Οι 24 παίκτες που (την Παρασκευή) κλήθηκαν από την ομοσπονδία μπάσκετ για τους αγώνες της Εθνικής με τη Μεγάλη Βρετανία (24/11) και το Ισραήλ (27/11) είναι ασυνήθιστα πολλοί. Οι λίστες των προεπιλογών, σπανίως περιλαμβάνουν περισσότερα από 14-15 ονόματα. Αλλά, υπάρχει λόγος που η ΕΟΚ μοίρασε τόσες προσκλήσεις. Εννέα από τους καλεσμένους είναι απίθανο να εμφανιστούν. Πρόκειται για τους διεθνείς που αγωνίζονται με τους συλλόγους τους στην Ευρωλίγκα. Τέσσερις του Παναθηναϊκού, τέσσερις του Ολυμπιακού και ο Κώστας Σλούκας της Φενέρμπαχτσε. Εκτός κι αν κάποιος… τους κόψει στα δύο.
Οπότε, 24 μείον 9 ίσον 15. Το ίδιο έκαναν όλες οι ομοσπονδίες των χωρών που θα συμμετάσχουν στην προκριματική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου (Κίνα, 2019). Μέτρησαν τους απόντες και κάλεσαν άλλους τόσους -πραγματικά διαθέσιμους- επιπλέον. Τώρα έχουμε, και επισήμως, δύο καλεντάρια -ένα της FIBA (διεθνής ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης) και ένα της EuroLeague- που περιμένουν τους ίδιους ανθρώπους σε διαφορετικά σημεία της Γης σχεδόν την ίδια στιγμή. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ εξακολουθεί να αυτογελοιοποιείται.
«Δυστυχώς, εάν η EuroLeague επιμείνει στην απόφασή της (να μη διακόψει το αγωνιστικό της πρόγραμμα όταν θα παίζουν οι εθνικές ομάδες), οι παίκτες θα βρεθούν σε τραγικά διλήμματα», σχολίασε ο γενικός γραμματέας της ΕΟΚ, Τάκης Τσαγκρώνης, μιλώντας σε αθλητικό ραδιοφωνικό σταθμό. Λάθος, κύριε γενικέ. Κανένα δίλημμα δεν πρόκειται να υπάρξει. Είναι επαγγελματίες και θα ακολουθήσουν τις οδηγίες του συλλόγου που τους πληρώνει. Εάν αρνηθούν να αγωνιστούν έστω σε ένα ματς, παραβαίνουν τον κυριότερο όρο του συμβολαίου που έχουν υπογράψει και χάνουν τα τεράστια ποσά που συμφωνήθηκε να εισπράξουν. Κανείς τους δεν παίζει για την πλάκα του, μόνο για τη δόξα και την υστεροφημία του. Η καριέρα τους έχει κοντινή ημερομηνία λήξης, και δεν πρόκειται να παίξουν τη δουλειά τους κορώνα – γράμματα.
Ο αρχηγός της εθνικής ομάδας της Ιταλίας, Τζίτζι Ντατόμε, ήταν ο πρώτος που ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να αγωνιστεί στα «παράθυρα» της FIBA, τον Νοέμβριο και τον Φεβρουάριο, εξηγώντας -κάπως κυνικά- το γιατί: «Η FIBA κερδίζει χρήματα από τα προκριματικά, όμως οι παίκτες δεν εισπράττουν κάτι από τις εθνικές τους και, επιπλέον, θα πρέπει να εγκαταλείψουν για ένα διάστημα τους συλλόγους τους, που πληρώνουν το μισθό τους». Ο Ντατόμε είπε το αυτονόητο, το οποίο η FIBA αρνείται να αντιληφθεί από παλιά, από την εποχή που συνόδευε το logo της με το μότο «We are Basketball». Οχι δα. Τα σπορ είναι οι παίκτες, όχι οι παράγοντες.
