«Μια ενδόμυχη στιγμή». Αυτό ήταν για ‘κείνον. Στην τελευταία του βραδιά στο «Καμπ Νου» ο Αντρές Ινιέστα κάθισε ολομόναχος -μέχρι τη μια τα ξημερώματα- στο κέντρο του μεγαλύτερου σταδίου στην Ευρώπη, που τον κοιτούσε βουβό. Ολοι είχαν αποχωρήσει. Οι προβολείς είχαν σβήσει, τα δίχτυα είχαν αφαιρεθεί από τα γκολπόστ. Μέσα στη σιωπή και το μισοσκόταδο έβγαλε τα παπούτσια και τις κάλτσες του για να αισθανθεί το γρασίδι. Κάθε σπιθαμή του γηπέδου του έφερνε στο νου κάποια ανάμνηση από αυτά τα 22 υπέροχα χρόνια του στη Βαρκελώνη.
Θυμήθηκε πώς έφτασε εκεί από το Αλμπαθέτε, δωδεκάχρονο παιδί ακόμη, μέσα σε ένα αναξιόπιστο Ford Orion. Τις δύσκολες μέρες της προσαρμογής του στη στρατιωτική πειθαρχία της «Μασία». Την παρθενική του εμφάνιση στην ανδρική ομάδα της Μπαρτσελόνα. Τον πρώτο του τίτλο -Πρωτάθλημα Ισπανίας το 2005- και τους άλλους 34 που ακολούθησαν. Τις χαρές που έζησε και την αποθέωση που γνώρισε. Τον ιδρώτα που έχυσε και τα δάκρυα για τις αποτυχίες και τους τραυματισμούς. Τα πρόσωπα, συμπαίκτες και προπονητές, που έγιναν η δεύτερή του οικογένεια. Με αυτό το ταξίδι στο χρόνο αποχαιρέτησε το «σπίτι» του. Υστερα σηκώθηκε, μάζεψε τα πράγματά του, χτύπησε τον νυχτοφύλακα φιλικά στον ώμο κι έφυγε.
«Είχα συμφιλιωθεί με την ιδέα εδώ και αρκετό καιρό. Ενιωθα πως το τέλος πλησιάζει. Φεύγω, επειδή μου το ζητάει το σώμα μου. Ξόδεψα και την τελευταία σταγόνα των αντοχών μου, φυσικών και πνευματικών. Τα χρόνια ήταν πολλά – και εξοντωτικά. Δεν έχω κάτι περισσότερο να προσφέρω. Θα μπορούσα να συνεχίσω για άλλον ένα χρόνο χωρίς η απόδοσή μου να είναι το ίδιο καλή, όμως κάτι τέτοιο θα ήταν ανέντιμο από την πλευρά μου. Η απόφαση που πήρα ήταν δύσκολη. Αλλά τη διευκόλυνε η σκέψη πως δεν ήρθε, ακριβώς, το τέλος», εξομολογήθηκε ο μέχρι πρότινος αρχηγός της Μπαρτσελόνα σε συνέντευξή του στον Guardian που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή.
Πράγματι, ο 34χρονος Αντρές δεν θα αποχωριστεί την μπάλα τόσο βίαια, όσο άλλοι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές στο παρελθόν. Τον περιμένει η Ιαπωνία, για μια καριέρα πολύ λιγότερο απαιτητική από εκείνη που, μόλις, ολοκλήρωσε στην Ευρώπη. Και πριν από αυτή, η τελευταία μεγάλη πρόκληση: το Μουντιάλ της Ρωσίας. Ολος ο κόσμος ανυπομονεί να τον απολαύσει, για λίγο ακόμη, σε υψηλό επίπεδο. Το πόσες θα είναι αυτές οι παραστάσεις του θα εξαρτηθεί και από τον υπόλοιπο… θίασο: τους συμπαίκτες του στην εθνική ομάδα της Ισπανίας.
Εφτασε στο Κρασνοντάρ, στη νότια Ρωσία, τη μέρα που δημοσιεύτηκε η συνέντευξή του στον Guardian. Αποφασισμένος, όπως τόνισε, να διασκεδάσει κάθε στιγμή της τέταρτης συμμετοχής του σε Παγκόσμιο Κύπελλο, επειδή θα είναι τελευταίο του, αλλά και να αγωνιστεί για το τρόπαιο με όλο του το «είναι», σαν να ήταν το πρώτο του. «Είμαι προετοιμασμένος γι’ αυτές τις μάχες. Μόλις τελειώσουν τίποτα δεν θα είναι όπως πριν, το ξέρω, όμως πριν γυρίσω σελίδα στη ζωή μου θέλω αυτό το χρυσό αγαλματίδιο».
