Η Τζίνα Λολομπρίτζιντα πρώτη φορά πάτησε το πόδι της στην Αμερική το 1958 έπειτα από πρόσκληση του Χάουαρντ Χιουζ. Ο εκκεντρικός και ιδιοφυής αμερικανός επιχειρηματίας, πρωτοπόρος πιλότος, φιλάνθρωπος, κινηματογραφικός παραγωγός και σκηνοθέτης, αφότου είδε μερικές φωτογραφίες της, απέστειλε στη νεαρή ιταλίδα ηθοποιό με την εντυπωσιακή ομορφιά ένα εισιτήριο για τις ΗΠΑ.
Από εκείνη την πρώτη επίσκεψή της στο Χόλιγουντ για τα γυρίσματα της ταινίας «Never So Few», (Η Ωραία της Καλκούτας, 1959) με συμπρωταγωνιστές τον Φρανκ Σινάτρα και τον Στιβ ΜακΚουίν, η Λολομπρίτζιντα θυμάται «την υποδοχή που μου επιφύλασσαν, σαν να ήμουν μια σταρ, παρότι βρισκόμουν στην αρχή της καριέρας μου. Ο κινηματογράφος της δεκαετίας του ’50 είχε απίστευτη δύναμη. Μετά την πρώτη μου ταινία, ήμουν τόσο διάσημη που άλλαξαν τις αφίσες της ταινίας Fan Fan La Tulipe (O Ιππότης και η Τσιγγάνα, 1952) στα Ηλύσια Πεδία: στη θέση του (πρωταγωνιστή) Ζεράρ Φιλίπ έβαλαν τη δική μου φωτογραφία».
Την 1η Φεβρουαρίου η «Λολό» θα βρίσκεται ξανά στην Αμερική. Στην ηλικία των 90 ετών, αυτή τη φορά, για να παρευρεθεί στην τελετή με την οποία θα αποκτήσει το δικό της αστέρι στην περίφημη Walk of Fame. Όταν φτάσει εκεί στο μυαλό της θα έχει, όπως αποκάλυψε η ίδια, μιλώντας στη La Repubblica, κυρίως «το κοινό που με ανέβασε στο βάθρο και με θυμάται ακόμα. Μου τηλεφωνούν από όλον τον κόσμο, παρότι η τηλεφωνική εταιρεία άλλαξε το νούμερό μου. “Θα σας δώσουμε ένα άλλο” (είπαν) αλλά πώς θα με βρίσκουν οι θαυμαστές; Ακούγοντας ένα άγνωστο νούμερο σκέφτονται πως πέθανα… μου τηλεφωνούν ακόμα και τη νύχτα», αποκάλυψε η απόλυτη ιταλίδα ντίβα -μαζί με τη Σοφία Λόρεν, φυσικά– των δεκαετιών του ’50 και του ’60.
Η Λολομπρίτζιντα αναφέρθηκε επίσης σε κάποιους από τους πολλούς άνδρες που συνάντησε κατά τη διάρκεια της πολυκύμαντης ζωής της. Ο Χάουαρντ Χιουζ «με φλέρταρε επί δώδεκα χρόνια. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ενδιαφερόμουν και εγώ για εκείνον, το κατάλαβα στην Ιταλία αλλά ο σύζυγός μου με είχε περιορισμένη», αποκάλυψε. Ο Όρσον Γουέλς «δεν μπορούσε να κρατηθεί όποτε ήμουν κοντά του, επρόκειτο για κάτι το ντροπιαστικό. Δεν μπορούσα να τον χαστουκίσω και μια φορά αναγκάστηκα να κλειστώ στο μπάνιο. Άρχισα να κλαίω και όταν βγήκα μου ζήτησε να τον συγχωρέσω». Ο Σον Κόνερι «ήταν ένας τζέντλεμαν» ενώ ο Ροκ Χάντσον «με λάτρευε και τον λάτρευα. Εάν είχε κάνει ένα βήμα παραπάνω δεν θα του έλεγα όχι. Ούτε η Λιζ Τέιλορ».
Όσον αφορά τις φήμες περί ερωτικής σχέσης με τον Ρίτσαρντ Νίξον προσδιόρισε πως «έγραψαν τρελά πράγματα, πως ήμασταν εραστές. Το γεγονός είναι ότι ο Χάουαρντ Χιουζ μίσθωνε την προεδρική σουίτα του Waldorf Tower στο Χόλιγουντ. Μια φορά ήρθε ο Νίξον και εγώ μετακινήθηκα στο διπλανό δωμάτιο». Παραμένοντας στο πεδίο της πολιτικής, αποκάλυψε επίσης πως από τους ιταλούς πολιτικούς εκτιμά περισσότερο τον «καβαλιέρε» Σίλβιο Μπερλουσκόνι επειδή «γνωρίζει περισσότερα από τους άλλους», προσδιορίζοντας, ωστόσο, πως «ξέρω ότι δεν πρέπει να το λέω αλλά μου είναι συμπαθής. Τελεία και παύλα».
Για τις γυναίκες της ζωής της, φίλες ή αντίζηλες, η Λολομπρίτζιντα θέλησε να μιλήσει μόνον για την Μέριλιν Μονρόε. «Ήταν ντροπαλή, ευαίσθητη. Θυμάμαι μια γιορτή κατά την οποία ο συνοδός της την παράτησε. Όλοι οι άνδρες που ήταν παρόντες θα ήθελαν να την συνοδεύσουν αλλά εκείνη επέλεξε να φύγει μόνη της. Ήταν γεμάτη αξιοπρέπεια, θαυμάσια, αλλά ήταν και αδύναμη».
Ερωτώμενη, αναπόφευκτα, και για το τέλος της ζωής, δήλωσε τα εξής: «Φοβάμαι αλλά δεν είμαι αρνητική. Αγαπώ τη ζωή και θέλω να ζήσω παρά τις άσχημες καταστάσεις που με κάνουν να σκέφτομαι “καλύτερα ας αυτοκτονήσω”. Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Είμαι πολύ θρήσκα […] είμαι 90 χρονών και αισθάνομαι υπέροχα. Πήρα από τη θεία μου που μας άφησε στην ηλικία των 112 ετών, φρέσκια σαν τριαντάφυλλο».
Τώρα, όμως, υπάρχει το Χόλιγουντ και η Λολομπρίτζιντα ράβει το φόρεμά της το οποίο «σίγουρα δεν θα είναι πρωινό (αλλά) από ιαπωνικό μετάξι, γαλάζιο και χρυσό. Το κοινό με θέλει έτσι, κομψή, γιατί να του χαλάσω τη χαρά;», διερωτήθηκε περιπαικτικά η ίδια, επιβεβαιώνοντας πως, ακόμα και στη δέκατη δεκαετία της ζωής της, εξακολουθεί να είναι μια πραγματική σταρ.