Αυτό που όταν αρχίζει η Δευτέρα, αρχίζουν και οι περισσότεροι με ένα αχ και βαχ, με καταθλίβει. Γιατί προφανώς είναι και δείγμα του πόσο, τελικά, διεκπεραιωτικό και μόνο είναι το να δουλεύεις. Εργασία και χαρά κανείς;
Την πρώτη Δευτέρα του Φλεβάρη όμως, στις 6 του μήνα, περίπου 2.000 άνθρωποι, δούλεψαν με την ανυπομονησία να τελειώσουν και να βρεθούν στο Barbican Centre σε ένα μουσικό γεγονός, το οποίο κάποια στιγμή απέκτησε ένα παλμό δικό του, τόσο ρυθμικό, που οι κραδασμοί του ξεπέρασαν τους τοίχους του Barbican και ενώθηκαν με τους υγρούς λονδρέζικους δρόμους.
Δήμητρα Γαλάνη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Γιώτα Νέγκα, Singing Greece: A Tribute, πρώτη φορά στο Λονδίνο, με ένα μουσικό ταξίδι, συντροφιά με συνθέτες-μεγαθήρια, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Τσιτσάνης, Σπανός, Ζαμπέτας, Μητσάκης, Νικολόπουλος. Και πώς να μην «ακουμπήσει» τα μάτια, το δέρμα και την ψυχή σου αυτό που ακριβώς που είπε η κυρία Γαλάνη στα πρώτα λεπτά της συναυλίας «γιατί το λαϊκό τραγούδι μας ενώνει». Και ζούμε σε ένα κόσμο, όπου χάσαμε λίγο πολύ (;) αυτά που μας ενώνουν. Ή η ανάγκη πια να τα βρούμε ξανά είναι επιτακτική. Και εκείνο το βράδυ, βρεθήκαμε όλοι μαζί ενωμένοι σε μία λαχτάρα: μαζί σε μια γιορτή.
Το λέμε και το ξαναλέμε ότι η μουσική ενώνει, το γράφουμε, το ποστάρουμε, το πιπιλίζουμε και τελικά σαν έρχεται εκείνη η στιγμή που το βιώνουμε, παίρνει άλλη μορφή, μεταμορφώνεται μάλλον σε ένα όνειρο που βλέπεις πια με τα μάτια ορθάνοιχτα. Από ένα σημείο και μετά, τα τραγούδια και οι φωνές των τριών ερμηνευτριών έγιναν φωτιά, νερό, αέρας, γη και στροβιλίζονταν οι νότες και οι αναπνοές γύρω και μέσα στα κορμιά χιλιάδων, όλα ένα φόρεμα που έντυσε την αίθουσα του Barbican πρώτη φορά με τόση Ελλάδα. Θυμάμαι μία κοπέλα να φωνάζει στη σιωπή «Eλλαδάρα!» και ήταν αυτή Ελλάδα/Πατρίδα. Αυτή που άφησες πίσω και σε κυνηγάει κραυγάζοντας «είμαι εδώ και ας πονάω και ας σε πόνεσα και ας με πόνεσες και εσύ». Δεν ήταν μια σημαία για προσκύνημα από εθνικιστική παραφροσύνη. Όχι. Ήταν το εδώ και το τώρα που περπατούσε χέρι – χέρι με την παράδοση, τις μνήμες και τη χαρά.
Χαρά. Γιορτή χαράς ήταν αυτή η Δευτέρα. Ένα αριστουργηματικό πρόγραμμα, το οποίο επιμελήθηκε η Μαργαρίτα Μυτιληναίου και οι τρεις ερμηνεύτριες με τη συνοδεία μιας εξαιρετικής ορχήστρας εννέα μουσικών, με την οργάνωση της Αrk4Art και της Prospero για τη Λονδρέζικη σκηνή. Είναι αυτό στην ερμηνεία, όπου μέσα από το κλείσιμο των βλεφάρων ή το τίναγμα του κεφαλιού διακρίνεις και το σεβασμό σε ότι έμεινε τόσο ζωντανό μέσα στο χρόνο. Πώς να μην σιωπήσεις και συ στις νότες εκείνες που συναντούν λίγο βαθύτερα τα ανείπωτα;
«Ο Ελληνισμός χτυπά διαφορετικά έξω από την Ελλάδα, έχει άλλη δύναμη», είπε η κυρία Γαλάνη, «ήταν τόσο διαφορετικά εδώ, αυτή η λαχτάρα ήταν πιο μεγάλη. Το νιώσαμε και οι τρεις» είπε η κυρία Νέγκα και μέσα στο μετρό σκεφτόμουν πόσο μοναδικά υπέροχο είναι αυτό: να παραδίδεσαι στη χαρά. Ευχαριστούμε.
Συντελεστές:
Γιαννακόπουλος Σεραφείμ (ντραμς)
Διαμαντής Αργύρης (κρουστά)
Κατσίκης Νίκος (μπουζούκι, τζουρά)
Κωνσταντίνου Θωμάς (ούτι, λαούτο, μπουζούκι)
Μάνεσης Σπύρος (πιάνο)
Προβής Στέλιος (μπάσο)Τσαρδάκας Απόστολος (κανονάκι, μπαγλαμά)
Χατζηκωνσταντίνου Σπύρος (generic κιθάρες)
Χατζησταύρου Αριστείδης (generic κιθάρες)
Φωτογραφίες Παναγής Χρυσοβέργης