Λύση υπάρχει – και την έχει βρει, εδώ και πολλά χρόνια, το ποδόσφαιρο. Εάν η FIBA αποζημίωνε γενναιόδωρα τους συλλόγους, για κάθε μέρα που οι εθνικές ομάδες απασχολούν τους παίκτες τους, όπως κάνουν η FIFA και η UEFA, εκείνοι θα άνοιγαν τα «παράθυρά» της με μεγάλη προθυμία. Θα παρακαλούσαν, να έχουν πολλούς διεθνείς και να κερδίζουν από τις συμμετοχές τους στις διοργανώσεις της FIBA. Χωρίς όφελος, όμως, γιατί να τη διευκολύνουν; Για τον αθλητή είναι τιμή, να εκπροσωπεί τη χώρα του. Το κάνει δωρεάν. Αλλά η ομάδα του είναι εταιρεία. Σημαία της είναι μόνον το κέρδος.
Με τον ίδιο τρόπο, μοιράζοντας χρήμα, η FIBA θα μπορούσε να πάρει πίσω και την Ευρωλίγκα. Υπάρχει, κι εδώ, το παράδειγμα του ποδοσφαίρου. Κάθε φορά που οι κορυφαίοι σύλλογοι απειλούν να αυτονομηθούν, με ένα δικό τους Champions League, η UEFA αυξάνει τα έσοδα που τους μοιράζει. Οι 16 ομάδες μπάσκετ που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα, δεν απαρνήθηκαν τις διοργανώσεις της FIBA επειδή… αγάπησαν τον Μπερτομέου, αλλά γιατί εκεί βρήκαν μεγαλύτερα κέρδη. Το χρήμα είναι το «μυστικό», όμως η FIBA αποφεύγει να το δείξει στους ισχυρούς συλλόγους. Προτιμά να πολεμά την EuroLeague με ανακοινώσεις, παρακάλια ή «τσαμπουκάδες», ότι αυτή είναι η υπέρτατη εξουσία στο μπάσκετ.
Λογικά, τον Νοέμβριο η κατάσταση θα φτάσει στα άκρα. Τι μπορούν να κάνουν οι εθνικές ομοσπονδίες με τους παίκτες που θα αρνηθούν να παίξουν με τις εθνικές τους ομάδες; Τίποτα που να τους τρομάζει. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δική μας, την ΕΟΚ. Σύμφωνα με τον Κανονισμό, οι σύλλογοι που δεν παραχωρούν παίκτες τους στην Εθνική, απειλούνται με αφαίρεση δύο βαθμών από το Πρωτάθλημα. Κανένα πρόβλημα. Οι σύλλογοι θα πουν ότι οι ίδιοι οι παίκτες τους δεν θέλουν να πάνε. Οι παίκτες, λοιπόν, που αρνούνται τις υπηρεσίες τους στην Εθνική, κινδυνεύουν με τιμωρία τόσων αγωνιστικών όσοι και οι αγώνες που πρόκειται να δώσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Κανένα πρόβλημα. Οι παίκτες θα ισχυριστούν ότι είναι τραυματίες.
