Σε έναν από τους ομηρικούς καβγάδες τους, που τον είχε ακούσει όλο το προπονητήριο στου Ρέντη, ο Σεμπάστιαν Λέτο είχε πει στον (τότε) προπονητή του στον Ολυμπιακό, Ερνέστο Βαλβέρδε: «Εάν ήσουν καλός κόουτς, θα δούλευες στην Μπαρτσελόνα». Σχεδόν δέκα χρόνια αργότερα, αυτό το «πικάρισμα» του αργεντινού φορ προς τον ισπανό τεχνικό αποδείχτηκε προφητικό. Οπως αποκαλύπτει η El Mundo Deportivo, την προσεχή Δευτέρα (29 Μαΐου), δύο ημέρες μετά τον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας κόντρα στην Αλαβές, ο καταλανικός σύλλογος θα ανακοινώσει ότι ο Βαλβέρδε θα διαδεχθεί τον Λουίς Ενρίκε με συμβόλαιο 2+1 ετών.
Σύμφωνα με την Sport της Βαρκελώνης, ο 53χρονος προπονητής βρίσκεται, ήδη, σε ανοικτή επικοινωνία με τη διοίκηση της Μπαρτσελόνα για την οργάνωση της καλοκαιρινής προετοιμασίας και για τον σχεδιασμό των μετεγγραφών, οι οποίες θα είναι τέσσερις – και πολύ δαπανηρές. Θα αποκτηθούν, ένας πλάγιος μπακ, ένας κεντρικός αμυντικός, ένας εξτρέμ και ένας οργανωτής του παιχνιδιού στη μεσαία γραμμή. Ο Βαλβέρδε θα φέρει μαζί του στη Βαρκελώνη τους δύο στενούς του συνεργάτες στην Αθλέτικ Μπιλμπάο (και, παλαιότερα, στον Ολυμπιακό), Γιον Ασπιάθου (βοηθός) και Χοσέ Αντόνιο Ποθάνκο (γυμναστής).
Ο τελευταίος έχει φορέσει τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ως ποδοσφαιριστής, όπως και ο ίδιος ο νέος τεχνικός της (1988-1990), που υπήρξε συμπαίκτης του σημερινού τεχνικού διευθυντή των «μπλαουγκράνα», Ρόμπερτ Φερνάντεθ. Το ντεμπούτο του Βαλβέρδε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα θα πραγματοποιηθεί, εκτός απροόπτου, στις 22 Ιουλίου στη Νέα Υόρκη, σε φιλικό ματς με τη Γιουβέντους για το International Champions Cup. Θα ακολουθήσουν αγώνες προετοιμασίας με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (26 Ιουλίου στην Ουάσινγκτον) και με τη Ρεάλ Μαδρίτης (29 Ιουλίου στο Μαϊάμι).
Από την πρώτη στιγμή που ο Λουίς Ενρίκε ανακοίνωσε την απόφασή του να αποχωρήσει από το «Καμπ Νου» μετά το τέλος της σεζόν, ο πρώην τεχνικός του Ολυμπιακού ήταν το φαβορί για τη θέση. Πληρούσε όλες τις προδιαγραφές, με το παραπάνω. Είναι ποδοσφαιρικό τέκνο του Γιόχαν Κρόιφ, προσόν απολύτως απαραίτητο, αρκετά νέος (53), χαμηλών τόνων, γνωρίζει πολύ καλά πρόσωπα και πράγματα στον σύλλογο, είναι καλός διαχειριστής ανθρώπων, ευφυής, και -κάτι πολύ σημαντικό- οι ομάδες του παίζουν θεαματικό, επιθετικό ποδόσφαιρο.
