Corriere della Sera
Σνάιντερ/ Η τελευταία εξομολόγηση μιας δυστυχισμένης Παναγίας
Μια παραλία στη Βρετάνη, ο ήχος των κυμάτων και των γλάρων, το βίαιο γαλάζιο του ουρανού που σαρώνει ο βόρειος άνεμος, ένα παιδί που πετάει έναν χαρταετό. Όχι πολύ μακριά από εκεί, σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο, η μεγάλη ντίβα του σινεμά της εποχής, παρέα με την παλιά της φίλη Χιλντ Φριτς, αποτραβιέται για λίγο από τη μελαγχολία, από τα οικονομικά προβλήματα επειδή είχε εμπιστευτεί τους λάθος ανθρώπους και από τον πόνο της απώλειας του Νταβίντ, του 14χρονου γιου της που γλίστρησε και καρφώθηκε στα κάγκελα του αρχοντικού των παππούδων του, τον οποίο είχε από το γάμο της με τον ηθοποιό και αυτόχειρα στη συνέχεια Χάρι Μέγιεν.
«Είμαι μια δυστυχισμένη γυναίκα 42 χρονών», είπε η Ρόμι Σνάιντερ στον δημοσιογράφο Μίκαελ Γιεργκς. Πέθανε περίπου δύο χρόνια αργότερα, το 1982. Εκείνος την έπεισε να καταθέσει μια μακρά εξομολόγηση για το γερμανικό περιοδικό Stern. Ήταν μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις της. «Τρεις μέρες στο Κιμπερόν» είναι ο τίτλος της ασπρόμαυρης ταινίας της Εμιλι Ατέφ, μιας από τις πιο αναμενόμενες στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου που βασίζεται σε εκείνη τη συνέντευξη. Την Ρόμι Σνάιντερ, γράφει η Corriere della Sera, υποδύεται η γερμανίδα ηθοποιός Μαρί Μπάουμερ.
Ειπώθηκαν γι’ αυτήν πολλά ψέματα. Μα ποια ήταν; Μια Αυστριακή πολιτογραφημένη Γαλλίδα. Όμορφη σαν την Παναγία, ένας άνθρωπος χωρίς άμυνες που έγινε πριγκίπισσα στην οθόνη. Καταδικάστηκε στη δυστυχία, στην αδυναμία μιας κανονικής ζωής, απέφευγε τους δημοσιογράφους σαν την πανούκλα. Σε αυτό το χωριό της Βρετάνης, ένας ψαράς πλησίασε και την ρώτησε, «είσαι η πριγκίπισσα Σίσσι, έτσι δεν είναι;». Η ηθοποιός, με μάτια σαν σχισμές πάγου, απάντησε: «Όχι, έχω άλλο όνομα».
Τρεις μέρες στη ζωή της Ρόμι Σνάιντερ. Η σκηνοθέτης Εμιλι Ατέφ είπε ότι η ηθοποιός είχε υποσχεθεί στον Γιεργκς «λεπτομερείς απαντήσεις, χωρίς φίλτρα». Ηθελε να αποτινάξει την εικόνα της Σίσσυς. Μίλησε για τον πατριό που σπατάλησε την περιουσία του, για τον γιό της τον Νταβίντ τη φωνή του οποίου άκουγε τις νύχτες ή νόμιζε ότι τον έβλεπε, για τον Αλέν Ντελόν που είχε εξαφανιστεί από τη ζωή της – ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο θα ήθελε να ζήσει «ακόμα και σε μια αυλή, δειλός αλλά πολύ όμορφος, αστός που ήθελε να κάνει καριέρα και να έχει ένα σπίτι γεμάτο πίνακες του Ρενουάρ». Μίλησε και για το πόσο αγάπησε τον Λουκίνο Βισκόντι παρότι ήξερε ότι ήταν ομοφυλόφιλος.
Είπε για τις εκατοντάδες της ταινίες και τις υπερβολές της. Για την εφηβεία στην οποία «μου άρεσε να κάθομαι στο δωμάτιο του πατέρα μου, που είχε εγκαταλείψει τη μητέρα μου, αναζητώντας πάντα γυναίκες, δεν ήθελε να έχει παιδιά, περιοριζόταν στο να μου αγοράζει μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια». Μίλησε και για το σπίτι της «στην πιο κομψή συνοικία του Παρισιού, τόσο σκηνογραφημένη που δεν μπορώ να την υποφέρω, ψάχνω για κάτι πραγματικό, πιο προσωπικό» και για την ανάγκη της να κάνει ταινίες γιατί «χρειάζομαι χρήματα».
