Δεν είναι, απλώς, το κυνήγι ενός χαμένου θησαυρού, δεν αποτελεί ένα αθώο παιχνίδι, είναι μια ιστορία με θανάτους οι οποίοι αποτιμήθηκαν σε βυθισμένα καράτια.
Ολα συνέβησαν κατά τη διάρκεια τόσο του Α’ όσο και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η βρετανική κυβέρνηση έστελνε καράβια με χρυσό στους συμμάχους της προκειμένου να αποπληρώνει τις υποχρεώσεις της σε πυρομαχικά και καταναλωτικά αγαθά, για να μπορέσει να συνεχίσει τον πόλεμο κατά των Γερμανών.
Πολλά από τα πλοία αυτά μπήκαν στο στόχαστρο των Γερμανών οι οποίοι αφενός είχαν σκοπό να σταματήσουν τον ανεφοδιασμό των αντιπάλων τους, αφετέρου ήθελαν, μετά το τέλος του πολέμου, να επιστρέψουν και να λεηλατήσουν το πολύτιμο φορτίο τους.
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου, η Τράπεζα της Αγγλίας είχε μεταφέρει από τα ταμεία της στα αμπάρια των πλοίων χρυσό αξίας 125 δισ. λιρών (σε σημερινές αξίες) και στον Β’ Παγκόσμιο άλλες 175 δισ. λίρες.
Οπως υπολογίζεται επισήμως, κάπου 7.500 εμπορικά πλοία με αγγλική σημαία χτυπήθηκαν και βυθίστηκαν στις δύο παγκόσμιες ένοπλες συγκρούσεις και 700 περίπου από αυτά ήταν εντεταλμένοι «μεταφορείς χρυσού».
Αυτό σημαίνει πως σήμερα οι ωκεανοί είναι -πρακτικά- γεμάτοι με τεράστιες ποσότητες αυτού του βρετανικού χρυσού και η εταιρεία Britannia’s Gold Ltd έχει αναγνωρίσει περισσότερα από αυτά τα 700 πλοία που μετέφεραν χρυσό και ασήμι στα αμπάρια τους. Σύμφωνα με τους βρετανικούς Times ο χρυσός αξίας 4,5 δισ. λιρών που ήξερε η βρετανική κυβέρνηση πως είχε χαθεί για πάντα στον βυθό, υπολογίζεται σήμερα σε περισσότερα από 300 δισ. λίρες.
Χρησιμοποιώντας τις έρευνες Αγγλίας, Καναδά και ΗΠΑ -οι οποίες γίνονταν εδώ και χρόνια μέσω αναγνωριστικών καταδυτικών αποστολών, σημειώνοντας τις θέσεις των χρυσοφόρων ναυαγίων- η εταιρεία Britannia’s Gold σχεδιάζει να φέρει στο φως κάποια από τα τεράστια αποθέματα χρυσού που παραμένουν στον πυθμένα του Ατλαντικού.
Συγκεκριμένα, η θέση των συγκεκριμένων πλοίων έχει πιστοποιηθεί και από την Britannia’s Gold με τη χρήση τεχνολογίας αιχμής, ενώ ταυτόχρονα η ίδια εταιρεία έχει περάσει 25 χρόνια ερευνώντας εξονυχιστικά το θέμα μέσω και της μελέτης 8.000 ντοκουμέντων και επίσημων κρατικών εγγραφών για τις πορείες των πλοίων και τα φορτία τους.
Παρά το γεγονός ότι έχει πιστοποιήσει πολλά, η Britannia’s Gold δεν θα περισώσει όλα τα πλοία που έχει πιστοποιηθεί ότι έχουν χρυσό. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του βρετανικού πλοίου «City of Benares» το οποίο επιστρατεύτηκε το 1940 για να μεταφέρει 262 ανθρώπους (μεταξύ αυτών και 90 παιδιά) από τη Βρετανία στον Καναδά, όταν και χτυπήθηκε από τορπίλη που έριξε γερμανικό υποβρύχιο. Ηταν μια από τις χειρότερες ναυτικές θηριωδίες που προκάλεσαν οι Ναζί και απασχόλησε τα Μέσα και τον κόσμο για δεκαετίες.
