Οσο οι ημέρες περνούσαν και η 12η Νοεμβρίου πλησίαζε, έκανα μια δοκιμαστική ερώτηση σε φίλους και γνωστούς. «Θα πας να ψηφίσεις στις εκλογές την Κυριακή;». Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να προκαλέσω τον ενθουσιασμό του εκάστοτε συνομιλητή μου, περίμενα όμως να πάρω έστω μία απάντηση. Ολοι όμως, ανεξαιρέτως, μου γύρισαν πίσω την ερώτηση. «Ποιες εκλογές;», «τι θα γίνει την Κυριακή;». Γρήγορα κατάλαβα ότι στους κύκλους των περισσότερους 25αρηδων, οι εκλογές για την ηγεσία του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς αποτελούσαν ίσως το τελευταίο θέμα που θα έπεφτε στο τραπέζι μιας συζήτησης.
Με την γνώση των παραπάνω λοιπόν έφτασα στο εκλογικό κέντρο της περιοχής μου με πολύ χαμηλές προσδοκίες. Όταν είδα αρκετό κόσμο στους γύρω δρόμους σκέφτηκα ότι είναι μεσημέρι Κυριακής και αρκετοί θα βγήκαν μια βόλτα. «Σιγά μην έχουν όλοι αυτοί το άγχος για την επόμενη ημέρα της Κεντροαριστεράς» σκέφτηκα. Η πραγματικότητα με διέψευσε. Στο εκλογικό κέντρο είχε δημιουργηθεί μια ουρά δεκάδων ατόμων.
Ηταν μια πρώτη έκπληξη που συζητιόταν και στα πηγαδάκια. «Είδες που τελικά ήρθε ο κόσμος;» έλεγε μία γυναίκα στον άντρα της. «Ε, ο κόσμος ψάχνει κάτι καινούριο» της απαντούσε αυτός. Μετά την πρώτη έκπληξη, το βλέμμα μου άρχισε να πέφτει πάνω στα πρόσωπα.
Θα το θέσω εμμέσως. Η συντριπτική πλειοψηφία που είχα δίπλα μου είχε ψηφίσει τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1981 ενώ οι περισσότεροι έσερναν μαζί τους την μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας. Δύο κύριοι μπροστά μου υπερηφανεύονταν ότι ήταν εκεί στην ίδρυση του Κινήματος. Τρεις κυρίες πίσω μου αντάλλαζαν συνταγές και κοίταζαν αγχωμένες τα ρολόγια τους αφού είχαν αφήσει το φαγητό για τα εγγόνια τους στον φούρνο.
Σε έναν χώρο περίπου 100 ατόμων υπήρχαν δύο, άντε τρεις άνθρωποι κάτω των 30 και κάποιοι λίγοι κάτω των 40. Την σχετική αμηχανία μου, ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το έκπληκτο βλέμμα της κυρίας από την επιτροπή. Το «καλώς το παλικάρι» στο μυαλό μου μεταφράστηκε αυτομάτως σε «τι κάνεις εσύ εδώ;».
Σίγουρα σε κάποια άλλα εκλογικά κέντρα ή κάποιες άλλες ώρες της ημέρας θα φτάσουν κομβόι αυτοκινήτων με νέους που θα ψηφίσουν συντεταγμένα, ίσως με τον φρέντο στο χέρι και το ίδιο αυτοκόλλητο στο πέτο. Και αυτό ίσως αποτελεί το μεγαλύτερο χαμένο στοίχημα του νέου φορέα. Κατάφερε να προσεγγίσει τους μεγαλύτερους όμως δεν κατάφερε να γίνει θέμα συζήτησης στις παρέες των νέων. Και συγκεκριμένα στις παρέες των νέων που δεν κάθονται στα γνωστά πράσινα τραπεζάκια και δεν φωνάζουν συνθήματα στις αίθουσες των πανεπιστημίων…