Ο Πάμπλο Πικάσο ήταν της άποψης ότι «ο στόχος της τέχνης είναι να ξεπλύνει τη σκόνη της καθημερινής ζωής από τις ψυχές μας». Ο στόχος των νιπτήρων πάνω από τους οποίους κρέμονται τώρα οι πίνακές του σε μουσείο της Αυστραλίας, είναι, σε γενικές γραμμές, ο ίδιος.
Τα αριστουργήματα του ισπανού ζωγράφου είναι κρεμασμένα στις γυναικείες τουαλέτες του Μουσείου Παλαιάς και Νέας Τέχνης (MONA) στο Χόμπαρτ της Αυστραλίας λόγω μιας διαμάχης που έχει απασχολήσει μεγάλο μέρος της καθημερινής ζωής του μουσείου στο τελευταίους μήνες.
Σύμφωνα με δημοσίευμα των Times του Λονδίνου, η πρωτοβουλία των υπευθύνων του μουσείου αποτελεί μέρος της αντίδρασης τους απέναντι σε μια καταγγελία για φυλετική διάκριση από έναν άνδρα στον οποίο απαγορεύτηκε η πρόσβαση στο Ladies Lounge, μια μικρή γκαλερί εντός του μουσείου αποκλειστικά για γυναίκες, όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά οι πίνακες.
Ο Τζέισον Λάου υπέβαλε καταγγελία στο Αστικό και Διοικητικό Δικαστήριο της Τασμανίας, όταν του απαγορεύτηκε η είσοδος στο συγκεκριμένο τμήμα του μουσείου, παρά την πληρωμή του εισιτηρίου εισόδου. Το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι το MONA είχε κάνει διακρίσεις και έδωσε στο μουσείο προθεσμία 28 ημερών για να επιτρέψει στους άνδρες να εισέλθουν στο χώρο της εν λόγω γκαλερί.
Ως αντίδραση, η Κίρσα Κέτσελε, επιμελήτρια του μουσείου και σύζυγος του δισεκατομμυριούχου ιδρυτή του, Ντέιβιντ Γουόλς, ανακοίνωσε μια «νέα έκθεση αποκλειστικά για κυρίες» στις γυναικείες τουαλέτες του MONA. Το μουσείο είχε τουαλέτες unisex και η πονηρή επιμελήτρια τις ξεχώρισε ανά φύλο και απλά μετέφερε τα αριστουργήματα του Πικάσο στους τοίχους των γυναικείων αποχωρητηρίων.
Τα έργα του διάσημου ισπανού ζωγράφου που εκτίθενται στις γυναικείες τουαλέτες του μουσείου περιλαμβάνουν το «Μεσημεριανό Γεύμα στο Γρασίδι μετά τον Μανέ» του 1961 – μια από τις πολλές ανατρεπτικές εκδοχές του σκανδαλώδους πίνακα «Γεύμα στο Γρασίδι» του Εντουάρ Μανέ από το 1863 που ζωγράφισε ο κυβιστής Ισπανός.
Η Κέτσελε δηλώνει ότι αυτή η μετατροπή της τουαλέτας σε αίθουσα τέχνης διασώζει την έκθεση χωρίς να παραβιάζει την απόφαση του δικαστηρίου – εναντίον της οποίας έχει ήδη προσφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο της Τασμανίας. «Το αστικό δικαστήριο είχε μια πολύ περιορισμένη άποψη σχετικά με τα ιστορικά και συνεχιζόμενα κοινωνικά μειονεκτήματα των γυναικών, και δεν αναγνώρισε την προσφορά της έκθεσης στην προώθηση των ίσων ευκαιριών», λέει στους Times.
Η επιμελήτρια δεσμεύτηκε ότι η γκαλερί με την έκθεση αποκλειστικά για γυναίκες θα ανοίξει ξανά σύντομα, με βάση τον νόμο κατά των διακρίσεων του νησιωτικού κράτους, που καθορίζει τις συνθήκες υπό τις οποίες κάποιος μπορεί να κάνει διακρίσεις εναντίον άλλου ατόμου. «Στο μεταξύ, απολαύστε, κυρίες μου!» έγραψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Ρίτσαρντ Γκρούμπερ, αντιπρόεδρος του Αστικού και Διοικητικού Δικαστηρίου της Τασμανίας, έκρινε τον περασμένο Απρίλιο ότι η προσφυγή του Λάου ήταν τεκμηριωμένη, καθώς είχε αποκλειστεί από ένα τμήμα του μουσείου λόγω του φύλου του. «Η άρνηση εισόδου του κ. Λάου στο Ladies Lounge συνιστά άμεση φυλετική διάκριση», αποφάνθηκε ο Γκρούμπερ.
Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, η Κέτσελε ανέφερε ότι το Ladies Lounge συνιστά απάντηση στα ιστορικά μειονεκτήματα που βιώνουν οι γυναίκες όσον αφορά στην είσοδό τους σε χώρους που προορίζονται αποκλειστικά για άνδρες. Στη διάρκεια της δίκης η επιμελήτρια συνοδευόταν από μια ομάδα περίπου 20 υποστηρικτριών της, όλες ντυμένες με μπλε κοστούμια.
Η ομάδα διάβασε φεμινιστικά κείμενα και σιγά σιγά βγήκε από το δικαστήριο υπό τους ήχους του τραγουδιού του αείμνηστου Ρόμπερτ Πάλμερ, «Simply Irresistible». Η απόφαση του Γκρούμπερ ανέφερε ότι παρότι η δράση των υποστηρικτριών της Κάτσελε δεν επηρέασε την ακοή του, «ήταν στην καλύτερη περίπτωση ακατάλληλη, αγενής και ασεβής – και στη χειρότερη περιφρονητική».
Ανακοινώνοντας την άσκηση έφεσης κατά της απόφασης, η Κέτσελε είπε ότι το κάνει όχι μόνο για το Ladies Lounge, «αλλά και για το καλό της τέχνης και του νόμου». «Οι κυρίες λατρεύουν το Lounge, έναν χώρο μακριά από τους άντρες – και με δεδομένα όσα έχουμε βιώσει τις τελευταίες χιλιετίες, το έχουμε ανάγκη. Αξίζουμε τόσο ίσα δικαιώματα, όσο και ηθικές αποζημιώσεις – για τουλάχιστον 300 χρόνια διακρίσεων», είπε χαρακτηριστικά.