Αναπόφευκτα, η μνήμη γυρίζει πίσω στο 2010, τότε που ο Ινιέστα σκόραρε το πιο σημαντικό γκολ στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου. Αλλά δεν ήταν μόνο το γκολ, στον τελικό με τους Ολλανδούς. Εάν δείτε ξανά εκείνον τον αγώνα, στο Γιοχάνεσμπουργκ, δώστε προσοχή στην παράταση. Σε αυτά τα 30 λεπτά ο Ινιέστα κάνει ένα καταπληκτικό παιχνίδι, που αγγίζει το τέλειο. Απορείς, πού τη βρήκε τόση αντοχή έπειτα από ένα εξουθενωτικό 90λεπτο. Κι όταν σκοράρει, σηκώνει τη φανέλα του για να φανεί η αφιέρωση στον 26χρονο αρχηγό της Εσπανιόλ που, ένα χρόνο πριν, είχε χάσει τη ζωή του από καρδιακή προσβολή: «Ντάνι Χάρκε πάντα στη μνήμη μου». Πώς το σκέφτηκε; «Δεν ξέρω, ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Δεν ασχολούμαι με τα μεταφυσικά, δεν ξέρω να διαβάζω το μέλλον, όμως κάτι με ώθησε να γράψω αυτό το μήνυμα. Και ξαφνικά, προς το τέλος του αγώνα, ένιωσα μέσα μου μια παράξενη δύναμη: οτι μπορώ να τους νικήσω όλους, έναν προς έναν».
Αγαπάει την εθνική Ισπανίας. Και τη χώρα του. Οταν ξέσπασε η καταλανική κρίση, αυτός ο ντροπαλός, χαμηλών τόνων άνθρωπος που σπανίως εκφράζει δημοσίως τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, έκανε μια πολύ μετριοπαθή, ενωτική δήλωση. Το μετάνιωσε. «Ολοι ζητούν από τους ποδοσφαιριστές να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Μα, όταν τολμάμε να πούμε την άποψή μας για κάτι, δεχόμαστε επιθέσεις από παντού. Μίλησα σαν Σεβιγιάνος που έζησε όλα του τα χρόνια στη Βαρκελώνη. Δεν έπρεπε…».
Δεν μετανιώνει για πολλά. Σίγουρα όχι για το γεγονός οτι δεν έπαιξε στην Αγγλία, στο κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Στην Μπαρτσελόνα γνώρισε κάθε χαρά που μπορεί να ονειρευτεί ένας ποδοσφαιριστής. Τα μεγαλύτερά του παράσημα -λέει- δεν είναι τα τρόπαια που κατέκτησε. Είναι οτι υπήρξε μέλος της ομάδας του Πεπ Γκουαρντιόλα, που «ήταν μια επανάσταση για το ποδόσφαιρο». Είναι όσα κολακευτικά είπαν για ‘κείνον και τους συμπαίκτες του οι αντίπαλοί τους. Οπως η δήλωση του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον πως «ο Τσάβι και ο Ινιέστα σε ανεβάζουν στο Καρουζέλ». Ο μόνος λόγος για τον οποίο θα ήθελε να παίξει -και να διακριθεί- στην Premier League της αθλητικότητας και δύναμης, ήταν για να «εκδικηθεί» εκείνον που τον είχε κάνει να κλάψει την πρώτη μέρα του στη «Μασία». Αντικρύζοντας τον «Αντρεσίτο» είχε σχολιάσει, μπροστά στο μικρόσωμο αγόρι: «Ετούτος δεν μοιάζει για ποδοσφαιριστής».
Ο Ινιέστα αγαπήθηκε από τους απανταχού φιλάθλους, και γι’ αυτό. Επειδή ήταν η ζωντανή απόδειξη πως δεν χρειάζεται να είσαι 1,80, μυώδης και τέρας αθλητικότητας για να παίξεις μπάλα – και, μάλιστα, εξαιρετική. Οτι το ποδόσφαιρο είναι, πάνω απ’ όλα, ταλέντο, τέχνη, κομψότητα, ευφυΐα, ομαδικότητα, αρμονία.
Πολλοί λένε οτι πρέπει να σηκώσει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για να είναι η τελευταία του εικόνα στην κεντρική ποδοσφαιρική σκηνή, προτού χαθεί στα βάθη της Απω Ανατολής. Ακούγεται δίκαιο. Αλλά θα ήταν άδικο για τον Μέσι ή για τον Κριστιάνο, που μπορεί να μην έχουν άλλη ευκαιρία. Το βέβαιο είναι, πως είμαστε μια τυχερή γενιά. Που είχαμε το προνόμιο να ζήσουμε κάμποσους τέτοιους παίκτες στην εποχή μας. Μα ο χρόνος που μας τους χάρισε, σιγά – σιγά μας τους παίρνει πίσω. Τον έναν μετά τον άλλον.
Θα ξαναβγεί άλλος Ινιέστα; «Οχι», απαντά ο ίδιος στον Guardian. «Οπως δεν βγήκε άλλος Τσάβι, άλλος Ραούλ, άλλος Πουγιόλ, άλλος Βίγια, άλλος Τόρες. Με αυτή την έννοια. Πως κάθε ποδοσφαιριστής, κάθε άνθρωπος, είναι μοναδικός».
Θα μας λείψει πολύ. Εκείνος; Τι θα κάνει μετά; «Θα προσπαθήσω να γίνω προπονητής, ή κάτι τέτοιο. Θέλω να μυρίζω το γρασίδι. Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, από τότε που ήμουν τεσσάρων πέντε ετών. Εζησα μια απίθανη εμπειρία. Ενα παραμύθι, που το μοιράστηκα με την οικογένειά μου. Κάτι νέο θα αρχίσει, και θα είναι υπέροχο. Είμαι σίγουρος».