Η 20η Οκτωβρίου μπορεί να ήταν μία ημέρα βυθισμένη στη μαυρίλα και την αγωνία λόγω ενός ακόμη πολέμου στη Μέση Ανατολή, της αγωνίας για την εξέλιξή του, τις επιπτώσεις του και της όχι αβάσιμης βεβαιότητας ότι κάτι χειρότερο θα ακολουθήσει, όμως είχε και μία ιστορική διάσταση, σε ένα εντελώς διαφορετικό πεδίο.
Την Παρασκευή αυτή κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ των Rolling Stones. Από μόνο του το γεγονός είναι ιστορικό. Αυτοί οι 80ρηδες, που συνεχίζουν να υπάρχουν και να βγάζουν δίσκους, 60 και πλέον χρόνια μετά τον πρώτο τους, βγάζουν έναν ακόμη και μάλιστα πολύ καλό. Και κάνουν συναυλίες και περιοδείες, αφήνοντας τους πάντες άφωνους. Και που τελικά, πέρα από όλα τα άλλα, είναι μία από τις σταθερές αυτού του κόσμου, όπως τον γνωρίζουμε οι παλαιότεροι και που δεν πρόκειται ποτέ να τον δουν σε αυτή τη διάσταση οι νεότεροι.
Εν όψει αυτής της κυκλοφορίας, έχουν συμβεί διάφορα στο πεδίο της δημοσιότητας και της επικοινωνίας, που μόνο οι Stones θα μπορούσαν να κάνουν και να υποστηρίξουν. Συνεντεύξεις, διαφημιστικές καμπάνιες, καταιγίδα στα κοινωνικά δίκτυα και όλους τους διαύλους προώθησης και δημοσιότητας, που όμως μόνο ένα μέγεθος σαν το δίδυμο Τζάγκερ-Ρίτσαρντς μπορούν να τροφοδοτήσουν με πραγματικό περιεχόμενο και όχι με αέρα κοπανιστό. Μέχρι και η Μπαρτσελόνα έμελε να παίξει με το logo των Stones στην φανέλα της.
Σε μία από τις δεκάδες συνεντεύξεις των τελευταίων εβδομάδων, ο Κιθ Ρίτσαρντς διέλυσε οριστικά και ένα από τα μεγάλα μυστήρια ή, ορθότερα, έναν από τους μεγάλους μύθους των τελευταίων 50 ετών. Μιλώντας στο ραδιοφωνικό σόου του Χάουαρντ Στερν (αλήθεια έχουν καμιά ιδέα οι νεότεροι ποιος είναι αυτός και περί τίνος πρόκειται;) αποκάλυψε ποια ήταν η Angie, το κορίτσι στο ομώνυμο κομμάτι των Stones, που κυκλοφόρησε ακριβώς αυτές τις ημέρες, το 1973.
«Πώς σου ήρθε αυτό το κομμάτι;», ρώτησε ο Στερν.
«Α, το Angie. Είναι η κόρη μου, η Άντζελα, σήμερα μίλησα μαζί της», ήταν η αφοπλιστικά απλή απάντηση.
«Και γιατί νόμιζαν όλοι ότι ήταν η Αντζι Μπάουι;» (σημ. η τότε σύζυγος του Ντέιβιντ), συνέχισε ο Στερν.
«Επειδή είναι φαντασιόπληκτοι καρ…δες» (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση, «startstruck motherfuckers», ήταν η έκφραση του Ρίτσαρντς). Καλά, υπήρχαν και κάποιοι αριστεροί φαντασιόπληκτοι στην Ελλάδα που είχαν πιστέψει ότι επρόκειτο για την Aντζελα Ντέιβις, την μαύρη ακτιβίστρια της αμερικανικής Aριστεράς, πού να το άκουγε κι αυτό ο Ρίτσαρντς.
Όπως συνέχισε να εξηγεί, το κομμάτι είχε γραφτεί ένα χρόνο νωρίτερα, το 1972 όταν γεννήθηκε η Άντζελα, ένα από τα τρία παιδιά που απέκτησαν με την Ανίτα Πάλεμπεργκ και όσο εκείνος βρισκόταν σε μία από τις πολλές προσπάθειες απεξάρτησης από τους τόνους των ναρκωτικών που είχε ρουφήξει, καπνίσει και σνιφάρει.
Ακολούθησαν κι άλλοι τόνοι κι άλλες αποτοξινώσεις και να ‘τος εδώ σήμερα ο Κιθ, να βγάζει δίσκους και να μας λέει τις ιστορίες του.
Πενήντα χρόνια μετά, είναι μία από τις όμορφες καταρρεύσεις μύθων της ποπ κουλτούρας, δεν είναι;