Ο Κόμπι Μπράιαντ, ο θρύλος του ΝΒΑ που χάθηκε μαζί με την κορούλα του και άλλους επτά στη συντριβή του ελικοπτέρου στη Νότια Καλιφόρνια (εδώ), δεν ήταν σαν τους άλλους μεγάλους του αθλήματος. Ηταν φίνος, εκλεπτισμένος, μορφωμένος κι ας μην πέρασε από τη βάσανο του κολεγιακού μπάσκετ – ήταν τόσο ταλαντούχος, που πήγε από το λύκειο κατ’ ευθείαν στο επαγγελματικό πρωτάθλημα.
Ηταν ένας πρίγκιπας του Λος Αντζελες και όχι μόνο. Ενα είδωλο του μπάσκετ και όχι μόνο. Ενας σταρ των ΗΠΑ και όχι μόνο.
Ισως πιο χαρακτηριστικό αυτής της λεπτότητας του χαρακτήρα του, το ποίημα που έγραψε για το αγαπημένο του άθλημα, το μπάσκετ, όταν ανακοίνωσε ότι εγκαταλείπει την ενεργό δράση τον Νοέμβριο του 2015:
«Αγαπημένο μου μπάσκετ,
Από τη στιγμή που άρχισα να τυλίγω της κάλτσες του μπαμπά μου σε ρολό για να φτιάξω αυτοσχέδιες μπάλες και εκτελούσα στη φαντασία μου νικητήρια σουτ στο θρυλικό Western Forum, ήξερα πως αν ένα πράγμα ήταν αληθινό, ήταν αυτό: σε ερωτεύθηκα. Σε αγάπησα τόσο, που σου έδωσα τα πάντα. Το μυαλό και το κορμί μου, το πνεύμα και την ψυχή μου.
Ημουν ένα εξάχρονο παιδί που σε αγάπησε με πάθος. Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου τα λαμπερά φώτα στο τέλος του τούνελ. Ταυτόχρονα, όμως, εσύ με βοήθησες να βγω τρέχοντας από ένα άλλο. Κι εγώ έτρεχα πάνω-κάτω σε κάθε παρκέ σου και κυνηγούσα κάθε μπαλιά σου. Μου ζήτησες τα ταλέντο μου, όμως εγώ σου χάρισα την καρδιά μου, γιατί κι εσύ μου πρόσφερες πολύ περισσότερα.
Επαιξα με ιδρώτα και με πόνο, όχι μόνο επειδή η πρόκληση με καλούσε, αλλά επειδή ΕΣΥ με ξεχώρισες. Εκανα τα πάντα για ΕΣΕΝΑ, γιατί έτσι πρέπει να κάνεις όταν κάτι σε κάνει να αισθάνεσαι Ζωντανός. Κι εσύ, αυτό με έκανες να νιώθω.
Χάρισες σε ένα εξάχρονο αγόρι το Laker όνειρό του. Και για αυτό, θα έχεις την αιώνια αγάπη μου.
Ομως, δεν μπορώ να σε αγαπώ τόσο εμμονικά για πολύ ακόμα. Αυτή η σεζόν, είναι η τελευταία που μου έχει απομείνει να σου δώσω. Η καρδιά μου μπορεί να αντέχει το σφυροκόπημα, το μυαλό μου να συνεχίζει να το διαχειρίζεται, όμως το σώμα μου ξέρει πως ήρθε η στιγμή να πω αντίο.
Και είμαι εντάξει με αυτό. Είμαι έτοιμος να σε αφήσω να φύγεις. Θέλω να το γνωρίζεις από τώρα, ώστε και οι δυο να αδράξουμε κάθε στιγμή που μας απέμεινε. Και καλά και άσχημα – δώσαμε ο ένας στον άλλο όσα είχαμε.
Και το ξέρουμε και οι δύο: ό,τι κι αν κάνω μετά, θα είμαι πάντα αυτό το παιδί με τις τυλιγμένες κάλτσες για μπάλα, τον κάδο με τα σκουπίδια στη γωνία για καλάθι και τα πέντε τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα που η μπάλα είναι στα χέρια μου, 5… 4… 3… 2… 1
Θα σε αγαπώ για πάντα,
Κόμπι Μπράιαντ»
Αυτό το ποίημα αποτέλεσε τη βάση για την ομώνυμη ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, το «Dear Basketball», που τιμήθηκε με Οσκαρ το 2018.
Ηταν ένα ακόμη βραβείο για τον υπέροχο Κόμπι Μπράιαντ…
