Δυο εύκολες νίκες της Εθνικής μπάσκετ στα φιλικά με τη Ρουμανία και τη Mεγάλη Βρετανία αρκούσαν για να πυροδοτήσουν μία ανυπόμονη θριαμβολογία εν όψει του Πανευρωπαϊκού του Σεπτεμβρίου. Αλλά, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα από το τουρνουά της Πάτρας -το τουρνουά «της πλάκας»- ήταν πως η Ομοσπονδία αντιμετωπίζει τους διεθνείς σαν περιφερόμενο θίασο. Τους έστειλε να παίξουν ντάλα καλοκαίρι, μέσα στον καύσωνα, σε ένα Κλειστό που δεν διαθέτει κλιματιστικά (έχουν κλαπεί εδώ και επτά χρόνια…), επειδή το «δεξί χέρι» του προέδρου της είχε υποσχεθεί στους συντοπίτες του ότι θα δουν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο από κοντά.
Με την ίδια, αβάσταχτη ελαφρότητα αντιμετωπίστηκαν και τα αποτελέσματα αυτών των υποτιθέμενων τεστ. Λες και υπάρχει περίπτωση η Εθνική να βρει στον δρόμο της -στο Ευρωμπάσκετ- τέτοιες… μπασκετομάνες. Ακόμη και ο σοφός Κώστας Μίσσας έβαλε ψηλά τον πήχη, εντυπωσιασμένος -όπως είπε- από τον βαθμό ετοιμότητας των παικτών του. Μέγα σφάλμα. Φάνηκε στο Βελιγράδι, την Παρασκευή και το Σάββατο. Ετσι κι αλλιώς, η Εθνική προέρχεται από τόσα στραπάτσα, που απαγορεύουν τις βεβαιότητες για διακρίσεις και μετάλλια. Εκτός κι αν τα ξεχάσαμε.
Κακώς, γιατί στο πιο πρόσφατο κάζο -στο προολυμπιακό τουρνουά του Τορίνο, όπου αποκλειστήκαμε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο χάνοντας από τους Κροάτες-, ήταν παρόντες οκτώ παίκτες της σημερινής Εθνικής: ο Καλάθης, ο Μπουρούσης, ο Μάντζαρης, ο Παπαπέτρου, ο Μπόγρης, ο Αγραβάνης και οι δυο Αντετοκούνμπο. Στην Ιταλία δεν είχαν πάει, ο Σλούκας με τον Πρίντεζη (ήταν τραυματίες) και ο Παπανικολάου με τον Παππά (είχαν κοπεί από την αποστολή). Αυτοί οι τέσσερις παίκτες είναι πολύ σημαντικοί -καμία αντίρρηση- αλλά όχι τόσο, ώστε η παρουσία τους και μόνο να δικαιολογεί τον ενθουσιασμό του κόουτς: «εάν δεν πάρουμε μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ, θα είναι αποτυχία».
Η εφετινή Εθνική είναι -πράγματι- πιο «γεμάτη» από την περυσινή, με εξαιρετικές μονάδες που αγωνίζονται σε top επίπεδο: στο ΝΒΑ, στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρμπαχτσε, στον φιναλίστ της Ευρωλίγκας Ολυμπιακό, στον νταμπλούχο Ελλάδας Παναθηναϊκό. Τα μετάλλια σε ένα Ευρωμπάσκετ, όμως, δεν τα παίρνουν οι καλοί παίκτες, αλλά οι καλές ομάδες. Τα παιχνίδια στο Βελιγράδι -και αυτό που κερδίσαμε (με το Μαυροβούνιο), και αυτό που χάσαμε πανηγυρικά (με τη Σερβία με 93-61)- έδειξαν ότι ο Μίσσας απέχει πολύ, ακόμα, από το να κερδίσει το μεγάλο του στοίχημα: να παρουσιάσει ένα σύνολο με συνοχή, ομοιογένεια, αυτοματισμούς και -κυρίως- διακριτούς ρόλους για κάθε παίκτη. Θα προλάβει μέχρι το τζάμπολ της 31ης Αυγούστου;
Σε αυτό που ήταν εξ αρχής το ζητούμενο, ήρθε να προστεθεί ένα απρόβλεπτο πρόβλημα. Ενας ερεθισμός στην επιγονατίδα άφησε τον Γιάννη εκτός στα τρία από τα τέσσερα πρώτα ματς προετοιμασίας. Στα τεστ του Λονδίνου, το άλλο Σαββατοκύριακο, θα λείπει στην Κίνα. Ετσι, η Εθνική θα παραταχθεί στο τουρνουά «Ακρόπολις» (23-25 Αυγούστου) με τον επίδοξο ηγέτη της να έχει αγωνιστεί σε μόλις ένα από τα έξι φιλικά της παιχνίδια, μέχρι εκείνη τη στιγμή. Θα ήταν μεγάλο θράσος να του απαγορεύσουμε να είναι συνεπής με τις χορηγικές του υποχρεώσεις. Κατά μίαν έννοια, χάρη μας κάνει. Οι περισσότεροι, στη θέση του, θα έριχναν τις βουτιές τους στην Καραϊβική. Αλλά, η ουσία δεν αλλάζει: μία εβδομάδα πριν από το Ευρωμπάσκετ, η ομάδα θα ψάχνει, ακόμα, τη «χημεία» της, τα σχήματα που της ταιριάζουν περισσότερο, τον τρόπο για να αξιοποιήσει καλύτερα τον πιο ποιοτικό της παίκτη.
