεν στέριωσε πάνω από δυο χρόνια. Κανείς δεν δάκρυζε την ώρα του αποχωρισμού. Επαιζε, πληρωνόταν, έφευγε. Ηταν ένας μισθοφόρος των γηπέδων.
Στην Τούμπα (έλεγε ότι) βρήκε τον ποδοσφαιρικό του Παράδεισο. Θα έφευγε μόνο για να πρωταγωνιστήσει σε κάποιο από τα σπουδαιότερα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Αλλά, ξαφνικά, αποφάσισε να αφήσει τον ΠΑΟΚ «στα κρύα του λουτρού» για να παίξει… στη Σαουδική Αραβία. Οχι σε μια ομάδα πρωταθλητισμού, αλλά στην Αλ-Ιτιχάντ, που είναι προτελευταία στη βαθμολογία και παλεύει για την παραμονή της στην Α’ Κατηγορία!
Στο μυαλό του μέσου οπαδού του ΠΑΟΚ αυτή η απόφαση φαντάζει αδιανόητη. Γιατί στα δικά του μάτια ο Πρίγιοβιτς ήταν ο «Μεγαλέξανδρος», που θα οδηγούσε την ομάδα στον πρώτο της τίτλο πρωταθλήματος εδώ και 34 χρόνια. Ο προορισμένος από τη Μοίρα να κάνει μια ολόκληρη πόλη ευτυχισμένη. Πώς είναι δυνατόν, να βάζει οτιδήποτε άλλο πάνω από τον ιστορικό του ρόλο; Ο ίδιος, όμως, δεν το έβλεπε έτσι. Ολο και περισσότεροι ποδοσφαιριστές, καθώς περνούν τα χρόνια, δεν το βλέπουν έτσι.
Το απόλυτο συναισθηματικό δέσιμο με την ομάδα είναι προνόμιο του οπαδού. Μόνον εκείνος γεννιέται και πεθαίνει ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ή Ολυμπιακός. Για τους παίκτες ή τους προπονητές, κάθε σύλλογος που υπηρετούν είναι ένα κομμάτι της ζωής τους – όχι όλη τους η ζωή. Οι οπαδοί πληρώνουν την ομάδα που αγαπούν. Οι άλλοι, πληρώνονται για να την αγαπούν. Αυτή είναι η αλήθεια. Εάν αρνούμαστε να την αποδεχθούμε, το κάνουμε για να μη μας φαίνεται το ποδόσφαιρο τόσο κυνικά επαγγελματικό, όσο πραγματικά είναι.
Ναι, υπάρχουν και ποδοσφαιριστές που έμειναν πιστοί στις ομάδες τους, από την αρχή μέχρι το τέλος της καριέρας τους. Σε πόσους, όμως, από αυτούς εμφανίστηκε… ο Διάβολος, για να τους προσφέρει αυτά που οι Σαουδάραβες έταξαν στον «Πρίγιο»; Εάν ο Σέρβος μείνει τα επόμενα τεσσεράμισι χρόνια στην Τζέντα, θα εισπράξει (μαζί με τα μπόνους) σχεδόν 30 εκατομμύρια ευρώ. Εάν έμενε στην Τούμπα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, θα κέρδιζε 6,75 εκατ. ευρώ. Μόνον όποιος απαρνήθηκε 25 εκατομμύρια για συναισθηματικούς λόγους, δικαιούται να τον λιθοβολήσει. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν. Το πολύ χρήμα, ουδείς.
Ηταν θέμα χρόνου, ο ΠΑΟΚ να χάσει τον καλύτερο σέντερ φορ που είχε εδώ και δεκαετίες. Από τη μέρα που πρωτοεμφανίστηκε στην Τούμπα, ακριβώς πριν από δύο χρόνια (με εισήγηση του Βλάνταν Ιβιτς, για να αντικαταστήσει τον μονίμως ντεφορμέ Στέφανο Αθανασιάδη), ο Πρίγιοβιτς βελτιώθηκε τόσο πολύ, που το ελληνικό πρωτάθλημα έδειχνε μικρό για να τον «χωρέσει». Η ρήτρα των 10 εκατομμυρίων, που πέρυσι φαινόταν αρκετή για να αποτρέψει κάθε επιβουλή αρπαγής του από άλλο σύλλογο, αποδείχτηκε πολύ μικρή για έναν παίκτη που μέσα στο 2018 πέτυχε 36 γκολ σε 51 επίσημα ματς – ένα λιγότερο από τα 37 του Λουίς Σουάρες (σε 60 ματς).
Ο ΠΑΟΚ θα εισπράξει εννέα εκατ. ευρώ (το ένα εκατομμύριο της ρήτρας θα πάει στη Λέγκια Βαρσοβίας). Αν σκεφτεί κανείς ότι ο Πρίγιοβιτς του κόστισε κάτι λιγότερο από δυο εκατ. ευρώ, το deal είναι σούπερ από οικονομικής σκοπιάς. Μόνο που, η αραβική πρόταση ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή. Ο τίτλος είναι πιο κοντά από ποτέ και η διαφορά των οκτώ βαθμών που διατηρεί ο «Δικέφαλος» από τον (δεύτερο) Ολυμπιακό οφείλεται, εν πολλοίς, στον σέρβο «killer». Στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος ήταν ο πιο επιδραστικός του παίκτης – σκόραρε εννέα από τα 24 γκολ της ομάδας. Εάν υπάρχει ένας ποδοσφαιριστής που δεν ήθελε να χάσει τώρα, αυτός είναι ο Πρίγιοβιτς.
Τι θα μπορούσε να κάνει ο ΠΑΟΚ για να τον κρατήσει κοντά του; Απολύτως τίποτα. Από τη στιγμή που βρέθηκε ομάδα πρόθυμη να καταβάλει τη ρήτρα, ήταν στο χέρι του παίκτη να μείνει ή να φύγει. Οσοι περίμεναν ότι ο Ιβάν Σαββίδης θα άνοιγε το πορτοφόλι του και θα έκανε «ρελάνς», παραγνωρίζουν (και) την τεράστια μισθολογική ανισορροπία που θα «ανατίναζε» την ομάδα. Ο Βιεϊρίνια, ο Μάτος, ο Βαρέλα, ο Πέλκας, ο Πασχαλάκης, θα απαιτούσαν ανάλογη αύξηση αποδοχών. Εάν δεν την έπαιρναν, κανένας δεν θα ίδρωνε για να βάζει ο Πρίγιοβιτς τα «χρυσά» του γκολ. Ο ΠΑΟΚ μπορούσε μόνο να αρνηθεί την καταβολή της ρήτρας σε δόσεις. Αλλά, τότε, με τι μυαλό θα έπαιζε μπάλα ο Σέρβος στον σύλλογο που του στέρησε 25 εκατ. ευρώ;
Ο «Πρίγιο» είχε την ευκαιρία να γίνει ο θεός των ΠΑΟΚτσήδων. Ο Κούδας τους. Ο Γκουερίνο, ο Πάμπλο Γκαρσία τους. Αλλά, όπως θα έκαναν στη θέση του… 100 συνάδελφοί του στους 100, προτίμησε τον θησαυρό που του πρόσφεραν οι Αραβες. Οι οπαδοί δεν πρέπει να του κρατήσουν κακία. Μέχρι και ο Γιώργος Κούδας, ο αυθεντικός τους «Μεγαλέξανδρος», δελεάστηκε από το χρήμα, πριν από 53 χρόνια, και κίνησε να πάει στον Ολυμπιακό.