Βρεθήκαμε μερικοί νοματαίοι στη διασταύρωση της Λεωφόρου Στρατού με την 3ης Σεπτεμβρίου, λίγα μέτρα από το Συνεδριακό Κέντρο Ιωάννης Βελλίδης το απόγευμα της Παρασκευής, και «φάγαμε πόρτα» από την Αστυνομία. «Μα είμαστε καλεσμένοι στο Thessaloniki Summit», λέγαμε. Ενας υπάλληλος τράπεζας, ο καθηγητής της Νομικής του ΑΠΘ Θεόδωρος Χατζηπαντελής, ο καθηγητής του ΠΑΜΑΚ Νίκος Μαραντζίδης κι η γράφουσα. «Μας συγχωρείτε, αλλά δεν περνάει κανείς αν δεν είναι στη λίστα», μας έλεγαν. Γύρω οι δρόμοι κλειστοί, παραπέρα να γίνεται κόλαση από μποτιλιαρισμένους οδηγούς που έβριζαν. Με τα πολλά, ήρθε μια άλλη λίστα στην οποία περιλαμβάνονταν τα ονόματά μας, περάσαμε.
Παραπέρα, ήταν καμιά 30-40 νοματαίοι της ΛΑΕ και διαδήλωναν. Για χάρη τους, έκλεισε το κέντρο της Θεσσαλονίκης από τις 16.20 μέχρι τις 23.00 Παρασκευιάτικα. Πάει η πόλη, πάλι διαλύθηκε. Διαδήλωναν κι είχαν σκοπό να έρθουν στο «Ι. Βελλίδης», διότι εκεί επρόκειτο να μιλήσει ο Αλέξης Τσίπρας, σε δείπνο των διοργανωτών του Thessaloniki Summit, που είναι ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος.
Κάπως έτσι, το γεγονός ότι έγινε μια πολύ σημαντική διοργάνωση στη Θεσσαλονίκη που αφορά την πόλη και της μέλλον της, απορροφήθηκε από τα βρισίδια για την παραλυσία στην οποία καταδικάστηκε την Παρασκευή η πόλη, αλλά και από τις ειρωνείες επειδή το μενού του δείπνου με τον Αλέξη Τσίπρα περιλάμβανε σεβίτσε από μυλοκόπι, σάλτσα γιούζου, χοιρινό φιλέτο με μους καπνιστής μελιτζάνας και για επιδόρπιο ντακουάζ σοκολάτας με σάλτσα καραμέλας. Λες κι επειδή είμαστε Θεσσαλονικείς έπρεπε στα επίσημα δείπνα μας να σερβίρουμε μπουγάτσα με τυρί, πίτα με σουβλάκι με απ’ όλα χωρίς κρεμμύδι και τσουρέκι με κάστανο.
Το δείπνο με τον κ. Τσίπρα κόστιζε 90 ευρώ το άτομο. Την προηγουμένη είχε πραγματοποιηθεί ανάλογο δείπνο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, το μενού του οποίου δεν προκάλεσε κανένα σάλο. Το δείπνο με τον κ. Μητσοτάκη παρεχόταν έναντι 180 ευρώ, πακέτο με τη συμμετοχή σε όλες τις συνεδρίες του Summit. Η συμμετοχή και στα δυο δείπνα γινόταν με την καταβολή του ποσού των 250 ευρώ παρέχοντας, παράλληλα, παρακολούθηση και όλων των εκδηλώσεων του διημέρου.
Από το Thessaloniki Summit πέρασαν πολλοί ομιλητές, συντονιστές, συμμετέχοντες σε πάνελ. Πρέσβεις, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καθηγητές. Από τις παράλληλες εκδηλώσεις, ξεχωρίζω εκείνη της διαΝΕΟσις με θέμα «Η Νέα Γενιά της Ελλάδας: ένα Υπαρξιακό Πρόβλημα». Εισηγητές ήταν οι Δημήτρης Μαύρος (MRB), Μάνος Ματσαγγάνης (καθηγητής στο Μιλάνο και στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), Γιώργος Πρεβελάκης (καθηγητής στη Σορβόννη), Νίκος Χριστοδουλάκης (πρ. υπουργός και καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών).
Στη διάρκειά της ακούστηκαν πολύ εύστοχες (και ελαφρώς τρομακτικές) διαπιστώσεις, αλλά απουσίαζαν οι πολιτικοί οι οποίοι θα μπορούσαν, ακούγοντας τους ειδικούς, να σκεφτούν λύσεις. Να προβληματιστούν, έστω. Να θέσουν ερωτήματα δημοσίως, καθώς υπήρχε αυτή η δυνατότητα.
Η δημοσιογράφος Αθανασία Μπίδιου διηύθυνε άψογα τη συζήτηση που ακολούθησε, αλλά το πρόβλημα είναι ότι ήμασταν οι ίδιοι και οι ίδιοι: εκείνοι που ανησυχούμε για το δικό μας μέλλον και για εκείνο των γύρω μας, αλλά όχι εκείνοι οι οποίοι δεν θα μείνουν στην ανησυχία αλλά θα μπορέσουν να προτείνουν και να υλοποιήσουν πολιτικές. Θα μου πεις, μπορεί να ξέρουν οι άνθρωποι και να μην χρειάζονται τους ειδικούς. Μπορεί. Αλλά θα σου πω ότι το πιθανότερο είναι ότι προετοιμάζονταν για το δείπνο με τον Αλέξη Τσίπρα, το οποίο θα άρχιζε λίγο μετά το πέρας της εκδήλωσης.
Στη θέση τους, το ίδιο μάλλον θα κάνατε. Θα αφήνατε το ντακουάζ για να πάτε να ακούσετε να σας λένε ότι στις επόμενες δεκαετίες ο πληθυσμός της χώρας αναμένεται να πέσει στα 8.000.000, ότι το 25% των νέων έως 29 ετών είναι ακραία φτωχοί, ότι μόλις το 9% των Ελλήνων είναι συνεργατικοί τύποι και πόσο πολύ επηρεάζει το πολιτιστικό προφίλ των γονιών την ανεργία των παιδιών τους; Όχι, σκεφτείτε το καλά. Κι εσείς το ντακουάζ θα προτιμούσατε, όχι τα δυσοίωνα νέα από το brain drain.
Φεύγοντας, οι υπουργικές λιμουζίνες είχαν αρχίσει να καταφτάνουν. Υπουργοί έβγαιναν από αυτές, όλοι με ένα τηλέφωνο στο αυτί. Είναι busy, πώς να το κάνουμε; Εκτός από τις λιμουζίνες και τα αστυνομικά οχήματα, δεν κυκλοφορούσαν άλλα οχήματα στους γύρω δρόμους. Από κάπου μακριά έφταναν κάτι αδύναμες φωνές διαδηλωτών. Πόσοι να ήταν, 30-40, βία 50; Ε, αυτούς ήθελε να αποφύγει ο Τσίπρας κι έκλεισε μια πόλη ολόκληρη.
Για πρώτη φορά ένιωσα τη Θεσσαλονίκη απελπιστικά μόνη. Με την μπουγάτσα της με το τυρί και το καζάν ντιπί της.