Δε θέλω να πεθάνω, γιατί πώς θα ζω μετά χωρίς εκείνη;
Αυτός ήταν ο μοναδικός στίχος του ποιήματος με το οποίο ο Τάσος Κουράκης επέλεξε να κλείσει την πρόσφατη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Επί Σωμάτων Λέξεων» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ιανός». Η παρουσίαση έγινε το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης. Σεμνή, ποιοτική, πνευματική, ήταν μια εκδήλωση από την οποία καθένας κάτι θα έβρισκε να κρατήσει.
Έλα όμως που είχε προηγηθεί η παρουσίαση στην Αθήνα, όπου όλα τα media στάθηκαν στη «μισή φέτα όνειρο», στις «λίγες θρούμπες ουτοπίες» και στο «ανάμεσα στα σκέλια της»! Και θυμήθηκαν αιδοία, φαλλούς και μήτρες που έχουν αναφερθεί σε παλαιότερα ποιήματά του. Άτιμη Αθήνα. Όλα τα πιάνεις, τα σφάζεις και τα μαχαιρώνεις, τα βάζεις στα δικά σου μέτρα, τα ερμηνεύεις όπως θέλεις και τα επιστρέφεις σαν κουρέλια. Δεν πειράζει, όλοι το έχουμε πάρει το μάθημα και παίζουμε, πλέον, με αυτούς τους κανόνες. Στην πόλη μας, όμως, ξέρουμε ποιος είναι ποιος και φυσικά γνωρίζουμε ότι ο Τάσος Κουράκης γράφει ποιήματα.
Στην παρουσίαση της Αθήνας, οι θρούμπες, οι φέτες και τα σκέλια, μαζί με τις παρουσίες του Καρανίκα, της Γεροβασίλη και του Παππά έκλεψαν την παράσταση από τα ποιήματα και την ουσία τους, υποβάθμισαν τα τραγούδια του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη και του Μικρούτσικου που ερμήνευσε ο Κώστας Θωμαίδης, εξαφάνισαν τα υπέροχα σκίτσα που συνόδευαν σε μεγάλη οθόνη τις απαγγελίες κι έφτιαξαν έναν αχταρμά. Ευτυχώς, στην παρουσίαση της Θεσσαλονίκης, από την οποία απουσίαζαν όλοι οι celebrities που θα «τραβούσαν τα φλας» αλλά και τα ίδια τα φλας, είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια «κανονική» παρουσίαση των ποιημάτων του Α’ Αντιπροέδρου της Βουλής.
«Το ερώτημα που κάθε φορά τίθεται είναι εάν η ποίηση μπορεί να λύσει τα ζητήματα της ανθρωπότητας. Διεκδικώ μια απάντηση: ότι σε κάθε ποίημα κανένα από τα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο δε λύεται. Καταλύεται, όμως, η συλλογιστική που το προκάλεσε. Και θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι ποτέ κανένας στίχος δεν ανέτρεψε κανένα καθεστώς. Ο τρόπος, όμως, που λειτουργεί η ποίηση θεωρώ ότι έχει μια ιδιαιτερότητα στη σχέση που έχει με τη λογική. Γι αυτό, σ΄ αυτή τη συλλογή γράφω πως δεν πρέπει να κατεβάζεις μονορούφι και νηστικός τη λογική. Θα παραπατάς. Πάντα χρειάζεται μισή φέτα όνειρο και λίγες θρούμπες ουτοπίες», άρχισε ο κ. Κουράκης την παρουσίασή του. Να ‘την η φέτα, να ‘τες και οι θρούμπες λοιπόν, κι αδικούνται αποσπασμένες από τη συλλογιστική και τους υπόλοιπους στίχους.
Η ηθοποιός Λίλη Λαμπούδη διάβασε με τον εξαιρετικό της τρόπο ποιήματα του Τάσου Κουράκη, ενώ ο σκηνοθέτης Θέμης Μουμουλίδης (και πλέον βουλευτής Κοζάνης του ΣΥΡΙΖΑ) έκανε μια εισαγωγή, μιλώντας για τη βιογραφία και την προσωπικότητα του Τάσου Κουράκη. «Αν και πήρε ειδικότητα παιδιάτρου, δεν άσκησε το προσοδοφόρο αυτό επάγγελμα, διότι ήθελε να έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο», ήταν η πληροφορία που δε γνωρίζαμε κι εδώ που τα λέμε εξηγεί αρκετά για τον Τάσο Κουράκη. «Μοιάζει να τα πήρε όλα σε αυτή τη ζωή», κατέληξε ο κ. Μουμουλίδης.
Πιθανόν ο Τάσος Κουράκης να έχει πάρει όλα όσα ήθελε σε αυτή τη ζωή. Αυτό σκεφτόμουν ακούγοντάς τον να μιλά ακομπλεξάριστα για τα λάθη, την αγάπη του για τους βολβούς, τον έρωτα, το ρόλο που έχουν οι πληγές μας επάνω μας κι εκείνες που δημιουργούμε εμείς στον εχθρό μας, βλέποντάς τον να μιλά για τον πίνακα «Η προέλευση του κόσμου» και να προβάλλει πίσω του γιγάντιο το αιδοίο που αυτός απεικονίζει. Ο Γιάννης Φιλιππουπολίτης έπαιζε υπέροχα πιάνο κι ο Κώστας Θωμαίδης τραγουδούσε, ενώ ειδική μνεία αξίζει στα σκίτσα της εικαστικού Χαρούλας Αδαμοπούλου που προβάλλονταν σε μεγάλη οθόνη.