Η δήλωση-παρέμβαση του Γιάννη Ραγκούση για το νομοσχέδιο για τα ταξί -λέγοντας μεταξύ άλλων πως η κυβέρνηση «παραδίδει τα κλειδιά των ελληνικών δρόμων» στον Θύμιο Λυμπερόπουλο, αδιαφορώντας για τους ανέργους και το κοινωνικό συμφέρον- έχει δύο αναγνώσεις.
Η πρώτη είναι προφανής: ο κ. Ραγκούσης έχει συγκρουστεί -και το είχε πληρώσει- όταν ήταν υπουργός Μεταφορών (2011-12) με τη συντεχνία των αυτοκινητιστών και είναι σε θέση να γνωρίζει τόσο τις στρεβλώσεις της συγκεκριμένης αγοράς, όσο και τις πιέσεις να μην ανοίξει το επάγγελμα, τον πόλεμο που έχει δεχτεί η εφαρμογή του Taxibeat και βεβαίως τις υπόγειες διαδρομές μεταξύ συνδικαλιστών και πολιτικού συστήματος.
Η δεύτερη ανάγνωση έχει να κάνει και με τις εκλογές για τη διεκδίκηση της αρχηγίας της Κεντροαριστεράς. Με αυτήν του τη δημόσια παρέμβαση, υπενθυμίζοντας ακριβώς αυτές τις διαδρομές μεταξύ του παλαιού πολιτικού συστήματος και των αρχισυνδικαλιστών του ταξί, ο κ. Ραγκούσης εμφανίζει τον εαυτό του ως αυθεντικό εκπρόσωπο του «μεταρρυθμιστικού» ΠΑΣΟΚ, διαχωρίζοντας έτσι τη θέση του από το φθαρμένο πολιτικό σύστημα (συμπεριλαμβανομένου και του υπόλοιπου ΠΑΣΟΚ) που τα έβρισκε ακόμα και με τους Λυμπερόπουλους. Ο κ. Ραγκούσης δεν διστάζει άλλωστε να αναφερθεί και σε περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Βαγγέλη Βενιζέλο, τον οποίο πάντως δεν κατονομάζει.
«Εάν είχε ψηφιστεί ο νόμος από το 2011 και η αγορά των ταξί θα είχε ανοίξει με κανόνες και οι επιτυχημένες καινοτόμες επιχειρήσεις όπως η Τaxibeat δεν θα απειλούνταν» ανέφερε ο κ. Ραγκούσης, για να συμπληρώσει: «Κυρίως, με την εφαρμογή του νόμου του 2011 οι επαγγελματίες οδηγοί ταξί δεν θα απειλούνταν από ερασιτέχνες οδηγούς οι οποίοι χωρίς κανέναν κρατικό έλεγχο έχουν ανοίξει de facto, αλλά χωρίς κανόνες, το επάγγελμα. Αυτό ήταν το “μέγα επίτευγμα” των αγώνων του κ. Λυμπερόπολου και των υποστηρικτών του σε όλα τα κόμματα. Κατάφεραν το ακατόρθωτο. Ζημίωσαν και το κοινωνικό συμφέρον και το επαγγελματικό συμφέρον των οδηγών ταξί.
» Το 2011, οι ελάχιστοι που πιστεύαμε στην κοινωνική δικαιοσύνη και στο άνοιγμα των επαγγελμάτων, βρεθήκαμε μόνοι στη γωνία του πολιτικού συστήματος», συνέχισε ο κ. Ραγκούσης. «Μόνοι απέναντι στον κ. Λυμπερόπουλο και μια μικρή ολιγαρχία μαντράδων, δεν μας υποστήριξε καμία πολιτική δύναμη. Στις 6 Αυγούστου του 2011 μπορεί να αναγκάσαμε τον κ. Λυμπερόπουλο να υποχωρήσει και να σταματήσει την αντικοινωνική απεργία, όμως η ίδια η κυβέρνηση Παπαδήμου με υπουργό τον κ.Βορίδη ξαναέκλεισε το επάγγελμα των ταξιτζήδων, γεγονός που με ανάγκασε να καταψηφίσω το νομοσχέδιό του στο Υπουργικό Συμβούλιο. Η δε ηγεσία του ΠΑΣΟΚ του 2012 αποφάσισε να κορυφώσει την προεκλογική εκστρατεία του υποδεχόμενο στα γραφεία του τον κ. Λυμπερόπουλο με τη δήλωση “το πρόβλημα ήταν του Ραγκούση, όχι του ΠΑΣΟΚ”». Εδώ είναι η έμμεση αναφορά στον κ. Βενιζέλο και σε ένα σύστημα της Χαριλάου Τρικούπη που κατά τον κ. Ραγκούση ποτέ δεν στήριξε το άνοιγμα της αγοράς των ταξί.
Και κλείνοντας ο κ. Ραγκούσης ανέφερε: «Σήμερα, η αδίστακτη κι αναχρονιστική κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου, άμεσος συνεχιστής της πολιτικής Βορίδη, παραδίδει τα κλειδιά των ελληνικών δρόμων στον Θύμιο Λυμπερόπουλο, αδιαφορώντας απολύτως για τους άνεργους και το κοινωνικό συμφέρον.
» Για εμένα δεν μπορεί να υπάρχει κλειστό επάγγελμα για τον άνεργο. Ένας νέος δικηγόρος, ένας νέος έμπορος ή μηχανικός δεν προστατεύεται από κανέναν. Όταν υπάρχουν τόσοι άνθρωποι άνεργοι δεν μπορούν να υπάρχουν κλειστά επαγγέλματα για λόγους “δήθεν εθνικού συμφέροντος”. Είναι θέμα κοινωνικής δικαιοσύνης».