Οι διακρίσεις του, βεβαίως, είναι αμελητέες για το μέγεθος και τις φιλοδοξίες της Μπαρτσελόνα. Με εξαίρεση μία παρουσία σε τελικό του Κυπέλλου UEFA (με την Εσπανιόλ, το 2007), όλους τους τίτλους που αναφέρονται στο βιογραφικό του, τους έχει κατακτήσει στην Ελλάδα: τρία Πρωταθλήματα (2009, 2011, 2012) και δύο Κύπελλα (2009, 2012) με τον Ολυμπιακό. Αυτή η έλλειψη, όμως, αποδίδεται σε παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με τις ικανότητές του. Οπως, για παράδειγμα, στην εμμονή της Μπιλμπάο (την οποία καθοδήγησε το 2003-2005 και από το 2013 μέχρι σήμερα) να παίζει μόνο με Βάσκους ποδοσφαιριστές, γεγονός που περιόριζε δραματικά τις επιλογές του προπονητή. Εστω κι έτσι, με τη βασκική ομάδα πήρε το Σούπερ Καπ Ισπανίας του 2015, τον πρώτο της τίτλο έπειτα από 31 χρόνια.
Εάν κάποιος θέλει να βρει, σώνει και καλά, έναν πιθανό λόγο για τον οποίο η Μπαρτσελόνα δεν έπρεπε να προσλάβει τον Βαλβέρδε, αυτός είναι μόνον το ότι δεν έχει προπονήσει, στο παρελθόν, ομάδα με τόσα πολλά «αστέρια». Επομένως, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει εάν θα καταφέρει να διαχειριστεί με επιτυχία τα πιο δύσκολα αποδυτήρια του Κόσμου (μαζί με εκείνα της Ρεάλ), κι αν θα αντέξει την εξοντωτική πίεση που συνεπάγεται το συγκεκριμένο πόστο. Στη Βαρκελώνη, οι ήττες πονάνε πολύ και θυμώνουν τους οπαδούς. Αλλά, πάλι, σε αυτή την πόλη εκτιμούν ιδιαιτέρως το καλό ποδόσφαιρο. Γι’ αυτό διάλεξαν τον Βαλβέρδε.
Η ποδοσφαιρική του μενταλιτέ ταιριάζει γάντι με εκείνη της Μπαρτσελόνα: πίεση ψηλά, κατοχή της μπάλας, επιθετικός προσανατολισμός, δημιουργικό παιχνίδι. Εχει συνεργαστεί με τον Κρόιφ και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με δύο ζωντανούς θρύλους του συλλόγου, τον Γκουαρντιόλα και τον Θουμπιθαρέτα. Αν και έπαιξε στο «Καμπ Νου» μόνο δύο σεζόν, και έκτοτε έχουν περάσει 27 ολόκληρα χρόνια, θεωρείται «άνθρωπος του σπιτιού». Επίσης, έχει μεγάλη εμπειρία στη δουλειά με τις ακαδημίες – κάτι που μέτρησε πολύ αυτή την εποχή που η αναδιοργάνωση της «Masia» βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα του προέδρου Μπαρτομέου.
Εχει μεγάλη εμπειρία στην Πριμέρα Ντιβισιόν, θεωρείται ο αναμορφωτής της Αθλέτικ, και τα περάσματά του από την Εσπανιόλ και τη Βαλένθια ήταν επιτυχημένα. Απολύθηκε μόνο μια φορά στην καριέρα του, από τη Βιγιαρεάλ. Α, βεβαίως, και από τον Ολυμπιακό, στην πρώτη του θητεία (2008-2009). Αν και είχε κατακτήσει το νταμπλ, ο Σωκράτης Κόκκαλης του πρότεινε ανανέωση συμβολαίου με 250.000 ευρώ λιγότερα. Ουσιαστικά, τον έδιωξε. Του χρέωσε, κυρίως, τους καυγάδες του με τον Λέτο, τον οποίο (τότε) ο πρόεδρος είχε περί πολλού. Οι παίκτες του Ολυμπιακού είχαν αντιδράσει, και είχαν βάλει τον αρχηγό της ομάδας, τον Αντώνη Νικοπολίδη, να δηλώσει πως επιθυμούσαν να παραμείνει ο προπονητής. Αλλά ο Κόκκαλης ήταν αμετάπειστος – και το μετάνιωσε την αμέσως επόμενη σεζόν.
