Επικοινωνιακό γκραν σουξέ, στο οποίο υποψιάζομαι ότι έβαλε το χεράκι του σύμβουλος του Μαξίμου που γνωρίζει καλά τα τηλεοπτικά: Τη μία μέρα η πράσινη μπάρα με τα αντίμετρα έσκιζε τη στρατόσφαιρα στο δελτίο της ΕΡΤ, την επόμενη ο Πρωθυπουργός καλούσε τους δημοσιογράφους στη Βουλή (έχοντας δίπλα του τον σύμβουλο με αθλητική περιβολή) για να τους πει ότι ετοιμάζεται να βάλει γραβάτα αφού «θα πάρουμε» το χρέος.
Κάπως έτσι φτάσαμε στα 153 «ναι» και στην ψήφιση των μέτρων χωρίς καν να το καταλάβουμε. Για τα αντίμετρα δεν χρειάζεται πολλή κουβέντα, οι ίδιοι οι βουλευτές αφού τα ψήφισαν στηλιτεύουν το γεγονός ότι δεν ανακουφίζουν αυτούς που πλήττονται από τα μέτρα. Κορώνα κερδίζουν, γράμματα χάνουμε όλοι οι υπόλοιποι και αυτοί κρατάνε τις καρέκλες τους.
Με το χρέος όμως και τη γραβάτα τι γίνεται; Τι θέλετε να γίνει; Ο Σόιμπλε βγήκε και είπε ότι δεν γίνεται τίποτα, δεν κόβει ούτε ευρώ. Και, εδώ που τα λέμε, δεν μπορούσε να πει και κάτι άλλο. Ας προσέχαμε που αργήσαμε. Ποιος κουρεύει χρέη σε προεκλογική περίοδο;
Οπως έγραψε μέσα στην εβδομάδα ο αρθρογράφος των Financial Times Τζιμ Μπράνσντεν, «υπάρχει ένα σημείο στο οποίο οι διαπραγματεύσεις για την ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας εισέρχονται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας -ή τουλάχιστον στο χρονικό πλαίσιο της επιστημονικής φαντασίας».
Προφανώς δεν αναφέρονταν στην πράσινη μπάρα με τα αντίμετρα. Αυτή απογειώθηκε από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ και ταξιδεύει ήδη για άλλους γαλαξίες… Αναφερόταν στο σενάριο που κυκλοφόρησε ότι κάποια μνημονιακά δάνεια θα μπορούσαν να επιμηκυνθούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να πληρωθούν το 2100. Μακάρι… αν και δεν είναι το βασικό σενάριο αυτή τη στιγμή.
Τι μας περάζει όμως; Η εγχώρια εκδοχή αυτής της πληροφορίας για το περιεχόμενο των επαφών για το χρέος ήταν σαφώς καλύτερη. Οπως μετέδιδαν εμπιστευτικά στους δημοσιογραφους στελέχη του Μαξίμου η δική τους εκδοχή ήταν ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα εκδόσει ένα ομόλογο 100 ετών με το οποίο θα απορροφήσει όλα τα βάρη από το ελληνικό χρέος και θα επιτρέψει στον κ. Τσίπρα να δέσει τη γραβάτα.
Ποια είναι η αλήθεια, τουλάχιστον στη Γη; Το καλύτερο που μπορούσαμε να περιμένουμε -πριν τη δήλωση Σόιμπλε- την Δευτέρα στο Eurogroup, είναι μεγαλύτερη σαφήνεια για το τι θα περιλαμβάνουν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνης του χρέος τα οποία θα τεθούν σε εφαρμογή αν η Ελλάδα τηρεί τις δεσμεύσεις της (εδώ πάμε στην κόκκινη μπάρα με τα μέτρα που δεν απογειώθηκε) από τον Σεπτέμβριο του 2018.
Ελπίζουμε δηλαδή σε ένα συνδυασμό επιμηκύνσεων λήξεων και περιόδων χάριτος και ίσως μείωσης επιτοκίων με στόχο οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ ως το 2030 και το 20% τα επόμενα χρόνια.
Τώρα το πώς θα χρηματοδοτηθεί ο ίδιος ο ESM από τις αγορές για να προσφέρει αυτές τις διευκολύνσεις και αν θα επιλέξει να εκδώσει ομόλογο 100 ετών (δύσκολο…) αυτό αφορά τον ESM και όχι εμάς. Η διατύπωση θα είναι πάνω κάτω αυτή που περιγράφω, αν την πάρουμε θα είναι επιτυχία, αλλά έχει το μειονέκτημα ότι δεν «πουλιέται» εύκολα με τα επιστημονικά στάνταρ του Μαξίμου.
Και για έναν λόγο παραπάνω: δικαιώνει πλήρως το κατασυκοφαντημένο PSI του Βαγγέλη Βενιζέλου που μετέτρεψε το χρέος της Ελλάδας από χρέος προς τις αγορές σε χρέος προς την Ευρώπη. Αυτό λειτουργεί ως δικλείδα ασφάλειας για την παραμονή της Ελλάδας στο κλαμπ των πολιτισμένων και πλούσιων χωρών του κόσμου τούτου και μας προστατεύει από τις συχνά άγριες διαθέσεις των αγορών.