Υπήρχε ευτυχία για μια δυστυχισμένη προσωπικότητα; «Ήμουν πάντα χαρούμενη όταν ήμουν μόνη. Είναι κάπως σχιζοφρενικό αυτό ε;». Εκείνος ο ψαράς αναζητούσε τη Σίσσι. Και βρήκε τη Ρόμι.
Φωτό: Η Σνάιντερ το 1968 στην «Πισίνα» όπου πρωταγωνιστούσε με τον Αλέν Ντελόν Πηγή: Société Nouvelle de Cinématographie
The New York Times
Μαρτυρίες/ «Όταν έκανα κομμάτια τη μύτη μου»
«Η αδερφή μου, η Τζίντζερ, και εγώ ήμασταν ζευγάρι στο πατινάζ στη δεκαετία του ’80 και πρωταθλητές το 1984 στο πρωτάθλημα νέων των ΗΠΑ. Θυμάμαι το τριπλό τουίστ ως μια από τις πιο δύσκολες κινήσεις που κάναμε. Με το τριπλό τουίστ ξεχώριζαν οι σπουδαίες ομάδες από τις απλώς καλές», διηγείται στους New York Times o Αρτσι Τσε.
Και εξηγεί: «Το τριπλό τουίστ απαιτεί περισσότερη δύναμη και συντονισμό από σχεδόν οποιοδήποτε άλλο ζεύγος ελιγμών. Όπως και οι περισσότερες ομάδες, συνήθως σχεδιάζαμε να το κάνουμε ως το πρώτο ή το δεύτερο στοιχείο του προγράμματος μας».
Πώς μπορεί να πει κανείς ποιο τουίστ είναι καλύτερο; «Ένα πράγμα που οι κριτές αξιολογούν είναι πόσο χρόνο έχει ο άνδρας μέχρι να πιάσει τη γυναίκα. Μια τέτοια στροφή είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στο σύντομο πρόγραμμα και μια απαίτηση στο μεγάλο πρόγραμμα, για να είναι κάποιος ανταγωνιστικός».
Σχεδόν όλα τα τριπλά τουίστ που πραγματοποίησαν οι αθλητές στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες της Κορέας έχουν φανεί αβίαστα. Αλλά η κίνηση απαιτεί μήνες, αν όχι και χρόνια, άσκησης για να επιτύχει. Μια άσκηση κυριολεκτικά μέσα στο αίμα.
«Το καλοκαίρι του 1986, όταν η Τζίντζερ και εγώ ήμασταν 15 και 17 ετών, μάθαμε να κάνουμε την κίνηση στο προπονητικό μας κέντρο. Το δοκιμάζαμε για πολλοστή φορά όταν ο αγκώνας της χτύπησε στη μύτη μου καθώς προσγειωνόταν».
«Άκουσα έναν δυνατό ήχο, σαν να έσπαγε ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. Το αίμα ήταν παντού και ο Πίτερ Κάραθερς, ο ασημένιος πρωταθλητής στα ζευγάρια του 1984 που έκανε προπόνηση εκείνη την ώρα στο Γουίλμινγκτον, με πήγε στο νοσοκομείο. Η μύτη μου ήταν σπασμένη και δεν σταματούσε η αιμορραγία, έπρεπε να νοσηλευτώ. Ήταν ο σοβαρότερος τραυματισμός μου στα δεκατέσσερα χρόνια πατινάζ».
Αλλά όταν αγαπάς το άθλημά σου δεν το βάζεις κάτω. Και δεν ξεχνάς και τους μύθους σου. «Μία από τις αγαπημένες μου ομάδες ήταν η Εκατερίνα Γκορντέεβα και ο Σεργκέι Γκρίνκοβ, οι θρυλικοί ρώσοι ολυμπιονίκες με δύο χρυσά μετάλλια (1988 και 1994). Την πρώτη φορά που τους είδα να αγωνίζονται στο πατινάζ για τη Σοβιετική Ένωση, πραγματοποίησαν τετραπλό τουίστ». Και χωρίς σπασμένες μύτες.
Φωτό: Ποιος δεν θα την πιάσει; Πηγή: The New York Times
The Atlantic
Ιδέες/ Οι κάθετες καλλιέργειες είναι το μέλλον
Η κλιματική αλλαγή προκαλεί συχνά ακραία φαινόμενα: πλημμύρες και παγετούς στις Ηνωμένες Πολιτείες, αρκτικές χιονοπτώσεις στην καρδιά της Ευρώπης, τροπικές καταιγίδες στην Καραϊβική και την Κεντρική Αμερική. Και μεταξύ των μεγαλύτερων ζημιών που καταγράφονται είναι πάντα αυτές στις καλλιέργειες. Γι ‘αυτό στις ΗΠΑ, γράφει το Atlantic, η ιδέα μιας τεχνικής καλλιέργειας προστατευμένης και ικανής να αντισταθεί στις πιο δραματικές μετεωρολογικές συνθήκες κερδίζει έδαφος: «εσωτερικά» κατακόρυφα αγροκτήματα, κόντρα στους τυφώνες.