Για ποιον λόγο οι Γερμανοί επιτέθηκαν σε ένα πλοίο που μετέφερε πολίτες; Επειδή, όπως αποδείχθηκε, οι Βρετανοί είχαν κρύψει χρυσό στα αμπάρια του. Η Britannia’s Gold δεν σκοπεύει πάντως να «ενοχλήσει» το συγκεκριμένο πλοίο και τον υπόγειο τάφο του, ως ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς του.
«Ως ένδειξη σεβασμού, μια αναμνηστική πλάκα θα τοποθετηθεί σε κάθε ένα από τα σημεία ναυαγίων που θα εντοπιστούν μετά το τέλος της αποστολής της ομάδας μας», αναφέρεται από την εταιρεία. Αλλωστε, όλα τα πλοία της Μεγάλης Βρετανίας, που ναυάγησαν από το 1914, έχουν οριστεί ως σημεία ταφής πεσόντων πολέμου.
Πάντως, η έρευνα για τον εντοπισμό των πλοίων ήταν το πιο δύσκολο έργο της Britannia’s Gold, αφού τα σχετικά αρχεία ήταν πολλές φορές αποσπασματικά ή… σε λάθος θέση! Για παράδειγμα, ψάχνοντας ένα ντουλάπι με διαθήκες ναυτικών, ένας από τους ιδρυτές της Britannia’s Gold έπεσε συμπτωματικά πάνω σε ένα έγγραφο με τίτλο «Εκθεση Εισαγωγών και Εξαγωγών Χρυσού από την Τράπεζα της Αγγλίας».
Εκεί, βρήκε ένα δακτυλογραφημένο ντοκουμέντο του 1915 από τον τότε επικεφαλής των οικονομικών συμβούλων του βρετανού πρωθυπουργού που εστάλη στον υπουργό Οικονομικών, Ρέτζιναλντ ΜακΚένα, στο οποίο του υποδεικνύει ότι δύο επιβατικά πλοία της γραμμής -εν πλω για τις ΗΠΑ και με σημαντικές ποσότητες χρυσού στα αμπάρια τους- είχαν μόλις τορπιλιστεί.
Την ίδια μάλιστα ημέρα με τον απόπλου των δύο πλοίων, παρατηρεί αυτός ο οικονομικός σύμβουλος, η Τράπεζα της Αγγλίας είχε ανακοινώσει την αγορά μεγάλων ποσοτήτων «ξένου χρυσού». Οι Ναζί παρακολουθούσαν στενά τις ανακοινώσεις της Τράπεζας της Αγγλίας και με τον τρόπο αυτό γνώριζαν για τις αποστολές χρυσού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Την ίδια οδό χρησιμοποίησε και η Britannia’s Gold για να βρει εκείνα τα ναυάγια που κουβαλούσαν χρυσό. Αν και δεν περιορίστηκε μόνο εκεί, αφού χρησιμοποίησε πολλές ακόμα πηγές, ακόμα και τις ακριβείς σημειώσεις ενός γερμανού κυβερνήτη υποβρυχίου για τα πλοία που είχε βυθίσει το U-boat υποβρύχιό του.
Οταν όλα θα έχουν ολοκληρωθεί και η ανέλκυση του θησαυρού θα έχει επιτευχθεί, ο χρυσός θα συνεχίζει να ανήκει στο βρετανικό Δημόσιο.
Βέβαια, υπάρχει ήδη συμφωνία -δεν έχει ανακοινωθεί το ακριβές ποσό- για την αμοιβή της Britannia’s Gold που θα τον φέρει στο φως και θα έχει κάνει όλη τη δύσκολη δουλειά, η οποία αποτιμάται -κυριολεκτικά- σε ατόφιο χρυσάφι.