Κάθε άνθρωπος κουβαλάει μέσα του κάτι από τον τόπο που μεγάλωσε, από την πατρίδα του. Αισθάνομαι ότι οι Θεσσαλονικείς κουβαλάμε πιο ιδιαίτερο φορτίο από όλους εσάς.
Φυσικά αυτή είναι μία κρίση υποκειμενική, απόλυτα εγωιστική, κοντόφθαλμη, με τον εαυτό μου στο κέντρο του σύμπαντος και τον συναισθηματικό μου κόσμο να δίνει το μέτρο. Ομως κάτι μου λέει ότι μπορώ να πάρω το δίκαιο με το μέρος μου. Του κερατά, είναι άλλο να μεγαλώνεις στη Θεσσαλονίκη και άλλο σε μία καινούργια γειτονιά της Αθήνας. Και δεν είναι μόνο αυτό: είναι και η εμμονή που έχει η Θεσσαλονίκη με την ιστορία της. Οχι άδικα. Μόνο στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα ο Λευκός Πύργος άλλαξε τρεις σημαίες. Η πληθυσμιακή σύνθεση αλλοιώθηκε βίαια. Η πόλη έχασε 50.000 παιδιά της στο Ολοκαύτωμα. Και να, τώρα η Ιστορία της αρχίζει και σκίζει το σεντόνι πίσω από το οποίο είχε κρυφτεί. Η Θεσσαλονίκη συζητάει πλέον πιο ελεύθερα το ιστορικό της παρελθόν, δεν αισθάνεται απειλή ώστε να συνεχίσει την αλλοίωση των πραγματικών γεγονότων. Και σιγά-σιγά, σαν σταγόνες που πέφτουν από τσίγκινες στέγες στην Ανω Πόλη, οι ιστορίες της Σαλονίκης μαζεύονται, εκβάλλουν στο Θερμαϊκό, έχοντας ξεπλύνει μύθους και ψεύδη. Ο Γιάννης Καραμήτσιος μάζεψε 100 από αυτές και τις έκανε βιβλίο.
Ο Καραμήτσιος είναι από τις κλασικές περιπτώσεις του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Γιος εμπόρου, σπούδασε νομικά και είναι οπαδός του Αρη -μιλάμε για trademark δηλαδή. Επίσης δεν ζει στην πόλη, αλλά στις Βρυξέλλες, όπου και εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση, σε κάτι που ακούγεται εντελώς βαρετό και έχει να κάνει με το Δίκαιο των φυτών και των καλλιεργειών. Κάθισε που λέτε και μάζεψε εκατό ιστορίες της Θεσσαλονίκης, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι μικρά μαθήματα τοπικής Ιστορίας.
Κείμενα 200-300 λέξεων, μία φωτογραφία και η ιστορία είναι έτοιμη προς ανάγνωση. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη σειρά ή μία λογική στην επιλογή και στη διάταξη των κειμένων. Ας πούμε η 58η ιστορία είναι για τους Κινέζους της Θεσσαλονίκης και η 59η για το πρωτάθλημα του ΠΑΟΚ και το Κύπελλο του Ηρακλή, το 1976. Η μία σελίδα έχει αναφορά στους Βλάχους της Θεσσαλονίκης και η άλλη στους Ολύμπιανς. Το βιβλίο έχει ένα γοητευτικό κλειδί που οι Θεσσαλονικείς θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα: διηγείται την ιστορία σημείων ή συμβόλων τα οποία είναι τόσο γνωστά, ώστε δεν μπαίνεις καν στον κόπο να ρωτήσεις κάτι παραπάνω. Ας πούμε, διαβάζεις για το Λουτρό στα Λουλουδάδικα, για τη σωστή μπουγάτσα και τους τσιγγάνους στο Δενδροπόταμο. Για τη Ροτόντα και το Μπεχτσινάρ. Και για τη λιμνοθάλασσα στο Καλοχώρι ή τη Σουρωτή. Και γιατί η περιοχή στα ανατολικά ονομάζεται Ντεπό;
Το βιβλίο γοητεύει με την απλότητα στην παράθεση της πληροφορίας, αλλά και με την επιλογή των θεμάτων. Σε έναν ιδανικό κόσμο θα το μοίραζαν στα σχολεία της πόλης. Οι Θεσσαλονικείς θα το απολαύσουν.
Οι 100 μικρές ιστορίες της Θεσσαλονίκης, του Γιάννη Καραμήτσιου, κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ιανός σε μία έκδοση εξαιρετικής επιμέλειας και καλαισθησίας.