Ο Γιάννης εκνευρίζεται όταν ακούει ότι η Εθνική είναι «η ομάδα του Αντετοκούνμπο», όμως η ταπεινοφροσύνη του δεν μπορεί να καμουφλάρει την πραγματικότητα. Στο μοναδικό ματς που έπαιξε, κόντρα στο σκληροτράχηλο Μαυροβούνιο, χρειάστηκε μόλις 23 λεπτά για να πετύχει 20 πόντους, να κατεβάσει εννέα ριμπάουντ, να μοιράσει τρεις ασίστ και να κάνει μία τάπα. Τι να λέμε τώρα; Ο άνθρωπος… γέμισε το γήπεδο. Η παρουσία του στο παρκέ μας ανεβάζει επίπεδο, τόσο στην άμυνα (ριμπάουντ, κλεψίματα, κοψίματα), όσο και στην επίθεση. Απασχολώντας δυο και τρεις αντιπάλους, ανοίγει χώρους για τους συμπαίκτες του. Και, βεβαίως, ενισχύει το transition της ομάδας.
Αυτό το… θηρίο της φύσης -το πιο μεγάλο όνομα σε ολόκληρο το Ευρωμπάσκετ- δεν έχει κατορθώσει, ακόμα, να πάρει την Εθνική από το χέρι και να την οδηγήσει. Να γίνει ο «Νοβίτσκι της Ελλάδας». Δεν είναι παράδοξο. Οσο χαρισματικός παίκτης κι αν είναι, το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα. Πρέπει να μάθει την ομάδα – και η ομάδα εκείνον. Ναι, αλλά πώς; Πότε; «Ο Γιάννης χρειάζεται χρόνο», τόνισε προ ημερών ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Και πού θα τον βρει; Στην Κίνα; Η απουσία ενός παίκτη γύρω από τον οποίο (υποτίθεται ότι) θα περιστρέφεται η Εθνική ακυρώνει κάθε έννοια σοβαρής πρόβας. Τι νόημα έχουν, άραγε, οι δοκιμές, όταν λείπει το σημείο αναφοράς του παιχνιδιού;
Κανένα νόημα. Στο σαββατιάτικο φιλικό με τη Σερβία, οι δικοί μας έπαιζαν για να περάσει η ώρα – λες και περίμεναν από στιγμή σε στιγμή να εμφανιστεί στο παρκέ ο σούπερ-σταρ των Μπακς. Κι όσο εκείνος δεν φαινόταν, οι αυτοσχεδιασμοί πήγαιναν σύννεφο. Η Εθνική ήταν μία ομάδα γεμάτη σολίστες, χωρίς ηγέτη, χωρίς συγκεκριμένους ρόλους, με ελάχιστη ενέργεια και καθόλου διάθεση, στα όρια της απάθειας. Αραγε, δεν υπάρχει Plan B -ένα σχέδιο χωρίς τον Αντετοκούνμπο- ή, μήπως, συμβαίνει κάτι άλλο;
Πάντως οι Σέρβοι, παρά τις απουσίες πέντε παικτών τους πρώτης γραμμής, δεν έχασαν την ευκαιρία να μας μακελέψουν. Αυτή η συντριβή με 32 πόντους διαφορά, η πιο βαριά ήττα της Εθνικής μας εδώ και 21 χρόνια σε επίσημα και ανεπίσημα παιχνίδια, μπορεί να μας βγει σε καλό. Αρκεί να θυμηθούμε τι έγινε πριν από τέσσερα χρόνια τέτοια εποχή, όταν συντρίψαμε τη Γαλλία στο Στρασβούργο. Είχαμε αυτο-ανακηρυχθεί φαβορί για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ του 2013, και κοροϊδεύαμε τους Γάλλους. Σαράντα μέρες μετά, το χρυσό το πήρε η Γαλλία – ενώ η Ελλάδα δεν μπήκε, καν, στην οκτάδα.
Την ώρα που εμείς χάναμε στο Βελιγράδι, η ταπεινή Φινλανδία νικούσε κοτζάμ Τουρκία. Ακόμη και ο όμιλός μας στο Ελσίνκι μπορεί να μην αποδειχθεί τόσο εύκολος, όσο φαίνεται. Εάν αυτή η «σφαλιάρα» από τη Σερβία μας βοηθήσει να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, ήρθε πάνω στην ώρα.