Ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος είναι το ψηλότερο και βαρύτερο είδος πιγκουίνων. Το αρσενικό και το θηλυκό είναι παρόμοια σε μέγεθος και φτέρωμα, φθάνοντας τα 122 εκατοστά σε ύψος και τα 22-45 κιλά σε βάρος. Οπως όλοι οι πιγκουίνοι, δεν μπορεί να πετάξει. Ομως διαθέτει υδροδυναμικό σώμα και άκαμπτες πτέρυγες που προσαρμοσμένα για το θαλάσσιο οικοσύστημα, εκεί όπου ο συγκεκριμένος πιγκουίνος είναι, πράγματι, «αυτοκράτορας». Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι ο αυτοκρατορικός πιγκουίνος όταν αναζητά την τροφή του μπορεί να παραμένει κάτω από το νερό κατά μέσο όρο 18 λεπτά και να φτάσει να σε βάθη που μπορούν να φθάσουν τα 535 μέτρα. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που έχει καταγραφεί να παραμένει ένας αυτοκρατορικός πιγκουίνος κάτω από το νερό είναι 27,6 λεπτά.
Ομως η παρακολούθηση 20 αυτοκρατορικών πιγκουίνων στους οποίους έχει τοποθετηθεί από το 2013 ένα τσιπάκι δορυφορικής παρακολούθησης των κινήσεων τους αποκάλυψε ότι οι δυνατότητες τους είναι πολύ μεγαλύτερες από αυτές που πιστεύαμε. Την μελέτη των δεδομένων της παρακολούθησης των 20 πιγκουίνων έχει αναλάβει ομάδα επιστημόνων του Εθνικού Ινστιτούτου Ερευνας για το Νερό και την Θάλασσα της Νέας Ζηλανδίας. Οπως αναφέρει σε δημοσίευμα της η εφημερίδα Guardian, οι επιστήμονες που παρακολουθούν τους 20 πιγκουίνους έμειναν έκπληκτοι όταν διαπίστωσαν ότι κάποιοι από αυτούς έκαναν μια βουτιά μέσα στο νερό η οποία διήρκεσε 32,2 λεπτά!
Η ανακάλυψη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Marine Ecology Progress Series έχει μεγάλη δόση τύχης αφού το συγκεκριμένο πρόγραμμα παρακολούθησης είχε άλλο στόχο. Οι ερευνητές ήθελαν να μελετήσουν την συμπεριφορά ζευγαρώματος και την διαδικασία αναπαραγωγής των πιγκουίνων. Ομως όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια οι ερευνητές δεν είχαν κάνει σωστή προεργασία για να επιλέξουν τους «σωστούς» πιγκουίνους. Ετσι αντί να επιλέξουν πιγκουίνους που είχαν ομαλή συμπεριφορά αναπαραγωγής επέλεξαν πιγκουίνους που ανήκουν σε μια κατηγορία αυτοκρατορικών πιγκουίνων που προτιμούν να περνούν τον περισσότερο χρόνο τους να κυνηγούν. Μια ακόμη τυχαία αλλά ευνοϊκή για τους ερευνητές συγκυρία ήταν ότι οι 20 πιγκουίνοι στους οποίους τοποθετήθηκε το τσιπάκι παρακολούθησης προτιμούσαν να κινούνται και να κυνηγούν στην θάλασσα Ross η οποία βρίσκεται πολύ μακριά από τις διάφορες ερευνητικές βάσεις στην Ανταρκτική και έτσι δεν μπορούν οι επιστήμονες να κάνουν εκεί παρατηρήσεις και έρευνες.
«Αυτό που δεν γνωρίζουμε προς το παρόν είναι αν οι πιγκουίνοι δυσκολεύονται να βρουν τροφή και υποχρεώνονται να βουτήξουν ολοένα και πιο βαθιά με αποτέλεσμα να υποχρεώνονται να κρατήσουν ακόμη περισσότερο την ανάσα τους ή αν μετά από κάποια βουτιά χάνουν τον προσανατολισμό τους και όταν επιστρέφουν δεν βρίσκουν την τρύπα του πάγου από την οποία έπεσαν στο νερό και αναγκάζονται να μένουν κάτω από το νερό μέχρι να βρουν κάποια έξοδο. Βέβαια με βάση την λογική το να βουτά κάποιο ζώο πολύ βαθιά και να καταναλώνει όλα τα αποθέματα οξυγόνου πρέπει να υπάρχει πολύ σπουδαίος λόγος που δεν μπορεί να είναι άλλος από το να βρει τροφή» αναφέρει η Κιμ Γκετζ επικεφαλής των επιστημόνων που μελετούν τα δεδομένα από την παρακολούθηση των πιγκουίνων.