Είναι και εξαιρετικά δημοφιλής. Στην ψηφοφορία που διοργάνωσε ο ιστότοπος της καταλανικής εφημερίδας Sport, τέσσερις στους δέκα (41%) «αφισιονάδος» της Μπαρτσελόνα απάντησαν ότι θέλουν στον πάγκο της ομάδας τους τον Βαλβέρδε. Ηταν η πρώτη τους επιλογή, πολύ μπροστά από τον τεχνικό της Σεβίλλης, Χόρχε Σαμπάολι (30%), τον Χουάν Κάρλος Ουνθούε (βοηθός του Λουίς Ενρίκε) και τον Λοράν Μπλαν (9%), τον Ρόναλντ Κούμαν (7%) και τον Χουάν Αντόνιο Πίτσι (4%). Μόνον ο Λιονέλ Μέσι προτιμούσε τον Ουνθουέ, προπονητή τερματοφυλάκων στα δύο πρώτα χρόνια του Πεπ Γκουαρντιόλα και βοηθό του Ενρίκε από το 2014, σύμφωνα με την El Confidencial. Ο αργεντινός σούπερ-σταρ το είχε πει στον πρόεδρο Μπαρτομέου και στον τεχνικό διευθυντή Φερνάντεθ, όταν εκείνοι ζήτησαν τη γνώμη του, όμως δεν επέμεινε.
Στο δεύτερο πέρασμά του από τον Πειραιά (2010-2012), ο «Txingurri» (το «μυρμήγκι», όπως αποκαλούν τον Βαλβέρδε, για την εργατικότητα και τη μεθοδικότητά του) είχε φτιάξει έναν Ολυμπιακό που μπορούσε να παίζει ποδόσφαιρο υψηλής έντασης -έστω για μία ώρα- και απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο, που ακόμα και σήμερα αναπολούν οι οπαδοί του. Αυτή τη φορά, ο Βάσκος δεν εκδιώχθηκε από την Ελλάδα. Εφυγε μόνος του, επειδή το ελληνικό πρωτάθλημα δεν ήταν αρκετά ανταγωνιστικό για τις φιλοδοξίες του. Η ομάδα που είχε δημιουργήσει, είχε φτάσει στην οροφή της.
Είναι ένας από τους πιο δίκαιους προπονητές που πέρασαν από τα μέρη μας. «Σκοτώνονταν» με τον Λέτο, αλλά τον έβαζε να παίζει. Είχε φέρει τον Οσκαρ ο ίδιος, όμως δεν τον έβαζε. Οπως και τον Ραούλ Μπράβο, αν και συμπατριώτης του. Τον Νικοπολίδη, που το καλοκαίρι του 2009 είχε ζητήσει δημοσίως την παραμονή του προπονητή, όταν επέστρεψε τον έκανε αναπληρωματικό του Πάρντο. Με τον Ιμπαγάσα είχε προηγούμενα, από τη Βιγιαρεάλ, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να «χτίσει» τη μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού πάνω στον Αργεντινό χαφ. Κάποιους εξαιρετικούς παίκτες, όπως ο Μήτρογλου, ο Φετφατζίδης, ο Νέμεθ και ο πανάκριβος Ριέρα, τους έκανε πέρα επειδή δεν δούλευαν στην προπόνηση. Κάποιοι άλλοι, οι περισσότεροι, επί των ημερών του έκαναν τα καλύτερα παιχνίδια τους στην Ελλάδα.
Οποιος αγαπά το καλό ποδόσφαιρο, αγάπησε και τον Βαλβέρδε – κι ας μην ήταν Ολυμπιακός. Οχι μόνον ως προπονητή, αλλά και ως προσωπικότητα. Εκτός από μπάλα, στο σύντομο χρονικό διάστημα που έμεινε κοντά μας, δίδαξε και ποδοσφαιρικό πολιτισμό. Για την Μπαρτσελόνα είναι ό,τι πρέπει. Εμάς, μας έπεφτε πολύς…