«Θα μπορούσε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για την παραγωγή τροφίμων σε έναν κόσμο με καταστροφικές καιρικές συνθήκες»- γράφει η Μέγκαν Φλιν – εφόσον οι αγρότες είναι σε θέση να οικοδομήσουν ένα επιτυχημένο επιχειρηματικό μοντέλο». Στο Νιου Τζέρσεϊ εργάζονται πάνω σε αυτό: μετά τον Χοσέ, τον τρίτο ισχυρότερο τυφώνα που ξέσπασε το φθινόπωρο του 2017, το κράτος αποφάσισε να ακολουθήσει το δρόμο που πήραν το 2015 κάποιοι αγρότες στο Τέξας.
Στα θερμοκήπια υψηλής τεχνολογίας, τα φυτά αναπτύσσονται σε δίσκους στοιβαγμένους σε ράφια και η ανάπτυξή τους δεν εξαρτάται από την ποσότητα του ηλιακού φωτός ή τις ιδιότητες του εδάφους αλλά από την παρουσία ειδικών λαμπτήρων και νερού εμπλουτισμένου με μέταλλα. Και δεν είναι χρήσιμα μόνο για τους τυφώνες: καταλαμβάνουν ελάχιστο χώρο και επομένως μπορούν να επιτρέψουν την καλλιέργεια φρούτων και λαχανικών κοντά στην περιοχή όπου υπάρχει ζήτηση, ακόμη και στις πόλεις. Ένας τρόπος μείωσης της ρύπανσης που προκαλείται από τη μεταφορά γεωργικών προϊόντων.
Κι εδώ τι κάνουμε;
Φωτό: Δεν είναι διαστημόπλοιο, αλλά απλώς μια καθετοποιημένη φάρμα στο Νούαρκ. Πηγή: The Atlantic
Curbed
Τάσεις/ Η κουζίνα έγινε γένους αρσενικού
Ακόμη και τώρα, η εικόνα ενός άντρα στην κουζίνα που παραδοσιακά ανήκει στα ιερά χωράφια των γυναικών, αποτελεί ταμπού. Σε μια κοινωνία όμως που τα πάντα είναι ρευστά και τα δεδομένα ανατρέπονται, οι μεγάλες μάρκες ηλεκτρικών ειδών επαναπροσδιορίζουν τις κουζίνες και τις σχεδιάζουν στα μέτρα του άντρα.
Τους λόγους μπορεί να τους εντοπίσει κανείς σε έρευνα του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, η οποία πιστοποιεί πως οι άντρες γεννημένοι μεταξύ του 1961 και 1981, παντρεμένοι ή εργένηδες, ψωνίζουν πολύ περισσότερο απ’ ότι έκαναν οι πατεράδες τους και ετοιμάζουν κατά μέσο όρο οκτώ γεύματα την εβδομάδα.
Ναι, οι άντρες στις μέρες μας ανακατεύονται με τα κατσαρολικά και σερβίρουν όμορφα τα εδέσματα. Ετοιμάζουν χυμούς στον αποχυμωτή και φτιάχνουν κοκτέιλ σαν πραγματικοί ειδικοί τους είδους. «Οσο οι άντρες ανακαλύπτουν τις κουζίνες, τόσο οι κουζίνες ανακαλύπτουν αυτούς» γράφει το Curbed. Το ντιζάιν που κάποτε ήταν έντονα γυναικείο, αλλάζει αισθητική και μεταμορφώνεται σε ίσιο ανοξείδωτο ατσάλι ή σε μαύρο ματ.
Η μοναδική διαφήμιση ηλεκτρικών ειδών που απευθυνόταν σε άντρες, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, κυκλοφορούσε την περίοδο των Χριστουγέννων ως ένα καλό κίνητρο δώρου στη σύζυγο. Τα πάντα τότε, στόχευαν στη νοικοκυρά του σπιτιού. Αλλά τώρα; Τώρα, «όταν μαγειρεύουν οι γυναίκες είναι μια βαρετή απασχόληση. Όταν μαγειρεύουν οι άντρες, είναι τέχνη». Για το πόσο σέξι είναι ο άντρας που μαγειρεύει, θα τα πει η επόμενη έρευνα.