Σε αυτή την περίπτωση, δεν θα έχουν δικαίωμα να παίξουν με τους συλλόγους τους προτού παρέλθουν οκτώ μέρες από τον αγώνα της Εθνικής. Πάλι κανένα πρόβλημα. Οι αθλητές μπορούν να μην αγωνιστούν με τους συλλόγους τους στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος πριν από τα παιχνίδια της Εθνικής και να δηλώσουν τραυματίες. Ετσι, δεν θα χρειαστεί να περιμένουν οκτώ μέρες για να ξαναπαίξουν. Πριν από τα ματς της Εθνικής τον Νοέμβριο, ο Ολυμπιακός παίζει στη Ρόδο με τον Κολοσσό και ο Παναθηναϊκός στη Χαλκίδα με την Κύμη. Οι «ευρωλιγκάτοι» δεν θα τους λείψουν και πολύ. Η… πλάκα είναι, ότι ο Κανονισμός δεν προβλέπει καμία απαγόρευση συμμετοχής των «τραυματιών» σε αγώνα της Ευρωλίγκας…
Οι εθνικές ομοσπονδίες θα μπορούσαν, επίσης, να αποκλείσουν τους «αντάρτες» δια βίου από τις εθνικές τους ομάδες. Θύμωσε ο Αγάς κι έκοψε τα… φρύδια του, δηλαδή. Γι’ αυτό, το πιθανότερο είναι, η FIBA να μην τραβήξει το σχοινί. Να «κάνει το παγώνι», όπως το κάνει με το ΝΒΑ. Ούτε που το διανοήθηκε, να ζητήσει από τους Αμερικανούς να αλλάξουν το καλεντάρι τους για χάρη των 75 Ευρωπαίων που αγωνίζονται στις ΗΠΑ. Εκεί δεν είναι υπερκείμενη Αρχή; Η FIBA ιδρύθηκε το 1932, ενώ το ΝΒΑ το 1946. Γιατί, λοιπόν, οι ευρωπαϊκές ομοσπονδίες δεν καλούν τους αμερικανοθρεμένους τους; Επειδή θα γελούσε μαζί τους ο κάθε πικραμένος. Τα έσοδα μιας από τις κορυφαίες ομάδες του ΝΒΑ, ας πούμε των Ουόριορς, αντιστοιχούν με τον τζίρο όλων των ομάδων της Ευρωλίγκας μαζί.
Στο παρκέ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, FIBA και EuroLeague δίνουν μία μάχη εξουσίας. Τις κινεί ο εγωισμός τους, παρά η ανάγκη να βρεθεί κάποια λύση. Με το επιχείρημα ότι οι φίλαθλοι κάθε χώρας πρέπει να βλέπουν τις εθνικές τους ομάδες από κοντά, η FIBA «θυμήθηκε» τους προκριματικούς του Μουντομπάσκετ, τους οποίους είχε καταργήσει από το 2002. Είναι φανερό ότι ήθελε να «τη σπάσει» στη EuroLeague. Διότι, ποιος ενδιαφέρεται για τους αγώνες ενός ομίλου τεσσάρων ομάδων, εκ των οποίων προκρίνονται οι τρεις; Η EuroLeague, από τη μεριά της, ενώ γνώριζε εδώ και δύο χρόνια για τους προκριματικούς, όχι μόνο δεν συνεργάστηκε, αλλά φόρτωσε το καλεντάρι της όσο δεν πάει άλλο.
Ακόμη κι αν αύριο το πρωί οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές έβρισκαν μία φόρμουλα συνεννόησης, πάλι οι παίκτες θα έπρεπε να γίνουν… Χουντίνι. Για παράδειγμα, ένας διεθνής του Ολυμπιακού θα έπρεπε: Την Τρίτη 21/11 να αγωνιστεί στο Μιλάνο με τον σύλλογό του. Την Τετάρτη να επιστρέψει στην Αθήνα για την Εθνική. Την Πέμπτη να ταξιδέψει στο Λέστερ. Την Παρασκευή να παίξει κόντρα στη Μεγάλη Βρετανία. Το Σάββατο να «πετάξει» πίσω στην Αθήνα. Την Κυριακή να φύγει με την Εθνική για Ηράκλειο. Τη Δευτέρα να παίξει στο ματς με το Ισραήλ. Την Τρίτη να βρίσκεται στον Πειραιά. Και την Τετάρτη να ακολουθήσει τον Ολυμπιακό στην Ισπανία για το ματς της Πέμπτης στη Βαλένθια.
Οι ηγέτες του ευρωπαϊκού μπάσκετ αδυνατούν να μοιράσουν δύο γαϊδάρων άχυρα. Γι’ αυτό, παρά τη μεγάλη δημοφιλία του σε πολλές χώρες της Ευρώπης, το άθλημα έχει μείνει έτη φωτός πίσω από το ποδόσφαιρο. Τα έσοδα των διοργανώσεων της UEFA, η FIBA και η EuroLeague ούτε που τα ονειρεύονται.